Naar de Champagne

Richting Champage(streek)

De Engelse B&B eigenaresse in Dun-sur-Meuse ziet mij al van verre aankomen. Ik druip van de regen. De garagedeuren worden al opengedaan. Meteen vraagt zij of ik koffie of thee wil. Ik breng eerst mijn bagage naar mijn kamertje en hang mijn regenspullen te drogen. Bij Engelsen op het continent durf ik koffie wel aan. Het worden twee koffie’s met vier rechtgeaarde Nederlandse speculaasjes en een gezellige praat. Haar man spreekt volgens haar vloeiend Nederlands. Dat wordt de volgende dag bevestigd op een camping waar ik even koffie drink. Zijn moeder is namelijk Nederlandse vertelt de Nederlandse campingeigenaar. Alles is hier of van Nederlanders of van Engelsen, zo lijkt het en die zullen elkaar dus wel allemaal kennen, denk ik. De B&B is een bikers’ “chambre d’hote” (om maar eens vier woorden in drie talen te schrijven) maar ik moet dat volgens haar ruim zien tot alles wat twee wielen heeft, dus ook fietsers zijn welkom. Sterker nog, volgens haar bestaat een groot deel van haar klandizie uit Nederlandse fietsers. Overal staan miniatuur motoren en ook nog van alles wat met het marinierswezen te maken heeft. Engelse vlaggen vervolmaken de kleine gastruimte. Zij adviseert een goedkoop echt Frans restaurantje in een zijstraat.

Trouwe lezers weten dat ik liever eet in een zijstraat van een zijstraat maar Dun-sur-Meuse heeft eigenlijk geen zijstraten van zijstraten. Ik verbaas mij toch steeds weer hoe culinair apart Frankrijk in werkelijkheid is. Nu hebben Diny en ik ooit een keer gedurende een niet goed oplettend moment hoef en pens gegeten. De hoef stond als zodanig niet duidelijk herkenbaar op de menukaart maar later des te duidelijker op het bord waardoor indertijd Annejose de hele nacht heeft overgegeven, zonder er overigens iets van te hebben gegeten. Van de pens hebben Diny en ik een paar jaar eerder ooit voor de vorm iets gegeten omdat wij aanvankelijk dachten met een heerlijke dikke maaltijdsoep van doen te hebben. We weten nu gelukkig al jaren dat pens “tripe” is in het Frans. Op het menu papiertje staat ook nog “tête”van kalf, kalfskop dus. Dat bord laat ik ook aan mij voorbij gaan. Echter toch eet ik weer iets waarvan ik de Franse betekenis “Gésiers” noch met behulp van het woordenboekje kan duiden noch met de hulp van het hulpvaardige garconnetje. Wel weet hij te melden dat het van iets met vleugels komt. Daarmee lijkt mij toe dat ik buiten de gevarenzone om dat kan bestellen.

Door het hulpvaardige google kom ik er later achter wat ik gegeten heb. Het blijkt dat ik behalve warme sla, worteltjes en courgette met daar door heen ook warme spiermaagjes van ganzen heb gegeten. Dat is best een goede combinatie zolang je maar niet weet wat je eet. Van Chinezen wordt wel eens gezegd dat zij alles eten wat beweegt. Dat gaat ook op voor de Fransen volgens mij. Zo dicht bij en toch zo vreemd voor ons Hollanders.

Het ontbijt nuttig ik samen met twee echte bikers uit Drachten, Friesland. Zij zijn met de motoren in een busje hier naar toe gekomen om dan in de bossen rond te racen, de dieren tot wanhoop te brengen en de argeloze wandelaar het pad af te snijden. Echter zo verzekeren zij mij ongevraagd is alles wat ze gaan doen legaal. Juist als mensen dit soort dingen ongevraagd melden, denk ik dat het niet mag. Toch zijn het reuze aardige jongens.

