Van Capestang naar Vias Plage
14 September 2012 | Frankrijk, Vias
Lucia: Dus we hebben berm- file- en ook nog sluistoeristen. Maar om dan ook koffie, thee en broodjes mee……gaat wat te ver. Echter zie verder verhaal hieronder
Mieke: typen gebeurt nu met tafel en stoel en niet op schoot. De hoeveelheid vertikkingen zal nu wel verwaarloosbaar zijn
5 foto’s: (niet in volgorde) Op kruis klikken en na enige tijd wordt de foto wat groter.
-Een oude Nederlands platbodem (een van de vele) met de mooie net te lezen naam “Dwaal, ik wacht u”. Het schip is verdwaald uit Nederland en wacht daarom op bestraffing van hogerhand? Of juist dat het schip verdwaald raakte over de Europese wateren en hulp geboden wordt bij behouden terugkeer naar de thuishaven? Nee, de naam zal toch wel zeker een calvinistische achtergrond hebben waardoor juist de lezer toegesproken wordt die de tekst dus tweeërlei kan uitleggen. Ik zou dat “wacht u” toch maar streng uitleggen opdat er later over de lezer gunstig geoordeeld zal worden. Voor de zekerheid dan maar deze interpretatie, dan kan er later weinig verkeerd gaan. Ik vind het altijd prachtig die calvinistische Bijbel teksten en mijmer wat af op die fiets. Op de vele oude NL schepen is men hier in het zuiden de namen trouw gebleven of heeft men die in nieuwe luister hersteld.
-kapitein op schip
-De zevendelige (was voorheen negendelig)sluis bij Fonserannes. Hoewel het sluizenstelsel uit de 17 e eeuw stamt zijn de (elektrische) sluizen van latere datum(zie voor uitleg van dit complex tekst hierna).
-nog zo’n 30 km over dit pad tot de kust
-prachtige ’trompe L’oeil’ in Capestang. De lezer of liever kijker mag zelf uitzoeken wat echt en geschilderd is.
----------------------------
In Capestang kom ik terecht in een weer leuke B&B. Zowaar is er een zwembadje met ligstoelen. Ik maak daar alleen gebruik van de eerste helft als het bloedheet is. Het is warm genoeg, echter de wind doet zijn best om er storm van te maken en dat lokt niet uit tot natmaken. Lekker een uurtje lezen op een ligstoel en het naderende einde van mijn fietstocht verwerken. Oh ja en ik zou wat olie in het slot van het hek van de B&B doen. Mevrouw waarschuwde mij al dat het slot stroef zou gaan, dus dat bood ik maar aan. Dat die kettingolie toch nog wonderolie wordt, althans als ik de uitdrukking op het gezicht van mevrouw juist uitleg.
Het tochtje richting de zilte Medi wordt allengs interessanter en mooier. Het pad kronkelt zich naast het Canal du Midi in vreemde bochten om zijn vroegere functie als jaagpad te kunnen handhaven. Om het ‘Canal’ heen is flink heuvelland te zien. De platanen doen hun best de schaduw te blijven werpen over de kronkels die anders in de volle zon zouden staan. De prijs die ik daar voor betaal is dat ik deze laatste paar dagen maar weinig kilometers per uur maak omdat de Plataanse worteluitstulpingen mijn acceleraties steeds stuiten. En dit terwijl mij dagenlang een zwakke storm in de rug duwt. Het is maar goed dat ik de 42 maat breedte band omgelegd heb (Iris. weliswaar nog geen mountainbike maat, maar toch…)
Het verval van het ‘Canal’ is groot. Vele sluizen kom ik tegen waarvan de mooiste de sluizentrap van Fonserannes is. Over een lengte van 300 meter moet het water 21 meter ‘overbruggen’. Dat ligt in de buurt van 7 % stijging. In de 17 e eeuw was dit een sluizentrap van 9 sluizen. Nu is het een sluis van 7 sluisdeuren. Volgens de beschrijving was deze sluis in de 17 e eeuw een heus wereldwonder en ook nu nog komen er per jaar rond de 300.000 mensen naar dit stelsel kijken. Het is dan ook hier dat er terrasjes gemaakt zijn om enerzijds te genieten van de oude techniek en anderzijds van de vele huurschepen waarvan de kapiteins de moderne techniek niet meester zijn. Dus inderdaad Lucia, hier heb ik een stevige koffie gedronken en trok zich een alweer een schouwspel aan mij voorbij.
De kapiteinman op de foto voert op onduidelijke wijze het bevel over de huurbak en geeft opdrachten aan zijn vrouw en het bevriende echtpaar waar zij mee sluizen. Hij is de roerganger. Hij heeft het niet in de gaten maar de vele toeschouwers beschouwen hem. Het is vreemd dat hij niet achter het roerwiel staat. Ja, soms wel maar vaak loop hij heen en weer en hoopt dan op een automatische piloot. Zijn vrouw krijgt de bekende instructies. Zijn ega raakt echter zo verward van de vele aanwijzingen dat zij haar frustratie van de al dan niet goed uitgevoerde toeren botviert op de vrouwelijke helft van het andere echtpaar. Deze dame zal, bij gebrek aan andere bemanningsleden, als laagste in de scheeps hiërarchie beschouwd worden. De mannelijke helft moet op de kade blijven wat verwarde situaties oplevert wanneer het schip met het sluispeil daalt.
