Van Vias, Sete, naar Carnon-Plage

foto's: duinen en strand en Flamingo's (wat zijn ze groot als ze vliegen)

Het onderstaande is weer een heel verhaal geworden. De lezer kan dit verhaal naar wens opsplitsen in hapklare brokken omdat het toch zonde zou zijn delen ongelezen te laten.

Zo, dat is weer een tijdje geleden dat ik iets van mij liet horen. Ik zou niet willen dat de trouwe, en ook de niet trouwe lezer, mijn opschaling naar het laatste getypte nieuws uit het oog gaat verliezen.

Mijn verblijf op de camping in het plastic huis in Vias-Plage heb ik overleefd. Dit is niet zo zeer te danken aan dat huis en nog minder aan de camping, als wel aan het eigen initiatief om de respectievelijke genoemde zaken als uitvalsbasis te gebruiken en de omgeving op de fiets te verkennen. Camping is een vreemd woord voor een plaats waar geen enkele tent te vinden is en waar de barakken in rijen van drie opgesteld staan. Zou men mensen van socialistische staatswege verplichten om op deze wijze de vakantie door te brengen dan zijn de straten vol met anti marcheerders. Op het tableau dat men voor het chalet heeft aangelegd kan ik na terugkeer van vruchtvol fietsen het heen en weer gaande campingverkeer in al zijn glorie aanschouwen. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat er een keuken en een toilet in mijn mobiele huis is. Dat eerste geeft mij de mogelijkheid weer eens een heerlijke salade niçoise en ander gezond voedsel te maken en het tweede voorkomt een vernederende tred naar het publieke privaat. Campinglife in zijn volle glorie (er schijnt een tv programma te bestaan dat daar aandacht aan besteedt?). Ik geef echter direct toe dat een aantal jaren geleden dat kamperen met de kinderen heerlijk en gezellig was. Maar dat was met de tent vaak op een trekkersveld. Dat is wat anders. Waarschijnlijk kunnen campinglife liefhebbers net zo aanstellerig over een fietser schrijven die zo nodig wanneer het maar uitkomt in verre landen dorre trieste velden opzoekt en tegen bergen op gaat fietsen.

De tour van Vias-Plage gaat langs de Middellandse zee kust via le Gap d’Agde naar Sête. Le Cap d’Agde en Sête liggen op twee niet te hoge puntbergen die verbonden zijn door een natuurlijke duinafscheiding van zo’n 40 km lengte en een paar kilometer breed. Die duinafscheiding houdt het zoute water buiten en zorgt er zo voor dat het brakke water aan de andere zijde in het binnenmeer brak blijft. Het is een groot natuurgebied waar enorme rietvelden en flamingo’s het goed met elkaar kunnen vinden. Ik fiets dus door en langs het zogenaamde ‘Bassin de Thau’. Brede natuurlijke zwak aflopende zandstranden bevinden zich aan de buitenzijde. Het lijkt wel een paradijs daar. Bijna niemand is er op de stranden te vinden. Ook zijn er nauwelijks horeca of andere gelegenheden waar men na een zwoel zwemrondje op een ligstoel bij kan komen of waar je je kunt verlekkeren aan inktvis.

Sête, waar ik een nachtje gebleven ben, is niet erg oud en pas gebouwd ten tijde van het tot stand komen van het Canal du Midi, dus ergens in de 17e eeuw is en daaraan begonnen. De stad is doorkruist met kanalen. Welke nu de natuurlijke waterwegen waren kan ik niet meer zien. Aantrekkelijk is dat langs die kanalen mooie oude terracotta bebouwing plaats heeft gevonden wat mij enigszins aan Venetië doet denken, hoewel ik daar nooit geweest ben.

Eigenlijk is dit stuk van de kust tot voorbij mijn Michelin kaart tot aan Marseille een duinkuststrook waar veel aandacht voor de natuur is uitgetrokken.Dit getuige de borden die overal staan waarop men verzocht wordt de rommel niet in de natuur te gooien en vooral te gaan fietsen, enfin, in het algemeen de natuur te respecteren. De Franse overheid heeft duidelijk het toerisme op geconcentreerde plekken laten opleven. Ik heb begrepen dat er bijna langs de hele kust een bouwstop is afgekondigd. Opvallend is dat er tot nu toe eigenlijk alleen maar laagbouw plaatsvond en eventueel nog plaats vindt. Dit in tegenstelling tot Spanje waar….nou ja, de lezer weet dat zelf wel. Veel autowegen zijn naar het vasteland verplaatst en uit de duinen weggehaald. Van die wegen heeft men fiets- en wandelpaden gemaakt. Tientallen kilometers en nog veel verder lang.

De volgende dag fiets ik weer verder door dit mooie duinlandschap. De brakke wateren en natuurgebieden waar ik langs fiets zijn onder andere het Étang de Vic, Étang de Arnel, Étang de Perois en het Étang de Mauguio. Langs deze hele kust zijn prachtige zandstranden`maar ook weer zeer gecontroleerd en geconcentreerd campinglife plaats vindt. Daarbij is op veel plekken in de al bestaande stadjes om de havens heen toestemming gegeven aan het grootschalig bouwen van zogenaamde ‘residences’ waar je appartementen kunt kopen, huren of verkopen. In de havens liggen niet de minste jachten. Zou ik verder fietsen dan ben ik een dag later al in het grote natuurgebied de ‘Camargue’ met de wilde paarden dat in feite dus verbonden is met de kleinere natuurgebieden waar ik de laatste paar dagen doorgefietst ben. Verscholen en in de luwte achter al deze natuurgebieden ligt de mooie historische stad Montpellier.

Ook het plaatsje waar ik nu zit is op dat luxe havencomplex na, eenvoudig en kleinschalig gebleven. Een klein maar lang straatje langs het prachtige zandstrand waar de inwoners van het dorpje gewoon wonen. Misschien hebben ze niet eens in de gaten dat ze zo uniek wonen. Juist daar heb ik een klein goedkoop (maar dat komt door het seizoen, denk ik) familie hotelletje gevonden 30 meter!! van het strand. Ontbijtje op terras met uitzicht op zee. Om jaloers te worden en vooral omdat het hier overdag zo’n heerlijke 26 graden is. Ja, maar doe maar niet want vrijdag ben ik alweer thuis en zitten de 2000 km er op, wat trouwens altijd nog 800 minder is dan mijn Spaanse avontuur.

Oh ja, dat hoort er ook bij. Juist 30 kilometer voor het einde kreeg ik problemen met de ophanging van mijn rechter achtertas. Ik heb veel boutjes bij mij maar natuurlijk weer niet dat ene passende boutje. Dus dan maar wat geïmproviseerd. Oh ja, dat hoor er ook bij. De laatste 3 kilometer kreeg ik een lekke band. Oh ja, dat hoort er ook bij. Mijn levensbrengende goedkope spaanse prulhoed van 1,5 euro is ook niet meer. Nu een Frans prul van 5 euro. Misschien houdt die het langer uit

Het was ook vooral een leerzame tocht en ik waardeer alle fijne berichtjes
R