tussen Lyon en Genève

Zo, eindelijk weer eens internet.
Annejosé: dacht ik ook
Wil en Hans: van de zomer keertje rondje Linge fietsen?
Rens: Het is toch wat dat wij niet even hebben afgesproken. Net zoals vorig jaar Naa

Ik zit inmiddels precies tussen Lyon en Genève in, midden in de Jura. Maar mijn veslag heb ik natuurlijk bijgehouden van een aantal dagen geleden af.
De bijgevoegde foto van mijn fiets en landschap is een bijzondere. In de eerste plaats omdat die het moment weergeeft waarop ik na een steile klim even uitrust. Op een andere eerste plaats omdat mijn trouwe rijwiel wilde poseren en op een weer andere eerste plaats in een andere categorie omdat dit fotopunt een belangrijke waterscheiding weergeeft. Enkele passen voor mijn fiets even uitzweten en plassen veroorzaakt extra afvoer in de Middellandse zee via de Saône, die hier bijna begint en nog zo breed is als een badkuip, en de Rhône. Enkele passen achter mijn tweewieler het zelfde herhalen heeft het zelfde resultaat voor de Noordzee via de Maas en de Moezel die weer op de Rijn loost zoals de lezer weet die weleens langs de Moezel fietste en bij de Rijn aankwam. De foto heeft zeker ook een verdiende tweede plaats omdat ik min of meer het gevoel heb het noorden te verlaten en het zuiden binnen te rijden. Hoewel iedereen begrijpt wat ik bedoel , kun je het noorden niet verlaten en het zuiden binnengaan. Hoogstens kun je richting het zuiden gaan. Een memorabel kodakmoment dus.
De tweede foto is er een van een enorme linde. De linde stamt volgens dorpsbewoners uit de tijd van Jeanne d ‘Arc. Dat betekent uit de 15 e eeuw (1400-1500). De tijd van de 100 jarige Frans/Engelse oorlog. Ik weet niet wat ik er van moet geloven maar dat hij heeeeeeeel oud is, is zeker.
De derde foto pas vandaag genomen (2 juni) is van het Cirque du Ladoye. Uitleg: De Jura is met de Alpen ontstaan doordat tientallen mijoenen jaren geleden Afrikaanse en Europese onderaardse platen tegen elkaar kwamen. Echter door erosie is deze kom weer gedurende miljoenen jaren uitgesleten, daarom heet dit fenomeen “Cirque” (=rond).
Nu dan het verslag beginnend een aantal dagen geleden. Op waterkundig gebied is er hier veel gebeurd. Bij St. Albin heeft men een kanaaltunnel dwars door een berg gegraven om scheepvaart verkeer te vergemakkelijken. Voor de duidelijkheid: het betreft ingenieurswerk uit de 18/19 e eeuw. Het was de tijd waarin de Fransen druk doende waren met dit soort waterbouwkundige uitvoeringen. Ook is hier een lang kanaal gegraven dat heel toepasselijk ‘Canal de l’est heet. Waar het kanaal verder in het oosten op uitkomt weet ik niet. Het zal ook wel weer een verbinding met een ander stroomgebied opleveren. Tijdens een eerdere fietsreis stuitte ik op een kilometers lang tunnelkanaal onder, of beter: ‘door’ de heuvels aangelegd die het Schelde stroomgebied via allerlei rivieren met zuid-Frankrijk verbindt. En min of meer onderlangs de Pyreneeën verbindt het Canal du Midi via de Garonne de Atlantische oceaan met de Middellandse Zee. Allemaal aangelegd in de 18e en 19e eeuw. Mijn plan is overigens om in September via west-Frankrijk en Bordeaux langs dit Canal du Midi te gaan. Die kanalen worden nu trouwens door pleziervaart gebruikt en de daarbij behorende jaagpaden door wandelaars en fietsers. Langs zulke jaagpaden gaat mijn route nu even een stukje van de dag.
Ik ga langs smalle kanaaltjes die net breed genoeg waren om vroeger van alles te vervoeren. Op lokaal niveau zijn allerlei kleine riviertjes door deze kanaaltjes met elkaar verbonden. Blijkbaar was dit de enige mogelijkheid om, voor die tijd, op grote schaal goederen te vervoeren. Zoals dat gaat in de handelsgeschiedenis, en zeker ten tijde va de industriële revolutie volgt het een het ander relatief snel op. Wie had kunnen denken dat enkele tientallen jaren later het spoor deze transportdienst van waterverkeer zou kunnen overnemen. Wel moest men daar alle denkbare capriolen voor uithalen zoals het bouwen van alweer tunnels , maar nu dan spoorwegtunnels maar ook grote imposante bruggen die de dalen konden overbruggen. Onder enkele van deze groteske bruggen fiets ik door. De bruggen staan te vervallen. Volgens infoborden is er nog geen geld voor restoratie. Enfin, het is de moeite waard hier te fietsen.
Ik ben blij dat ik van te voren een hotelletje gebeld en geboekt had want er is verder niets te vinden hier. Het hotelletje is een losse boel. Weliswaar heb ik voor weinig geld een balzaal en mag mijn fiets tegen het biljart geparkeerd staan. Zo te zien komen er namelijk al jaren geen klanten meer in dit café. Het is zo’n hotelletje waar de kinderen van de eigenaren hun tekeningen op de muren mogen prikken waar ze maar willen, zo’n eentje waar de kinderen van gasten in het hoge gras in een speeltuintje kunnen spelen maar waar de schommel verroest scheef hangt en het zieltogende draaimolentje uit zijn lagers in geraakt, zo eentje waar dus het gras nooit gemaaid wordt, zo eentje waar de kranen lekken en ik de douche en douchestang in de cabine met mijn eigen gereedschap moet vastschroeven, zo eentje waar de sloten uit het jaar steen niet of nauwelijks werken, zo eentje waar in mijn balzaalkamer gewoon een losse douchecabine geplaatst is waarvan de af-en aanvoeren nauwelijks te volgen zijn maar waar wel goedkope nieuwe maar zelfs voor mij te korte bedden staan, zo eentje waar de stopkontacten op vreemde en gevaarlijke wijze met elkaar verbonden zijn, zo eentje waar de uitbaters zich nooit zorgen maken en waar het eigenlijk wel gezellig is. En zo eentje waar iedereen het zelfde eten krijgt maar wel met overheerlijke lokale kaasjes, een menukaart hebben ze namelijk niet. Nou ja, zo’n hotelletje dus. Kortom, een prima hotelletje.
De kleine simpele hotelletjes en chambre d’hotes (het verschil zie ik vaak niet meer in deze streek) gaan er meteen van uit dat de gast mee eet. Andere eetgelegenheden zijn er gewoon niet. Mijn volgende hotelletje heet blijkbaar bij gebrek aan een zwart schaap, het witte schaap (le Mouton Blanc). Mevrouw achter het kleine barretje stelt dat ik de fiets maar ergens aan de zijkant in een schuur moet zetten. In maak bezwaar tegen het feit dat de deur niet op slot kan. Gelukkig hoort haar partner dat men hier zo met mooie fietsen omgaat. Hij grijpt in en stelt dat ik mijn fiets in de garage kan zetten. In de garage staat zijn hobby, een bergfiets en een mooie Amerikaanse Cannondale racefiets. Wij hebben een gezellige conversatie. In deze laatste uitspanning krijg ik, nadat voor ieder duidelijk is dat ik op de fiets uit Holland kom en naar zuid-Spanje ga, een maaltijd waar ik de volgende dag nog op kan fietsen. Na de kaas zit ik echt helemaal vol maar krijg nog een stuk citroentaart ter grootte van een kwart pizza. Als voorafje krijg ik een groot bord koude groene bonen met prei met mosterd saus . Dat die bonen en prei koud zijn, is de bedoeling ook. Daarna wordt een grote schaal walmende aardappels en doorgekookte wortels met een grote hoeveelheid onduidelijk vlees neergezet. Ik verifieer dat er geen kop- en darmdelen in zitten en tevens herken ik geen hoeven (weet je nog Annejosé dat jij een hoef kreeg??).

