de vlakte uit

Dank voor de nieuwe inzichten van Lammert en Wil
Toch nog even een klein berichtje: eindelijk die eindeloze vlakte uit. Naarmate de rand van de vlakte nadert wordt alles weer groen en vruchtbaar.
Zo waar kom ik een Nederlandse fietser tegen. Hem is de eenzaamheid om het hart geslagen. Vanaf zijn 50e jaar tot aan nu zijn 65e weet ik alles. Op een juist pauzemoment deel ik mee dat er ook nog gefietst moet worden en dat de dag vordert en wij op deze manier niet. Bovendien wordt de lucht steeds donkerder. Ik stijg tot 1050 meter en ga slingerend tussen de bergen en heuvels door naar mijn bestemming Alcaraz. Een oud maar heel klein middeleeuws stadje. Er zijn hotels en hostals maar ook nog casas rurales ( vakantiehuisjes). Helemaal boven bel ik aan bij een hotel. Blijkbaar is die bel doorgeschakeld naar de eigenaar. 'Nee het hotel is alleen in de weekeinden open' maar dan zegt hij dat ik naar de overkant moet gaan want daar is ook een hotel. En inderdaad daar wordt de deur open gedaan. Het blijkt dat zijn vrouw het ene hotelletje heeft en hij het andere. Ik krijg voor een habbekrats een danszaal als kamer en mijn fiets mag op het grote terrasbalkon. 'Als je morgen de sleutel maar achterlaat en de voordeur sluit' zegt hij. Ik ben denk ik de enige gast en wellicht de enige bezoeker van het authentieke stadje. Ik vraag nog even advies over de route van morgen. Dit omdat ik twijfels had. Maar ja, rechts om of links om, het wordt klimmen tot 1550 meter.
Ik ben op tijd binnen. Het gaat stormen en niet zo zuinig ook. Onweer, donder en bliksem komen bij elkaar maar het wil maar niet regenen.