alleen

Justin wat een verrassing van jou een berichtje te ontvangen. Lees mijn vorige verhaal en je leert nog meer over Albarracin. Maar Clara (die bedoel je denk ik) heeft gelijk. Lief van je dat je aan je vader denkt.

Na Albarracin is het de hele dag in eenzaamheid fietsen door uitgestrekte bossen en over een prachtige pas van 1620 meter. Ik fiets uren met slechts heel af en toe een passerende auto. Wel gaat geheel onverwacht mij een grote wielerploeg voorbij en allemaal wensen ze mij veel steun.
Alleen bij de bron van de Taag staat een autobus en alle passagiers staan bij hetzelfde bronnetje te kijken. Boven is het ijzig koud en ik trek alles aan wat ik heb. Gaandeweg de afdaling trek ik gelijk een toverbal het aangedane weer uit.
In het dorpje Tragacete kom ik om half vier aan. Ik word er aan herinnerd dat het zaterdag is. Het eetzaaltje van het hostal zit prop en propvol gezellige etende en smakkende Spanjaarden. Buiten is er niemand. De waard heeft zelfs zijn kinderen onder de 12 ingeschakeld om alles wat maar gebraad kan worden op tijd op de tafels te krijgen. Ik krijg een sleutel van de kamer weliswaar vriendelijk in mijn handen gedrukt en verder heeft hij begrijpelijkerwijs geen tijd voor mij. Wanneer ik hier vanavond ook eet zou ik op die maaltijd wel de hele dag kunnen fietsen, hoewel....