Vanaf Valencia naar zuid

Iris, Heb jij toen ook dit stukje langs de Spaanse kust gefietst? Heb jij een gelijke ervaring als ik?

Vanaf Valencia ga ik zo dicht mogelijk langs de kust naar het zuiden. Ik stel mij voor dat ik relaxed langs de zee ga fietsen, bijvoorbeeld op schelpenpaadjes met hier en daar wat heuveltjes. Verder heb ik geen enkele voorstelling van de Costa Blanca behalve dat het een geliefkoosd vakantie- en levensoord is voor Europeanen uit koudere streken en dat Benidorm daarbij kracht zeven op de schaal van Richter is. Ik weet niet waarom deze kust de “witte kust” heet. Ik heb wel eens gelezen dat de naamgever zou zijn de bloeiende amandelbomen in het vroege voorjaar. Ik ben geen amandelbomen tegengekomen. Ook zou het kunnen zijn dat sommigen de rotsen wat wittig vinden, waar de oude naam voor Engeland “Albion” mee verbonden is, denk aan “albino”, wit dus, vanwege de witte kalkrotsen aan de Engelse zuid kust. Ik ben alleen nog maar grijze klifrotsen tegen gekomen. Volgens mij is de naam “Costa Blanca” te danken aan de spierwitte dorpjes die je hier vindt.

Dat ik zo vlak langs de kust hoop te kunnen fietsen is een hoop die ijdel blijkt. Ten zuiden van Valencia ligt een prachtig natuurgebied “la Albufera” (niet te verwarren met de massale Portugese toeristenbestemming aan de Algarve). Wandelpaden zijn duidelijk aangegeven, fietsen gaat steeds maar een paar honderd meter tot een paar kilometer. Ik moet dan weer terug van een quartaire via een tertiaire naar een secundaire weg waarna ik weer een poging onderneem vlak langs het water te gaan. In de stadjes en dorpjes gaat dat prima zolang er een boulevard is. Wanneer de boulevard op houdt te bestaan wordt de weg slechter en gaat soms richting een camping, vervolgens fiets ik dan wel eens over de immer trieste overnachtingterreinen voor campers en dan rest een wandelpad gevuld met zacht zand of gewoon rotsen wat fietsen met bagage een uiterst vermoeiende bezigheid maakt maar waar een wandelaar via hik-stap-sprong prachtig vordert. Na ongeveer dertig kilometer strijd gooi ik de handschoen in de ring en ga ik alleen maar verder over de secundaire weg. Soms fiets ik kilometers ver weer het binnenland in. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 40 min (altijd gemeten in schaduw). Zolang de temperatuur niet boven de 30 plus komt kan ik daar door mijn strooien hoed goed tegen maar dit wordt wel erg heet. Mijn T-shirt is drijfnat waardoor ik van ieder zuchtje wind extra voordeel heb zolang ik maar fiets. Ieder schaduwrijk plekje wordt uitgebreid gekoesterd. Snel is de 3,5 liter water op die ik weer bijtank bij een koffieterras richting kust waar ik soms een heerlijke ijskoude niet suiker vrije cola neem.

De ongeveer 100 kilometer ten zuiden van Valencia is een mix van alles. Voornamelijk aan de kust is het vakantiegebied voor Spanjaarden, met hier en daar soms wat te hoge laagbouw. Een paar kilometer het binnenland in zijn het eigenlijk alleen maar citrus plantages, heel soms wat kleinschalige industrie en soms weer een verdekt opgesteld golfterrein. Ik fiets ook door onverwachte groene zones met palmen en hier en daar van de bergen afwaterende riviertjes. Echter, ik weet het niet zeker, maar meen ook rijstvelden te herkennen. Horizontale stukken land met allemaal groene sprieten half onder water, dus zwaar geïrrigeerd door diezelfde riviertjes. Naarmate ik verder naar het zuiden ga wordt alles geflankeerd met steeds hoger wordende bergketens die zich ook steeds dichter naar de kust toe lijken te bewegen. Het lijkt alsof alles wat ik hiervoor beschrijf zich meer en meer samenperst tot aan “Cap de la Nau”. Op de kaart van Spanje is dat waar de kuststrook een plotselinge slinger naar het westen maakt. Vanaf die kaap tot honderden kilometers het binnenland in gaan de bergen vrijwel meteen vanaf de kust naar 1000 tot 1500 meter hoogte. Vlak voor het begin van die bergen overnacht ik in het plaatsje Oliva.

