nog een dag

Fred: foto 4 Waren dat voormalige watertanks voor stoomlocs?

In El Chorro blijf ik twee nachten en doe mijzelf een zwembad met ligstoelen erbij cadeau . Zo'n zwembad is hier overigens bijna net zo normaal als wifi.
Lang houd ik dat niet uit dus ga ik verder die prachtige omgeving ontdekken. Meteen struikel ik op een klein weggetje over een stijgings percentage dat buiten het bereik van mijn oliepas komt. En dat is meer dan 20 %. Ik moet afstappen en lopen en zelfs dat gaat haast niet. Dat zal dat wel komen doordat ik niet zo'n loper ben. Maar ik laat mij niet afschrikken en na een paar honderd meter heb ik weer het prachtigste fietsland dat een wereldfietser zich maar kan wensen

Ongewild maar ook wel weer gewild komt de volgende dag het moment om af te fietsen naar Málaga. Na enkele kilometers stuit ik op een vreselijk uitgebouwde ouderwetse 'landrover'. Zo eentje die veel van de wereld moeten hebben gezien. Het voertuig staat aan de kant en heeft een Duitse nummerplaat. Omdat het nu al weer erg lang geleden is dat ik een avontuurlijk persoon uit het koude noordelijker deel van Europa heb ontmoet kijk ik wat nauwkeuriger en hoop op een praatje. Er staat van alles op het voertuig geschreven. Het is eigenlijk een oude bak die op laatste wielen lijkt te rijden en dat doet hij zelfs niet. Een embleem verraadt dat deze vierwieler ook in Dakar is geweest. Dat betekent door de Sahara woestijn. De avontuurlijke Duitse bestuurder m/v die daar naar gereden moet hebben is nergens te zien.

Rustig en lekker bergafwaars gaat de tour verder totdat ik na 9 kilometer een persoon langs de zijde van de weg zie lopen. Hij heeft een oranje hesje aan, zo een die je in Duitsland verplicht aan moet bij autopech onderweg. Dat is natuurlijk onzin hier want hij is de eerste die ik zie na die 9 km. Maar ja, dringt het ineens tot mij door, zou het soms een gedisciplineerde Duitser zijn, die van die Landrover?

Ik rij hem langzaams achterop en voordat ik iets kan zeggen vertrouwt hij mij toe dat hij denkt dat ik een Hollander ben. Tja met bagage op een fiets ver van huis, dan blijft er weinig te gissen over. Het is de Duitser van de Landrover. 'Wat is er dan toch aan de hand' vraag ik. 'Nou ja' zegt hij ' 'ik sta zonder benzine' waarop ik zeg of hij niet 'ik' maar die Landrover van 9 km terug bedoelt ' die Landrover met dat Dakar er op geschreven' ? ' ja dat ben ik' antwoordt hij, zich alweer vereenzelvigend met zijn auto. 'En ben jij (nou ja 'u' in het Duits) dan door de Sahara heen gereden' vraag ik. Het hoge woord komt er uit en dat is dat hij zonder diesel staat en naar de eerstvolgende pomp moet lopen. . Ik zeg dat hij geluk heeft want over 3 km is er een negorij maar of ze daar diesel hebben weet ik niet 'maar vast wel koffie' zeg ik als geintje. Hij heeft zijn huiswerk blijkbaar gedaan en verzekert mij dat er een tankstation is. Hij neemt mijn opmerking over de koffie op als geintje en we staan zo maar een uur te kletsen. Het is een opgewekte kerel. Maar terug neemt hij toch maar een taxi.
Toch ongelooflijk dat je de halve wereld rondkart en dan zonder diesel komt de staan.

Uiteindelijk fiets ik Málaga in en doe nog een fietsrondje langs de boulevard en door de oude stad. Op het eerste gezicht lijkt mij Málaga wat tegen te vallen in vergelijking met de andere mooie stadjes en dorpjes die ik heb gezien. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb oppervlakkig gekeken.

De volgende en absoluut laatste dag ga ik nog een dagje fietsen zonder bagage. Dat is altijd een zeer lux gevoel. Zoals ik ooit eens eerder schreef: 'het lijkt dan wel of ik op lucht rijd wat ook zo is'.

Met pijn in hart zal ik dit prachtige (binnen) land verlaten , de bijzondere mensen, de hartelijkheid, de authenticiteit van de dorpjes, nog niet belaagt door weidewinkels, de vele barretjes met de heerlijkste koffie, de schone hostalletjes en in het algemeen letterlijk en figuurlijk de hartverwarmende atmosfeer.

Tja. Eerst bijna 4 weken met Wil, Hans en Siem en dan 5 weken alleen.
R