via verde en verder

Om dan de ander zijde van Spanje te overbelichten blijf ik maar Andalucie fotos insturen. Ik laat het aan anderen over ze te censureren of of als de afbeelding onoorbaar te veel toont deze in de digitale prullenbak te werpen.
Ik ga weer vroeg op pad en vervolg de via verde (de groene weg), het tot fietspad omgebouwde spoor. Het is heet, bloedheet. De enige koelte is even tussen 7 en 10 op de fiets. Rond half acht steekt de zon tussen de heuvels door en maak ik haast de hoed op te zetten en mij dik in te smeren.
Zoals de lezer ziet en de kijker leest is er nagenoeg geen schaduwplek. Toch, zo waar, om de zoveel kilometer is een voormalig stationnetje waar men een picknick plek van gemaakt heeft. Dit met bank en tafel en schaduw waar je een vermogen voor zou geven. Zoals een van de fotos toont staat er soms ook een oud wagonnetje, bij wat half gerestaureerde infrastructuur. Meestens is er ook nog een bron waar de kop even onder kan. En een keer was er plaats voor koffie.
In het olijven stadje Martos staat voor het hotelletje waar ik mijn toevlucht zoek zowaar een nl echtpaar, ook net van plan daar te overnachten. We praten van alles af want zo geregeld kom je onderweg op die 'via verdes' niet iemand tegen en al helemaal niet op de fiets en al helemaal niet bij een accidenteel gezamenlijk gekozen hostal. Jos, want zo heet hij inmiddels, heeft de pudding in de benen (Wil en Hans: net als op die beroerd hete dag in Costa Rica). Hij kan geen kant meer op en zit in de schaduw op de stoeprand. Marja en ik gaan de kamers boeken. Natuurlijk volgt hieruit dat de eigenaar er niets van snapt want de derde behorend tot het paar ligt buiten. Enfin ondanks , of misschien dankzij mijn rudimentair Spaans lig ik op een tweepersoons kamer voor een 1 pers prijs. We eten s avonds met elkaar en ik wijs hen op het bestaan van ORS dat puddingbenen kan voorkomen in grote hitte
De volgende dag zit ik weer om 6.45 op de fiets en geniet ik weer met volle teugen. Op het heetst van de dag kom ik in een dorpje aan dat ooit de Arabieren hadden veroverd en toen Sujayra heette. Op een van de foto's was het kerktorentje een minaret. Dat is goed te zien als de kijker het pannenachtige dakje wegdenkt. Het kasteeltorentje op de foto en op de rots was ook al gebouwd door de Moren en jawel in de 9e eeuw. Het is toch wat hè?
Zuheros, zoals het nu heet, is een miniatuurpareltje hoog tegen de heuvel zo'n 70 km ten oosten van Cordoba. En de enige twee toeristen waren Noren maar kunnen ook Zweden of Denen geweest zijn.
Fred, als jullie een auto mochten huren voor een bezoek aan dit minuscule stadje: ook met de auto even flink klimmen.