Troost is dat deze sluisoefeningen nog zes maal herhaald gaan worden en dat de kapitein dan toch wel de kunst van het schutten meester zal zijn. Wel blijft de vraag interessant of de vriendschap tussen de echtparen deze kommervolle episode kan weerstaan.
Het wordt steeds drukker op het pad. Bij een onduidelijke splitsing van paden en andere kanalen raak ik in gesprek met vier Nederlanders die met hetzelfde euvel kampen. Zij zijn nu even op de fiets maar hebben de camper hier vlakbij. Ik zeg dat ik het wel erg druk vind worden hier en dat ik dacht dat de vakanties al wel voorbij zouden zijn. Druk? nee hoor, het is juist rustig. Verderop aan de kust zijn al wat winkels gesloten en sommige campings gaan volgende week al dicht. In Vias Plage is het dus volgens mijn uitleg erg druk. De winkeltjes zijn inderdaad niet allemaal open maar de stoepen en de straten puilen uit. Nog 400 meter dan zie ik de Middellandse zee.
Het is altijd weer een apart moment te beseffen dat ik daar via Bordeaux naar toe gefietst ben. Volgens andere interpretaties is het hier nu rustig. Volgens mijn uitleg is het een volstrekte drukte. Ik wil niet weten hoe het er hier in het hoogseizoen uitziet. Wel valt mij op dat de prijzen van accommodaties zich richting laagseizoen begeven. Dus misschien hebben die Nederlanders van hierboven dan volgens objectieve maatstaven wel degelijk gelijk.
Ik rijd een camping op waar blijkt dat die nog niet voor ¼ deel vol is. Er staan onder andere van die tupperware huisjes en ik vraag bij de receptie of er ik er eentje een dag of drie kan huren. De prijs valt inderdaad in het laagseizoen. Het fijne is dat ik dan weer eens een lekkere salade Nicoise kan maken want die plasic huizen hebben een keuken. Natuurlijk zou ik mijn tentje kunnen op zetten. Maar aangezien ik een hekel aan kamperen heb doe ik dat niet. Wel komen nu mijn vederlichte slaapzak, opblaaskussentje en matje goed te pas. Vanuit hier ga ik wat fietsuitstapjes maken. Er zijn hier grote natuurgebieden. Hoewel stukken kleiner schijnen ze te lijken op de Camargue met de wilde paarden. Ook ga ik even in Narbonne kijken.
Nog ongeveer 100 fietskilometers naar Montpellier.
R
Mieke: typen gebeurt nu met tafel en stoel en niet op schoot. De hoeveelheid vertikkingen zal nu wel verwaarloosbaar zijn
5 foto’s: (niet in volgorde) Op kruis klikken en na enige tijd wordt de foto wat groter.
-Een oude Nederlands platbodem (een van de vele) met de mooie net te lezen naam “Dwaal, ik wacht u”. Het schip is verdwaald uit Nederland en wacht daarom op bestraffing van hogerhand? Of juist dat het schip verdwaald raakte over de Europese wateren en hulp geboden wordt bij behouden terugkeer naar de thuishaven? Nee, de naam zal toch wel zeker een calvinistische achtergrond hebben waardoor juist de lezer toegesproken wordt die de tekst dus tweeërlei kan uitleggen. Ik zou dat “wacht u” toch maar streng uitleggen opdat er later over de lezer gunstig geoordeeld zal worden. Voor de zekerheid dan maar deze interpretatie, dan kan er later weinig verkeerd gaan. Ik vind het altijd prachtig die calvinistische Bijbel teksten en mijmer wat af op die fiets. Op de vele oude NL schepen is men hier in het zuiden de namen trouw gebleven of heeft men die in nieuwe luister hersteld.
-kapitein op schip
-De zevendelige (was voorheen negendelig)sluis bij Fonserannes. Hoewel het sluizenstelsel uit de 17 e eeuw stamt zijn de (elektrische) sluizen van latere datum(zie voor uitleg van dit complex tekst hierna).
-nog zo’n 30 km over dit pad tot de kust
-prachtige ’trompe L’oeil’ in Capestang. De lezer of liever kijker mag zelf uitzoeken wat echt en geschilderd is.
----------------------------
In Capestang kom ik terecht in een weer leuke B&B. Zowaar is er een zwembadje met ligstoelen. Ik maak daar alleen gebruik van de eerste helft als het bloedheet is. Het is warm genoeg, echter de wind doet zijn best om er storm van te maken en dat lokt niet uit tot natmaken. Lekker een uurtje lezen op een ligstoel en het naderende einde van mijn fietstocht verwerken. Oh ja en ik zou wat olie in het slot van het hek van de B&B doen. Mevrouw waarschuwde mij al dat het slot stroef zou gaan, dus dat bood ik maar aan. Dat die kettingolie toch nog wonderolie wordt, althans als ik de uitdrukking op het gezicht van mevrouw juist uitleg.