Aangezien het nu echt vakantietijd is heb ik er verstandig aan gedaan even te bellen want verder is alles wat ik tegenkom vol. Het pensionnetje in Oliva heeft nog één van de vier kamers vrij. Aan één overnachting doen ze hier niet. Maar omdat ik fietser ben krijg ik die kamer toch voor een nacht. Het is een Engels stel dat hier vijf jaar geleden een “bed and kitchen” (B&K) is begonnen. Het Spaanse ontbijt stelt toch niets voor waardoor men maar heeft besloten alles zonder ontbijt te doen maar wel een complete keuken in bruikleen aan te bieden. De andere kamers in de B&K zijn bezet door andere Engelsen. Het is een huis dat op een hoek in een klein oud straatje gewurmd is. Binnen is het verrassend ruim en in de hal mag mijn fiets staan. Die roept natuurlijk weer allerlei vragen op die ik moet beantwoorden. De Spaanse stadshuizen hebben bijna allemaal op het platte dak nog een keer dezelfde ruimte zo groot als het perceel waar het huis op staat. Op het dakterras is het dus ’s avonds gezellig babbelen onder het drinken van een biertje en nog een biertje. Want gezellig kletsen tijdens het drinken van bier is wel aan Engelsen toevertrouwd.

Oliva is zo’n wit Costa Blanca stadje dat circa tien kilometer in het binnenland ligt met aan de kust het zuster plaatsje Oliva aan Zee aan het einde van een smalle witte navelstreng. De kleine spierwitte steile straatjes zijn nog helemaal intact vanuit de middeleeuwen naar onze tijd toe komen waaien. Al wandelend en steeds weer verdwalend in het centrum meen ik plots oog in oog te staan met een fata morgana. Eén straatje is zo wit en de zon schijnt er zo fel dat ik enkele heuse momenten denk dat hier een pak sneeuw is gevallen.

Het plan langs de kust naar die “Cap de la Nau” te gaan, laat ik varen. Ik moet dan vanaf die kaap weer terug, want verder kan niet of het meteen het binnenland in met, naar te oordelen volgens de kaart, daverende stijgingen en ik heb daar niet zoveel trek in. Ik besluit de secundaire weg te blijven volgen die ik eigenlijk al voor het merendeel vanaf Valencia gevolgd heb.

Onderweg kom ik een Duitse fietser tegen en samen fietsen we wat op, drinken koffie en fietsen weer verder. De ongeveer 40 jarige Duister is vanaf januari onderweg. Hij is eerst in de winter vanaf Duitsland naar Rome gaan lopen. Zijn fiets is daar in de buurt bezorgd. Toen is hij op de fiets gestapt en is uit Rome langs de kust tot hier komen fietsen. Het is zijn plan verder langs de kust te fietsen richting zuid. Dan verder langs de kust Portugal in te gaan om de bedevaartplaats Fatima te bezoeken en dan vanuit het zuiden naar Santiago de Compostella te gaan om daar als pelgrimganger zijn laatste stempeltje te ontvangen.. Onze lieve heer heeft rare kostgangers. Het lijkt mij niets om slechts langs de kust te gaan. Een stukje is leuk maar het binnenland is veel mooier en door velen nog niet ontdekt.

De weg door het gebergte achter de kaap is zo aangelegd dat het stijgen en dalen zich beperkt tot 200 meter verspreid over ongeveer een kilometer of dertig. Het gevolg is dat ik prachtige uitzichten heb op steile bergwanden en soms diep kloven. Het is weer een echt stukje Spaans binnenland waar weinig mensen wonen. Halverwege verruil ik de bekende weg richting de plaats Moraira aan de kust. Ik krijg ineens relatief koele wind van zee. Een verademing met het stukje binnenland van zojuist.

Groene mooie dennenbossen, daar tussendoor wat vrijstaande palmen en hier en daar vlakke stukken. Die vlakke stukken zijn kleurrijk. Alles wat bloeit is daar te vinden. Uiteindelijk moeten ook die bloeiende vlakke stukken in een vloeiende mooie lijn uiteindelijk steil aflopen richting zee. Daar ligt de azuren heldere Mediterrane gescheiden van het land door prachtig mooie heldere witte strandjes in paradijselijke baaitjes. Grote brede zandstranden zijn hier nog niet Maagdelijke rotsen in de branding steken zeker honderd meter boven zee uit en vormen een magisch heen en weer spel met de tweeling rotsbergen vlak aan de kust. Tussen de rotsen bevinden zich cactus velden en enorme agave vetplanten. Zo moet het er ooit hebben uitgezien.

