Wat verder in de Champagne

Verder door de Champagne (streek)

De achtergrond informatie van allerhande zaken ligt grotendeels op straat voor wie het zien wil. Ik bedoel daar mee de toeristische informatie folders bij een “chambre d’hote” (B&B), of een Frans vvv kantoortje. Maar ook op de monumenten en monumentjes zelf zijn muralen aangebracht met veel tekst. De info van de machtig indrukwekkende kerk in Chalons-en-Champagne staat op het gebouw zelf. Waar de naam van de kerk vandaan komt staat weer uitgelegd in mijn route boekje, de wetenswaardigheid over de Hunnen heb ik uit een boek dat ik gelezen heb voordat ik twee jaar geleden op de fiets naar Boedapest afreisde en het jaartal van de slag weer uit mijn routeboekje. Dus heb ik niets van mijzelf. Dat is trouwens een leuk onderwerp om in dit forum door medelezers verder uit te diepen. Ik doe een voorzet.

Wanneer heb je iets van je zelf? Een retorische vraag. Natuurlijk heb je bijna niets van je zelf, op briljante onderzoekers na. De vraag moet dan ook zijn wanneer beschouw je opgedane kennis van jezelf. Na één dag? Twee weken? Of tien jaar? Gelukkig leren we allemaal van elkaar. Sterker nog. Ik heb eens een hoogleraar horen zeggen dat je blij moet zijn als je onderzoeken na een paar jaar weer onder uit gehaald worden door andere inzichten. Alleen dan heb je vooruitgang. Dat geldt in de wetenschap, voor managers van bedrijven en voor politici. Jammer genoeg zijn er teveel mensen in de wereld die zich zeer op de tenen getrapt voelen als hun inzichten de tijd niet overleefd hebben. Ja, ja het is moelijk voor veel mensen te accepteren dat ze het altijd fout gedaan hebben.

Zo mogelijk zijn de uitzichten vandaag in dit uitgestrekte gebied nog langer dan toen ik de Champagne streek binnen fietste. Een paar wegen doorkruisen dit gebied. Hier en daar enorme graansilo’s maar ook een enkele grote grasdrogerij. Van verre zijn die gebouwen al te zien. Ik kan het drogen tevoren niet ruiken dat komt pas na de passage daarvan. Met een lichte wind in de rug gaat het voortvarend. Mijn route boekje waarschuwt er voor in dit gebied genoeg proviand mee te nemen want vandaag kom de fietser geen winkels tegen.

Proviand heb ik altijd in voorraad. Drie en een halve liter water, zestien muesli repen ergens onder in de tas om te gaatjes tussen de bagage en later in de maag te vullen, aangevuld met twee grote paprika’s om af en toe wat happen van te nemen, een paar bananen voor de nodige koolhydraten, een paar sinaasappelen, vaak een zakje noten, een blikje vis en natuurlijk stokbrood. Ik kan bijna niet wachten tot het weer zaterdag is want dan verkopen nogal wat bakkers notenbrood. Dat brood vult goed en als ik er twee van koop kan ik daar een aantal dagen mee voorruit.

Onderweg kom ik een mooi klein kerkje tegen. Dit soort dingen vallen mij gelukkig altijd op en kijk ik wel graag naar. Op het kerkje een muraal waaruit ik op maak dat Jeanne d’Arc hier gebeden heeft voor de overgave van het Chalons (-en-Champagne). Het jaartal ben ik weer vergeten maar was ergens begin vijftiende eeuw. Voor verdere informatie over de veelbelovende carriére van Jeanne d’Arc verwijs ik voor de liefhebber naar mijn verslag van vorig jaar “fietsen naar Girona” . Echter ik kan dat verslag op www.robwildschut.waarbenjij.nu niet meer vinden. Zou men dat verwijderd hebben?


Een wat oudere (dan ik) wielrenner komt gezellig naast mij fietsen. Ik denk dat hij nu een legitieme reden heeft om het wat rustiger aan te doen. Hij praat veel maar ik begrijp er niet veel van. Na een kilometer kom ik er achter dat zijn vrouw of fietsgezellin een metertje of honderd achter ons fietst. Zij haalt ons in en nu begrijp ik van het gesprokene bijna niets meer. Ik vraag of zij wellicht een koffietentje hier in de buurt kennen. Dat blijkt zo te zijn. Ik begrijp de richtingaanduidingen en kom terecht bij een chauffeurscafé dat duidelijk betere tijden heeft gekend. Ik ben zeer tevreden want het is het enige dat er is. Het ligt bijna op het kruispunt van de “route national” N 77 en N 4. Echter met de komst van de “autoroute” A 26 werd het voortbestaan ernstig bedreigd (dit alles vertel ik aan mijzelf en zal niet ver van de waarheid af liggen). Nu is het snackhol afhankelijk van een enkele boer, een trucker die hier verdwaald is en een fietser die op zoek is naar dit café want dat is de hele klandizie op dit middaguur.

Ik word flink blaffend begroet door een enorme uit de kluiten gewassen labradorachtige hond en een peuter. Voor beiden ben ik niet bang. Ik bestel bij de moeder (tenminste dat zou zo maar kunnen) van de peuter een grote kinderkoffie, dus met veel melk. Moeder is van het ruige soort. Een witte doorschijnende wat viezige blouse en daaronder een pikzwarte uitpuilende bh. Wat daaronder zit wil ik niet eens weten. De haren wat verwilderd alsof er een drukke ochtend aan voorafgegaan is. In dit door soort horecagelegenheden wordt de klant meestal niet begroet. De binnenkomer moet het woord nemen en wordt dan steevast aangekeken alsof de bardame ernstig verstoord wordt in haar overpeinzingen. Ik ga maar buiten zitten want om een of andere reden wordt de mannelijke blik toch naar de grote boezem toe getrokken. Enfin, er is misschien wel opzet in het spel gericht op een bijzonder soort clientèle.

Buiten staan de stoelen opgestapeld en verder hebben ze wortel geschoten tussen het onkruid. Rond waar heel vroeger duidelijk een benzinepomp heeft gestaan zou het terras moeten zijn. Nou ja, ik pak gewoon een stoel van de stapel en nuttig mijn koffie. Dertig meter verder is ooit een speeltuintje geweest. Wat speelskeletten steken uit de grond. De banken en stoelen zijn allemaal verroest en kapot op eentje na. Daar ga ik op zitten en maak het mij gerieflijk met mijn eigen stokbrood en daartussen kaas en paprika.

Om drie uur heb ik er tachtig kilometer op zitten. Ik stop vlak bij Troyes. Weer een relatief grote stad waar ik maar heel even ga rondkijken. Mijn voorkeur tijdens fietsen gaat immers meestal uit naar kleinere plaatsjes.

Rob