over de top

Het dorpje waar ik aankom maakt een bergwandelaars en -klimmers indruk. Er zijn diverse winkeltjes voor bergklimuitrusting en bergfietsen. De rondlopers zijn de potentiële klimmers en dalers van wat te dikke zestig plussers en dertig minners zonder kinderen. De plussers scharrelen wat rond en de minners doen hier en daar stoer achter wijn, bier en olijven. Of het daadwerkelijk tot grote fysiek inspanning komt valt nog te bezien. Overal zijn terrasjes en eettentjes. Er zijn echter veel te weinig toeristen om het voor de uitbaters enigszins rendabel te houden of te maken.
Mentaal bereid ik mij in ieder geval voor op een morgen te verwachten stevige klim het ravijndal uit. De kaart maar ook visuele waarneming maakt duidelijk dat massieve keiharde recht omhoogstekende rotswanden de lage ravijnweg begrenzen. Ik onderschat mijzelf en doe het tegenovergestelde met de te beklimmen pascol. Het is een manier om moeilijke dingen soms tot een goed einde te brengen.
Hoewel het niet warm is kruip ik op een ligstoel bij het zwembad in een streepje zon. Bij het hostal blijkt namelijk tot mijn verrassing een zwembad te zijn.De volgende dagen gaat de temperatuur met stappen van vijf omhoog. Of dat nou is wat ik wil? Ik heb niets te willen.
Ik ben de enige aan de rand van de zwempoel en lees verder op mijn gewaardeerde e-reader en denk aan morgen, overmorgen, gisteren en eergisteren. Een mooi boek over zuidspanje en de 16 e eeuwse twisten tussen Moren en Christenen die elkaar over en weer afmaken. Daartussen door veel info over hoe men toen leefde. Zelfs worden Alva en de Hollandse vrijheidsstrijd nog even genoemd.
De volgende dag ga ik pas om tien uur op pad omdat het nog veel te koud is zeker op de coltop, zo verwacht ik.
De klim is meteen stevig en recht naar beneden naast mij ontrolt zich een diepe afgrond. Ik neem het zekere voor het onzekere en rijd als het kan links tegen de bergwand aan. Slechts een laag muurtje geeft zogenaamd bescherming tegen afstorten naar lager gelegen oorden. Langzaam aan zakt het dorpje recht onder mij weg en verworden de huisjes tot kleine onaantastbare legospeelblokjes. Onderweg stop ik een keer om water te drinken en een paar handen zoute pinda's te eten. Mijn hartslag controleer ik voor de aardigheid eens en blijkt rond de 120 per minuut te liggen wat volgens mij prima is bij een flinke inspanning. (Toch? Wil en Anne). Ik heb een lekker peddelritme en even na twaalven ben ik boven. Hoewel het hier op de col volgens mijn kleine thermometertje slechts acht graden is heb ik mijn zweetdoek nodig om mij af te drogen. Maar gelijk trek ik warme spullen aan.
Ik heb met wolken en mist bezwangerde hoge en lange uitzichten op het vervolg van de route. Wat een verschil met de bergzijde aan ene en nu aan gene zijde. Aan de ene zijde zijn het harde uitzichten op onbewoonde rotsen en bossen. Aan deze zijde bepalen tot zo ver het oog reikt olijfgaarden het beeld.
Ik stort mij in de afdaling. Wat heb ik toch een uiterst comfortabele fiets. Hij staat stevig op de wielen en trilt nergens. Volledige controle is het devies. Ik wil niet boven de 40/50 uitkomen afhankelijk van bochten en wegdek. Vaak rem ik tot veel lagere snelheden. Ook hier zijn immers weer die diepe afgronden.
In Cazorla zoek ik een hotelletje, hostal of habitatione (kamer). Het is een leuk oud tegen een helling aangegooid middeleeuws stadje. Bij een hostal bel ik aan. Vader en dochter doen open en zijn van plan deze vangst binnen te slepen. Na prijs en andere info wordt mijn fiets bijna uit mijn handen getrokken naar een garage. Ik word daarna bij de arm gepakt (altijd even wennen dat die Spanjaarden wat meer aanrakerig zijn dan wij) en meteen krijg ik de sleutel. Daarna zeg ik, pas nadat ik de kamer heb gezien, dat ik de kamer wel wil. Weer een schone balzaal voor zielig weinig geld. Vader en dochter claimen dat moeders heerlijk ontbijt maakt. Ik zie wel.