Van Aubeterre-sur-Dronne, St Emilion naar La Réole

Foto:
-koetjes voor Diny
- bommel kasteel
-toch maar weer mijzelf een keertje met zelfontspanner. Inspannend genoeg nadat drie keer of een voet, een hoofd, stuk tafel of zo er niet op stond. De picnic tafel stond vlak achter het chateau.

En al vrij snel wordt de dorre mais- en zonnebloemenbouw omgezet in uitgebreide schaduwrijke bossen en uiteindelijk kom ik dan in de uitgestrekte eeuwige wijnvelden van de Bordeau, om meer precies te zijn de wijngaarden die vallen onder a.c. van St. Emilion, de chateaux die een eigen a.c. en de grote Crus. Eigenlijk fenomenaal dat ik (maar jij herinnert je het toch ook nog wel, Diny?) hier door wijngoederen fietst waarvan sommige wijnen van de Grand Cru over een paar jaar 100en euro’s kunnen kosten. Het is hier dat ik voor de eerste keer de hoed op doe. De temperatuur gaat gestaag naar de 30 graden en dat blijft het de hele week vogels de voorspelling.

De waardes die men vaak aan de 'appelation contrôlée' geeft worden vaak overdreven door de mensen in het algemeen. Vooral een ‘Bordeau' met alleen een a.c. zegt nauwelijks iets. Dan kan er beter ook het gebiedje van de Bordeau of de naam van de wijnboer bij staan. Hoe meer gedetailleerd hoe duurder. Of dat ook lekkerder is? tja, dat is de grote vraag natuurlijk. Maar sommigen denken met die kennis in een restaurant indruk te maken. Vaak zijn het o.a. de plaats van herkomst, de eisen aan de maximale hoeveelheid druiven die voor de wijn gebruikt mogen worden per hectare e.d., waarbij dan de rest in andere wijnzakken wordt gedaan. Vaak is een goede en dan met name een biologische ‘vin de pays’ (landwijn dus, beter) . Maar ja dat a.c.tje heeft nu eenmaal een bepaald aureool en zonder dat a.c.tje durft men geen wijn cadeau te geven. Ik wel trouwens, omdat ik inmiddels beter weet. Er wordt, heb ik gezien, ruim gespoten over de rijpe druiven. En dat gaat, ja, ja, allemaal in de wijn. Maar de overheden bezweren dat het geen kwaad kan hoor.
Inmiddels zit ik dan in het zeer toeristische wijnstadje St Emilion. De prijzen zijn daar aan gekoppeld.

Hoewel ik op internet een aanvulling op mijn routeboekje heb gevonden dat mij aflevert bij een betaalbaar adres met koninklijke kamer waar de fiets weer eens mijn nachtelijke metgezel is, heb ik daar wel lang voor moeten bellen want eerst was de prijs voor mij te hoog maar toen ik bezweerde dat het geen seizoen meer was, ik geen ontbijt hoef en ik een fietser ben en ik gewoon onderweg ben en dat ik niet het gevraagde bedrag wil betalen, ging men overstag, overigens een vreemde uitdrukking voor landlubbers (vrij naar Bommel en Moby Dick). Ik zou jou, Annejose, daar bij moeten hebben. Jij bent een kei in de poot van de aanbieder uitdraaien waarbij Diny zich zelfs schaamt. En dat zegt wat hoor. En dat allemaal in Double Dutch Frans. Ik blijk de enige gast te zijn, dus zullen ze wel blij met mij zijn. In dat soort plaatsjes probeert men de niet oplettende passant toch altijd weer een poot uit te draaien. Leuk om voor de tweede keer gezien te hebben maar ik ben weer blij dat ik morgen verder kan.

Halverwege de dag sla ik af en maak een doorsteek naar de Garonne. Die doorsteek bleek mij toch nog wel wat tegen te vallen. Het is weer het zelfde liedje. Als je verwacht dat je lekker horizontaal kan fietsen en je moet toch nog wat klimoefeningen verrichten, valt dat tegen. Voor de tweede dag achter elkaar heb ik de hoed opgehad.
R