Ik waak ruw uit bovenstaande droom want waar ik langzaam aan in terecht fiets tart iedere beschrijving waarvan er hieronder toch eentje te vinden is. Alles is volgebouwd met huizen, huisjes en wegen. De vlakke stukken zijn in beslag genomen door golfterreinen die het beetje water nog misbruiken. Het is een enorme zich immer uitdijende urbanisatie. Ik zie Engelse slagers en Duitse bakkers. Hollandse friettenten en Belgische bieren. Daarbij is ook de medische sector internationaal vertegenwoordigd met onder andere Engelse tandartsen. Of zo’n Engels tandartsbord nu juist een waarschuwing inhoudt laat in het midden. Daar tussendoor supermarkten, massage salons, rioolontstoppingsbedrijven en duikwinkels waar grote open mpv’s het beeld soms bepalen. Dit beeld beperkt zich niet alleen langs de hoofdweg waar ik als fietser gelukkig niet in de file hoef te staan. Ook de zijwegen zijn aangepast aan de wensen van de moderne veeleisende vakantieganger. Ook zijn er veel, heel veel makelaars, waarvan enkele zelf te koop staan. Interieur winkels staan ook leeg zonder binnenwerk. De crisis moet hier hebben toegeslagen. De Engelsen in de vorige B&K vertelden dat veel Britten een financiering hadden van meer dan 100 %. Zij zijn in arren moede of zelfs in armoede naar het Britse nat teruggekeerd. Zelfs zie ik een durf-makelaar die op een groot Engelstalig bord aangeeft “dringend nieuwe huizen te zoeken”. Blijkbaar kijkt hij niet goed om zich heen want er staat van alles te koop tegen (vraag)prijzen die allemaal boven de 2,5 ton liggen. Dat zijn dan relatief kleine huizen ingeklemd tussen steile straten op weinig grond door het massale gebruik van zwembaden. Op een terrasje, waar ik een koude cola uit de automaat trek, hoor ik een Nederlander tegen zijn mobiel vertellen dat zij aan het “voorborrelen” zijn en dat hij zijn huis te koop gaat zetten omdat hij een nieuwe optrek laat bouwen. De Spaanse vlag is ver te zoeken hier. En dan ben ik nog 50 kilometer van Benidorm verwijderd. Misschien kan ik daar omheen fietsen of zo.

Ik hoop toch stiekem dat iedereen maar lekker op deze manier vakantie blijft houden. Ik moet er niet aan denken wanneer men plots het idee opvat om het prachtige ongeschonden binnenland van Spanje op te zoeken. Dus geachte lezer, niet verder vertellen dat dit nog “onontdekt” is.

Ik daal in rap tempo verder naar de kust waar ik in een hotelletje een kamer voor twee nachten heb want ik heb nu wat dagen over. Ook hier was het de laatste kamer. Het is vakantietijd en dat is dus te merken hier. Het hotelletje heeft acht kamers met terras en een grote tuin met zwembad. Dat is niets bijzonders hier. Ieder huis heeft hier een zwembad. Het is een klein familiehotel dat van Duitsers is. In het Duitse zwembad ken ik binnen kortste tijd de meeste kamerbewoners zodat aan de tweede eis (geformuleerd in het vorige hoofdstuk) om te gaan zwemmen ook voldaan wordt. Voornamelijk praat ik met een Belgische familie en de aanverwante leden er van. Mijn ecologische voetafdruk zal wel groot zijn. Wat mij nog het meest verbaast, is dat de mensen alles hier zo mooi vinden. Vreemd is dat, want er is hier niets moois meer over, behalve het weer.

Ik merk dat mijn strooien hoed na weken lang tussen hoofd en zon als buffer gefunctioneerd te hebben een wat groene binnenkant begint te krijgen. Waarschijnlijk is de binnenzijde een vruchtbare ondergrond geworden voor beginnende mosvegetatie. Ik neem het dappere besluit mijn strooien hoed te gaan wassen. Wellicht dat deze dat niet overleeft. Mijn hoed die mij levend door de binnenlanden van Spanje heeft geloosd zal wellicht zelf het leven laten (gelukkig blijkt een dag later wanneer de hoed droog is dat ik alleen maar wat naden aan elkaar behoef te stikken met naald en draad, want dat heb ik ook bij mij).