Het tochtje richting de zilte Medi wordt allengs interessanter en mooier. Het pad kronkelt zich naast het Canal du Midi in vreemde bochten om zijn vroegere functie als jaagpad te kunnen handhaven. Om het ‘Canal’ heen is flink heuvelland te zien. De platanen doen hun best de schaduw te blijven werpen over de kronkels die anders in de volle zon zouden staan. De prijs die ik daar voor betaal is dat ik deze laatste paar dagen maar weinig kilometers per uur maak omdat de Plataanse worteluitstulpingen mijn acceleraties steeds stuiten. En dit terwijl mij dagenlang een zwakke storm in de rug duwt. Het is maar goed dat ik de 42 maat breedte band omgelegd heb (Iris. weliswaar nog geen mountainbike maat, maar toch…)
Het verval van het ‘Canal’ is groot. Vele sluizen kom ik tegen waarvan de mooiste de sluizentrap van Fonserannes is. Over een lengte van 300 meter moet het water 21 meter ‘overbruggen’. Dat ligt in de buurt van 7 % stijging. In de 17 e eeuw was dit een sluizentrap van 9 sluizen. Nu is het een sluis van 7 sluisdeuren. Volgens de beschrijving was deze sluis in de 17 e eeuw een heus wereldwonder en ook nu nog komen er per jaar rond de 300.000 mensen naar dit stelsel kijken. Het is dan ook hier dat er terrasjes gemaakt zijn om enerzijds te genieten van de oude techniek en anderzijds van de vele huurschepen waarvan de kapiteins de moderne techniek niet meester zijn. Dus inderdaad Lucia, hier heb ik een stevige koffie gedronken en trok zich een alweer een schouwspel aan mij voorbij.
De kapiteinman op de foto voert op onduidelijke wijze het bevel over de huurbak en geeft opdrachten aan zijn vrouw en het bevriende echtpaar waar zij mee sluizen. Hij is de roerganger. Hij heeft het niet in de gaten maar de vele toeschouwers beschouwen hem. Het is vreemd dat hij niet achter het roerwiel staat. Ja, soms wel maar vaak loop hij heen en weer en hoopt dan op een automatische piloot. Zijn vrouw krijgt de bekende instructies. Zijn ega raakt echter zo verward van de vele aanwijzingen dat zij haar frustratie van de al dan niet goed uitgevoerde toeren botviert op de vrouwelijke helft van het andere echtpaar. Deze dame zal, bij gebrek aan andere bemanningsleden, als laagste in de scheeps hiërarchie beschouwd worden. De mannelijke helft moet op de kade blijven wat verwarde situaties oplevert wanneer het schip met het sluispeil daalt.
Troost is dat deze sluisoefeningen nog zes maal herhaald gaan worden en dat de kapitein dan toch wel de kunst van het schutten meester zal zijn. Wel blijft de vraag interessant of de vriendschap tussen de echtparen deze kommervolle episode kan weerstaan.
Het wordt steeds drukker op het pad. Bij een onduidelijke splitsing van paden en andere kanalen raak ik in gesprek met vier Nederlanders die met hetzelfde euvel kampen. Zij zijn nu even op de fiets maar hebben de camper hier vlakbij. Ik zeg dat ik het wel erg druk vind worden hier en dat ik dacht dat de vakanties al wel voorbij zouden zijn. Druk? nee hoor, het is juist rustig. Verderop aan de kust zijn al wat winkels gesloten en sommige campings gaan volgende week al dicht. In Vias Plage is het dus volgens mijn uitleg erg druk. De winkeltjes zijn inderdaad niet allemaal open maar de stoepen en de straten puilen uit. Nog 400 meter dan zie ik de Middellandse zee.
Het is altijd weer een apart moment te beseffen dat ik daar via Bordeaux naar toe gefietst ben. Volgens andere interpretaties is het hier nu rustig. Volgens mijn uitleg is het een volstrekte drukte. Ik wil niet weten hoe het er hier in het hoogseizoen uitziet. Wel valt mij op dat de prijzen van accommodaties zich richting laagseizoen begeven. Dus misschien hebben die Nederlanders van hierboven dan volgens objectieve maatstaven wel degelijk gelijk.
Ik rijd een camping op waar blijkt dat die nog niet voor ¼ deel vol is. Er staan onder andere van die tupperware huisjes en ik vraag bij de receptie of er ik er eentje een dag of drie kan huren. De prijs valt inderdaad in het laagseizoen. Het fijne is dat ik dan weer eens een lekkere salade Nicoise kan maken want die plasic huizen hebben een keuken. Natuurlijk zou ik mijn tentje kunnen op zetten. Maar aangezien ik een hekel aan kamperen heb doe ik dat niet. Wel komen nu mijn vederlichte slaapzak, opblaaskussentje en matje goed te pas. Vanuit hier ga ik wat fietsuitstapjes maken. Er zijn hier grote natuurgebieden. Hoewel stukken kleiner schijnen ze te lijken op de Camargue met de wilde paarden. Ook ga ik even in Narbonne kijken.
Nog ongeveer 100 fietskilometers naar Montpellier.
R
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