De hoogteprofielen voor over een paar dagen slaan mij de schrik om het hart. Ik ga dan niet ver van de Zwitserse grens en krijg een stuk Jura te veroveren. Enfin, ik zal t.z.t. rapporteren. voorlopig geniet ik nog even van de mooie bossen, weidse uizichten en erg kleine dorpjes met nagenoeg geen voorzieningen waarbij ik de soms steile klimmetjes wel eens zou kunnen gaan missen.

Het landschap begint weer wat ruimer en langer te worden. Veel dichte en volkomen stille bossen doorkruis ik. Ik bevind mij inmiddels in de Jura. Dat is het grensgebergte tussen Zwitserland en Frankrijk. Lange hellingen ga ik beklimmen tot 800 meter hoogte, naar beneden tot 400 en weer omhoog.
In Arc et Senans bevindt zich “Saline Royal”. Vlakdaar bij overnacht ik. Saline Royal is een groot zoutmuseum . Echter daarbij heeft de Architect Claude Nicolas Ledoux ook een model stadje willen bouwen. De werknemers in die tijd woonden vaak onder erbarmelijke omstandigheden. Deze architect had als opdracht de arbeiders op modelwijze onder te brengen omringd door veel groen en ruimte. Een beetje het ideaal van de “Verlichting” dat de mens het lot in eigen hand kon nemen en niet behoefde te wachten op Goddelijke interventie. Rond die tijd ontpopten de gebroeders “Lever” (ja, ja van de latere Sunlight zeep en de huidige Nederlands/Engels multinational Unilever) vlakbij Liverpool zich ook al als meevoelers van de arbeiders klasse. Zij lieten een modeldorp bouwen waar daadwerkelijk deels hun arbeiders konden wonen. Dit dorp heet nog steeds “Port Sunlight”. Ik weet dat omdat ik daar ooit geweest ben. Zo ver is het nauwelijks gekomen in Saline Royal, al was de bedoeling mooi.

De laatste twee dagen fiets ik door de prachtige dunbevolkte Jura. Langs Arbois de geboorteplaats van Pasteur en verder door mooie wijngebieden. De hoogteprofielen die mij aanvankelijk de schrik om het hart sloegen zijn er wel maar het viel wel mee allemaal. Wel af en toe even een uurtje achter elkaar flink klimmen en dan ben je weer 600 meter hoger.
R