Uiteindelijk Alicante

Ik lees in een Telegraaf dat Nederlanders voor het omboeken van een vlucht bij Transavia 100 tot 200 euro kwijt waren. Vreemd want ik was twee weken geleden 35 euro kwijt.

-------------------------------------------

Mijn grote vraag voor dit stuk Spaanse kust blijft waarom al die mensen er nu juist voor gekozen hebben om hun vaderlanden voor deze kustrand in te ruilen. Er zijn nauwelijks stranden, er zijn geen bossen meer, je kunt nergens veilig lopen vanwege de rondscheurende auto’s, alles is steil en rotsig. De huizen hebben nauwelijks grond. Slechts een enkel klein weggetje dat de gemeente nog in eigendom heeft leidt sporadisch naar beneden, naar rotsen en kleine strandjes waar niemand meer bij kan, zo van boven te zien. Zoals gezegd, alleen het weer is mooi. Maar deze ervaring is ook prachtig.

Naarmate ik verder kom richting Benidorm valt mij op dat meer en meer huizen te koop of te huur staan. Sommige huizen blijven steken in hun casco opbouw. De eigenaar heeft het opgegeven. Uiteindelijk raak ik blijkbaar in de goedkopere regionen want nu kom ik ook terecht tussen de appartementencomplexen, waarvan sommige meer dan 20 verdiepingen tellen. Als rotte plekken staat op veel van de inschuifbare dozen “se vende”. De koper in spé kan maar kiezen. Ook half afgebouwde betonnen skeletten omarmd door stalen steigerwerken staan te wachten op kopers zodat er verder gebouwd kan worden. Dat kan zo maar want werktuig voor verdere afbouw ligt gewoon te wachten. Hijskranen lijken afkeurend op de tweede huizen markt ellende neer te kijken.

Het wordt steeds drukker op de weg, op het gevaarlijke af. Bijna nergens zijn er op deze bochtige jungle kustwegen voor de enige fietser uitwijkmogelijkheden. Bovendien stinkt het naar uitlaatgassen. Ik heb Diny en vele anderen beloofd voorzichtig te doen. Die belofte moet ik standhouden. Langs deze kust ligt een modern smalspoor via Benidorm naar Alicante (Spanje heeft een andere spoormaat??). Ik besluit om bij de eerste gelegenheid de weg naar de hel te verlaten om met de trein verder te gaan. De instap van het moderne stoptreintje is nagenoeg gelijk met het perron, bovendien gaat de fiets gratis mee. Het is stampvol in de trein met allemaal vakantiegangers, de airco blaast op volle toeren koude wind door de trein. In Benidorm stapt iedereen uit. Ik wil Benidorm wel eens zien. Nou, dat heb ik gauw gezien want binnen een uur ben ik weer terug, niet nadat ik twee plaatjes geschoten heb om te laten zien “hoe fijn wij het op vakantie hebben”. Enfin, veel mensen zullen het ongetwijfeld vreemd vinden dat ik op fiets naar Benidorm ga. Gelukkig mag iedereen het allemaal zelf weten. De wegbaai is afgezet met wolkenkrabbers, de boulevardbaai is een aaneenschakeling van horeca en de standbaai ligt vol met zonneschermen waar tussen door stukken verbrande mensen te zien zijn. Ik weet weer genoeg.

Ik besluit mijn fietstocht in stijl af te sluiten in het treintje naar Alicante. De weg daarheen is namelijk ook te gevaarlijk, denk ik

Wat is er verkeerd gegaan op mijn fietstocht?

- vijf maal mijn banden wat bijgepompt
- éénmaal mijn ketting iets strakker gezet
- mijn katoenen HEMA korte broek was doorgesleten op het zitvlak en is geruimd. Mijn kunststoffen fljallräven broek draag ik weer en heb ik ook vorig jaar de hele fietsreis naar Girona aangehad. Van slijtage geen spoor te bekennen.
- het handige waterdompelaartje om thee te maken gaf de geest
- mijn zadel moet bij thuiskomst vervangen worden. Op dit zadel heb ik nu totaal 20045 kilometer gezeten., dus zolang ik de fiets heb.
- een inbusboutje voor de voortassen bevestiging is vervangen
- mijn strooien hoed moet iets professioneler gerepareerd worden

Met andere woorden: alles is goed gegaan op deze fantastische reis. Zelfs heb ik geen lekke band gehad (dankzij de top kwaliteit onplatbare Schwalbe Marathon XR banden)
-ook mijn rug is goed gegaan en is beter dan die in jaren geweest is (maar iedere ochtend een rigoreus oefenschema afwerken).

Maar ik juich niet te vroeg.

Vrijdag en zaterdag besteed ik aan Alicante. Zondag ga ik gewoon wat fietsen. Maandag moet ik nog negen kilometer naar de luchthaven,.

Er kan dus nog van alles gebeuren.

In het vliegtuig zal ik zonder twijfel op het screen weer kunnen lezen dat vliegen de veiligste manier van reizen is. Ik denk, maar weet dat bijna zeker, dat men bij de berekening van de veiligheid het aantal slachtoffers bij ongelukken afzet tegen de afstand die men aflegt. Interessanter zou echter zijn dit eens uit te zetten tegen de tijd die men in of op een vervoermiddel doorbrengt. Misschien is de fiets dan wel het veiligst. Ben toch altijd weer blij wanneer ik om 18.30 uur op de juiste wijze geland ben.