Ardenner vingeoefening

Een Ardenner vingeroefening

Wat heb ik toch een moeite met vertrekken. Aanvankelijk zouden mijn trouwe tweewieler en ik met het vliegtuig van Eindhoven naar Alicante gaan om vandaar naar huis te geraken. Een duidelijk rugprobleempje gooide roet in het eten waardoor de tapaz hapjes nog moeten wachten. De lumbale probleempjes bleken achteraf mee te vallen. Maar toen was de vlucht al omgezet in omgekeerde richting, op 3 augustus van Alicante naar Eindhoven. Ja, achteraf heeft iedereen gelijk. Het had echter ook slechter kunnen aflopen. Ik wil dan nu maar wat afwachtend gaan beginnen te fietsen. Gaat het toch niet goed bij Bastogne of zo dan kan ik snel met de trein weer terug. Tenslotte lag ik dik drie maanden geleden nog in het ziekenhuis met een hernia.

Woensdag 26 mei wordt als nieuwe vertrekdag weer uitgesteld tot donderdag door verwachte hevige regenval. In dit geval heb ik vooraf gelijk. Op donderdag fiets ik naar station Zaltbommel en boemel vandaar naar Maastricht. Ik ben dan meteen weg uit Nederland. Vertrekken is voor mij net een omgekeerd elastiek. Afscheid nemen en daarna op de fiets te stappen valt me zwaar. Het elastiek is dan strak gespannen. Gelukkig had ik Justin en Annejose al eerder uitgezwaaid. Naarmate ik verder weg raak van huis wordt het elastiek waar ik mee verbonden ben zo uitgerekt dat de spanning na enkele dagen steeds minder wordt. De zon speelt daarbij een belangrijke rol. Ik wil dan ook zo snel mogelijk als mijn rug het toelaat de warmte in. Geen zorgen maken of uit iedere wolk wellicht regen valt is een vorm van ultieme zaligheid.

Vanaf het moment dat ik in de Ardennen beland is er geen weg meer horizontaal. Stijgingen en dalingen en weer opnieuw en weer opnieuw en dan weer. Nochthans gaat het nooit hoger dan 600 meter en ook niet veel lager dan 200 meter. Ook de maximale stijgingspercentages komen eigenlijk niet boven de zeven procent. Niet een keer heb ik in mijn eerste gefietst. Dat kan ook komen doordat ik mijn 15 tands achtertandwieltje vervangen heb door een 16 tands. Toch worden de Ardennen door fietsers beschouwd als zwaar. Ik vind dat overdreven, gewoon even doorzetten. Tijdens een flinke stijging zie ik de volgende stijging daar alweer achter liggen en is het afzien. Echter wanneer ik achter uit kijk en de twee topjes beschouw is het een beetje afzien. Wanneer ik na het douchen achter een pilsje zit vind ik het allemaal nauwelijks afzien. Zeker in vergelijking met de Ardèche of de Pyreneeën waar je soms twaalf kilometer achter elkaar tegen een berg op moet beuken.

De natuur is hier prachtig groen. De meanderende beekjes zijn een lust voor het oog en oor. Nogal wat Nederlanders zijn hier een nering begonnen. Bij een campings wil ik graag koffie maar mijn Frans wordt niet begrepen. Mevrouw reageert in het Nederlands en zegt dat het nu echt tijd wordt Frans te leren. Ik concludeer dat dat op haar zelf betrekking heeft. Koffie hebben ze niet omdat de waterleiding gerepareerd wordt. Ik ga dan maar op een bankje wat eigen water drinken met een stuk brood uit mijn tas. Op water en brood dus. Het pension-restaurant waar ik slaap wordt ook gerund door Nederlanders. De fiets mag ik in de garage zetten maar er wordt hier toch niet gestolen, er “wonen hier geen Marokkaanse jongens” stelt de uitbater ongevraagd. Zij hadden een horecagelegenheid in Amsterdam en hebben die verkocht omdat ze “niet meer tegen de criminaliteit met name onder Marokkanen konden”.

