Crest, klim en zwembad

Arthur: leuk dat je mee leest. Ga je weer racefietsen ergens in Europa of toch maar zeilen, allebei of zelfs gelijktijdig en fiets in de boot mee?
Justin: Ik moet iets inleveren, de maximale wind die optrad was 35 km per uur (aanvankelijk was de verwachting wel 35 km /uur). Gemiddeld was hij uiteindelijk 20/25, las ik. Hard genoeg hoor. Inderdaad, dan zou ik in één uur de afstand hebben overbrugd met 47 km/uur. De afstand was ook zo iets. Maar…..enne….hoewel jij beter onderlegd bent in ingewikkelde berekeningen vergeet je in je berekening volgens mij de uren die ik bezig ben. Ben circa 9 uur begonnen ( ik dacht dat ik een beetje rustdag kreeg, vandaar) en tot 14.00 uur gefietst, me wat pauzes.
Fred/Rietje. Wat leuk dat jullie naar jullie ‘broederoom’ gaan. Ik heb die prachtige film over die zwijgorder toen gezien. Mogen jullie trouwens wel met hem praten?

Als foto’s een paar van het middeleeuwse Crest
En een twee filmpjes ( als dat lukt)
Zo gaat dat: je verwacht een interessante stad zoals Roman sur Isère en je krijgt iets gewoons. Je verwacht niets bijzonders in Crest en je krijgt een prachtig middeleeuw stadje met een donjon uit de 12 e eeuw. Allemaal middeleeuwse straatje en steile trapjes en doorkijkjes en tunneltjes en uitzichtjes en oude minuscule kerkjes en onverwachte hofjes en oude plaatsjes. Het mooie is dat allemaal mensen wonen. Het knappe van een middeleeuwse stad middeleeuws houden is om tóch te zorgen voor het behoud van het karakter en óók nog dat de mensen er kunnen wonen en het dus geen openlucht museum wordt. Hier geen mayonaise cultuur.
Ik had mij toch weer behoorlijk bezorgd gemaakt over die klim van vandaag. Als dat allemaal maar goed gaat en ook met die hernia van twee jaar gelede, dus goed iedere dag de oefeningen doen, vroeg naar bed. Dus ik begin rustig en zeer kalm aan met die klim. Het is warm. Naarmate ik hoger kom gaat er van alles aan, het wordt kouder. Ik geniet van van alles. De rotsformatie om mij heen, de dreigende onweerswolken die te pletter slaan op de hoge rotsen, de bossen en ik maak zo waar een filmpje met mijn fototoestel . Als dat maar goed. Een hand aan het stuur en een beetje die camera overal heen laten zwenken. Het gaat allemaal lekker en ik klim met tussen de 5 en 9 % stijging. het valt mij ineens op dat ik mijn allerlichtste verzet vaak niet meer gebruik. In het Eifel gebergte aan het begin van de tocht stond die versnelling al snel aan. Zijn mijn spieren nu zo aan deze duursport gewend geraakt of ben ik de helt van mijn bagage onderweg kwijt geraakt? (ik kijk echt even naar mijn drager). Ik snap het niet maar het klimmen gaat steeds beter. Na zo’n 7 kilometer klimmen ben ik boven, terwijl ik dacht dat het zwaarste nog moest komen. Hoe bestaat het. Nu moet ik vooral dus niet overmoedig gaan worden. Het binnenland van Spanje moet nog gedaan worden en oh ja, de Pyreneeën. Als mijn fiets het maar blijft doen, aan mij zal het niet liggen. Want wat ik zoal hoor wat mensen al meegemaakt hebben: banden aan flarden, spaken die er uit springen . Nu zijn dat juist zaken die ik bij mij heb.
Onderweg kom ik nog twee Belgen op de fiets tegen met in een karretje een jongetje van drie jaar. Zijn zijn ook al langs het Canal du Midi gegaan. Volgens internet is die route helemaal bewegwijzerd, bijna vlak en staan er zijn er overal B&B’s en campings. Is dit iets voor een van mijn volgers zonder veel fietservaring als vingeroefening? Er is zelfs een routeboekje van uit:
http://wiki.wereldfietser.nl/index.php?title=Fietsen_langs_het_Canal_du_Midi
Hoewel het warm was aan de oostzijde zijde van de berg waar ik begon is het minstens 15 graden kouder aan deze zijde. In een koffiecafé denken ze dat de wereld zo’n beetje vergaat want normaal is het hier rond de 28 graden. Nu zit ik binnen aan de koffie mijn vingers bij te laten komen. Tja, wie verwacht er nu handschoenen mee te moeten nemen. Het is slechts één dag zo koud.
Ik zit nu in een B&B die gedreven wordt door Nederlanders. Zeven jaar geleden zijn ze begonnen. Ik had dit adres va andere fietsers gekregen voor het geval de stek uit zou komen. Het pand stamt uit 1850 en is door veel durf, inzet en arbeid helemaal mooi gemaakt. Een paradijsje eigenlijk met zwembad. Dat wembad, daar is het veel te koud voor. Ik zit zelfs binnen e dat in zuid-Frankrijk vlakbij Avignon. Kenners weten dat ik alleen in uiterste hittenood een nat pak ga halen. Het pand is mooi verbouwd en de slag die er rond waait is oosters en ademt ‘Zen’. Bovendien kun je hier een Reiki behandeling ondergaan.