Van Castelnaudary naar Marseillette

Foto’s: kijkje op canal du midi, foto mooi nederlands schip uit Londen dat vaart in Frankrijk et Nieuw -Zeelandse lieden (aan de vlag te zien).

Vind ik ook hoor Anne
Ja Iris dat onverharde volg ik nu al een tijdje. Ik vind het veel afwisselender fietsen dan op al dat asfalt. Maar ja je schiet niet op hè. Is dat erg? nee hoor.
---------------------------
Met uitzicht op het grote bewaar bassin (dat weer gevoed wordt door de Montagnes Noire, de zwarte bergen dus) voor het kanaal word ik wakker. Na het Franse petieterige ontbijtje bij de Engelsen die hun te koop hebben staan, pak ik de zaakjes in.

Zowaar is het bewolkt maar de temperatuur leidt alras tot zweten. Het Canal wordt allengs kronkeliger. Die meneer Pierre-Paul Riquet moest het kanaal tussen al deze heuvels ook zo aanleggen dat het kanaal zo veel mogelijk horizontaal het fysisch milieu kon blijven volgen.

Het lijkt dat dit stuk van het kanaal veel natuurlijker is dan het eerste stuk (ten westen van Toulouse). Naast het kanaal kijk ik soms de heuvels af naar beneden terwijl ik even later weer tegen heuvels opkijk. Het is eigenlijk alsof ik langs een rivier fiets. Nogmaals, ik vind het enorme prestatie dat die man dat heeft uitgedacht. Vele anderen vinden het hier blijkbaar ook prettig toeven. Veel fietsers maar slechts enkele fietsers die bepakt zijn. De andere fietsers komen uit campers of huurboten die een paar kilometer terug aangemeerd liggen. Ook is het redelijk druk in het kanaal met huurboten.

Wanneer ik het geluk heb dat er toevallig bij een van de vele sluisjes en sluizen, ook een sluishuisje is met terrasje, dan zit ik daar gaarne even. In de sluis bij het schutten van de schepen voltrekt zich meermaals een tragikomisch theaterstuk. Of hier nu de vaarbewijzen dun gezaaid zijn of dat slechts het deel ‘vaar’ te koop is en ‘bewijs’ er bij gegeven wordt, weet ik niet. Menig roerganger is niet op de hoogte van schroefwerking in voor- of achteruit waarbij dan het roerblad zo gesteld kan worden dat er op alle manieren met zo’n schuit gemanoeuvreerd kan worden. In ieder geval staat vaders op de brug (van het schip) en moeders of aan de wal of op de achterplecht of op het voorschip. Ik krijg de indruk dat zij volgens vaders altijd verkeerd staat. Daarbij in aanmerking nemend dat moeders de juiste commando’s verkeerd uitvoert of dat zij de verkeerde commando’s goed uitvoert.
Eenmaal heb ik de schipper geholpen van de letterlijke ondergang. Een landvast was vastgemaakt een de wal terwijl het schip aan het zakken was. Die landvasten dienen alleen te moeten glijden. Juist op tijd kon ik moeders er op wijzen.
Capriolen zoals in de sluizen van de Loosdrechtse sluizen naar de Vecht waarbij de bemanning elkaar meermaals met pikhaken naar het leven staat, heb ik hier niet gezien. Het is heerlijk om dit te aanschouwen en te bedenken dat ik alleen de zorgen van mijn fietsje heb.

Ik vervolg mijn fietstrip maar weer. Ik kom in gesprek met Nederlanders, Ieren, Italianen waar ik dan weer even een stukje meer op fiets. Enfin, het is druk hier.

Mijn onderkomen is op een vergane glorie wijnboerderij waar ik een hele Gîte (huisje) heb voor mij zelf. Er zijn nog een stuk of zes andere Gîtes, maar ik ben de enige. Keuken, groot buitenverblijf en midden tussen de Minervois wijngaarden is. Jammer dat alles weer zo met de franse slag is gedaan. De douche valt uit de muur en wanneer ik de handdoek op het rek wil hangen valt dat ook al met schroef en al uit de muur. Normaal zeg ik altijd wat ik allemaal gevandaliseerd heb, maar nu stop ik alles met schroef en al terug in de muur. Hier is geen beginnen aan. Het doet mij sterk denken aan het verblijf met Ab, Marianne, Stan, Heleen, Sas en Karel , met alle kinderen, in dat Vlaamse boerderijonderkomen.
R