Ik raak meer onder de indruk van de oorlogshandelingen die zich hier tijdens het Duitse Ardennen offensief in de winter van 1944 hebben afgespeeld. Dat zal wel komen omdat ik wat interesse in geschiedenis heb. Er zijn hier veel herdenkingsmonumenten voor de gevallenen. Ik neem een foto van een mooi monument dat pas recentelijk is opgericht. De bloemen zijn van vandaag of gisteren. Een gezin met twee kinderen staat er bij en vader is het een en ander aan het uitleggen. Boven de namen van de gevallenen staat “The Eagle will always scream for our fallen brothers”. Op het muraal wordt verslag gedaan van de details. Natuurlijk was Bastogne het epicentrum voor de deze slag. De stad werd volledig vernield.

Vandaag heb ik voor het eerst mijn strooien hoed even opgezet tijdens een stijging met de zon vol op de bijna kale bol. Toch was het niet warmer dan 19 graden (altijd in de schaduw gemeten). Dat zal wat worden in het binnenland van Spanje. Tweemaal zo warm. Dan zal ik twee strooien hoeden moeten opzetten om de warmte buiten te houden. Langzaam aan laat ik de Hoge Ardennen achter mij en slaap vannacht in een BB in een boerderij. De boerderij is niet meer maar het lieve oude echtpaar nog wel. Ik vraag twee keer of dit mijn onderkomen is. Het wordt niet echt duidelijk. Ik vraag maar waar ik de fiets kan stallen en waar ik mijn tassen even binnen kan zetten. Nu blijkt dat ik wel op het goede adres ben als er meteen gevraagd wordt of ik koffie dan wel thee tijdens het ontbijt wil. Ik krijg een grote kamer met diep verende bedden. Nog even overweeg ik mijn matje te pakken en daar op te slapen maar ga ik er van uit dat ik de bedden wel overleef. Met een groot kruis boven het bed heb ik daar grote kans op. Alles ziet er redelijk schoon uit dus mijn slaapzak laat ik ook maar ingepakt.

Langzaam aan kruip ik de Ardennen uit maar niet zonder een bezoek aan de Abdij van Orval waar ze overigens heerlijke bieren maken. Voor Karel zal het wel bekend terrein zijn. Een Cisterciëncer abdij uit de 11 e eeuw die Napoleon met zijn troepen volledig tot ruïne heeft teruggebracht. Echter geen nood. In 1926 hebben Trappisten monniken een nieuwe schoonheid van een abdij gebouwd waar alles van buiten nouveau art ademt. Alleen de ruïnes zijn voor niet ingewijden toegankelijk.

Bij de grens van Frankrijk stuit ik op een stilstaande en fotograferende fietser. Hij is de Belgisch-Franse grens aan het vastleggen. Hij is blij dat hij eindelijk een andere fietser ontmoet. Samen fietsen we verder. Hij blijkt de route te doen die ik vorig jaar gefietst heb, dus naar Girona. Wij praten gezellig maar niet over de Nederlandse politiek. Hij werkt namelijk als controller bij een gemeente. Het onderwerp bezuinigen op ambtenaren lijkt mij niet voor de hand liggend. Toch brandt de vraag op mijn tong wat hij er van vindt. Als controller zit hij toch bij de knoppen. Nee, ik besluit het gezellig te houden en dat blijft het ook. Behalve dat we beiden erg aan koffie toe zijn. Eindelijk vinden we in deze dunbevolkte streek een restaurant. Daar zal dan ook wel koffie zijn. Zoals ik al vaker gemerkt heb in Frankrijk kun je voor alleen koffie soms niet in een restaurant komen. Hoe ik ook praat, gesticuleer en zielig kijk voor twee, madame is streng in de leer en dus wordt er geen koffie geschonken. Uiteindelijk meldt ze maar dat de zaak gesloten is. Daar valt niet tegen op te praten en zeker niet in het Frans. Mijn ontvangst in een Engelse BB is echter weer hartelijk. Zo waar heb ik hier dan ook internet.