Ik vertrek langzaam aan richting de Champagne streek waar ik hoop wat beter weer te treffen. De Maas is hier een stroompje te vergelijken met de Linge bij Tiel. De temperatuur is om negen uur negen graden en loopt parallel met de tijd. Om 13.00 uur gaat de tijd verder maar blijft de temperatuur daarop vastgepind. Ik vraag mij af waar de voorspellingen van achttien graden op gebaseerd zijn. Het is koud en tijdens kleine afdalingen krijg ik ijskoude handen en oren, bovendien moet ik heuvel af ook nog mee trappen want ik heb de sterke wind pal west tegen. In de Champagne streek zullen straks de heuvels langer worden en de uitzichten tot de horizon reiken, zo verwacht ik. Gelukkig regent het niet.

Was het gebied rondom Bastogne het terrein waar het Ardennen offensief uitgevochten werd, hier aan de westzijde heeft zich in de Eerste Wereld Oorlog een ellendige loopgravenoorlog afgespeeld. In Romagne-s/s-Montfaucon is de grootste militaire begraafplaats van Europa uit de Eerste Wereld Oorlog, Woorden schieten te kort. De lezer moet daarom zelf maar gaan kijken. Ook is er in het plaatsje een één mans museum uit die tijd. De aparte eigenaar vond ooit zijn eerste artefacten uit de “Grand Geurre”, zoals de kleinste van de twee wereld oorlogen hier heet. Op ongeveer vijftig vierkante meter is alles te zien. Stukken geweer, etenskommetjes, kleding, ontplofte granaten en zo verder.

Een halve dag verder ruil ik op de fiets het asfalt om voor een modderpad en volg een aanwijbordje richting loopgraven. Bijzonder is een speciale loopgraaf in bunkervorm voor de toenmalige Duitse kroonprins. De bunker heet dan ook “Abri du Kronprinz”. Het hele gebied is bezaaid met herdenkingsmonumenten, oorlogs- en loopgraven, dat laatste in de letterlijke betekenis van het woord.

Ik geef na vijfenveertig kilometer de pijp aan Maarten. Mijn plan was door te fietsen naar Chalons-en-Champagne. Het is twee uur en ben om half tien op de fiets gestapt omdat ik eerst de regen wilde afwachten. Mijn gemiddelde snelheid is duidelijk ernstig te laag. Mijn tellertje geeft aan dat het gemiddelde op veertien kilometer per uur ligt. Sneller lukt niet. Ik heb eigenlijk op een paar kilometer na vijfenveertig kilometer lang tegen een berg, een berg wind opgefietst met mijn 22,6 kg. Dat is 1,5 kg minder dan vorig jaar en dat is weer een paar kilo minder dan de jaren daarvoor. Naarmate de leeftijd stijgt neem het aantal te sjouwen kilo’s af omdat met het stijgen der leeftijd ook de spierkracht zou afnemen. Van dat laatste merk ik niets. Een gewoon hotelletje in de bossen blijkt een zwembad te hebben. Fijn dat mijn onderslip op een zwembroek lijkt.

Het Maasgebied ligt nu duidelijk achter mij en de golvende heuvels in de Champagne worden langer en langer. Van wijn is hier niets te bespeuren. Het zijn allemaal akkergronden met veel koolzaad. Hier woont bijna niemand meer. Kilometers achtereen fiets ik door niemandsland waar ik soms een gehucht met wat grote boerderijen passeer, Pas na tweeënzestig kilometer drink ik mijn eerste koffie maar dan ben ik ook nog maar zes kilometer van het beoogde Chalons-en-Champagne verwijderd. Makkelijk kan ik nog een stuk doorfietsen maar ik wil wat tijd uittrekken dit driftige historische stadje te bezoeken. Het is mijn eerste relatief grote stad op de route. De prachtige deels Romaans deels Gotische Notre-Dame-en-Vaux kerk is een bezoek waard. Sommige delen zijn van voor het jaar 1170. De kerk is genoemd naar de dalen waar diverse rivieren en riviertje samen bij dit stadje komen, onder ander de Marne.

Onze West-Europese geschiedenis zou er heel anders hebben uitgezien wanneer vanuit het toenmalige Chalons-en-Champagne, dat toen Catalaunum heette, een gecombineerde troepenmacht van Romeinen, Franken en Westgoten in 541, de Hunnenleider Atilla de Hun , afkomstig uit midden Rusland, hier in de buurt niet zou hebben verslagen. Wellicht hadden wij nu nog gezucht onder een Oosters regiem.

Rob