Tours- Dangé St Romain

Wil: Ik word wel erg benieuwd wat voor capriolen jij daar gaat uithalen, wanneer?
Robert: dat met die site kan niet één, twee, drie maar thuis misschien op termijn één, twee, drie, vier.

Het is weer een hele tour Tours uit te komen. Alles doet mij weer herinneren aan die gewraakte dag vijf jaar geleden toen ik juist bij het verlaten van de stad overvallen werd door dat al eerder gememoreerde noodweer (ook op verzoek kan ik die geboekstaafde ervaringen weer even uit eerdere journeaux kopiëren en plaatsen op dit befaamde log).
Om Tours uit te komen moet ik de Loire en de Cher oversteken en daarbij nogal wat autoroutes boven- dan wel onderlangs passeren. Een stuk of vier keer verdwaal ik, of laten we zeggen, ik neem de verkeerde afslag. Het is immer zaak de kleine weggetjes aan te houden die de route voorschrijft. In de hectiek van de ochtendspits word ik door het voortrazende verkeer nogal eens uit mijn concentratie gehaald waardoor ik cruciale afslagen mis. Het zijn juist die afslagen die mij in rustiger vaarwater moeten brengen, om eens een weinig toepasselijke uitdrukking te gebruiken.

Daarna volg ik weer heerlijke rustige rijwegen met vele uitgebloeide zonnenbloemvelden. Daar aan zie ik dat het najaar nadert. Aan de temperatuur, voor Nederlandse begrippen, is niets mis. Iedere dag bereikt die een heerlijke malse 25 graden, hoewel de vrijdag verwacht wordt dat die bij 22 blijft steken. Het voordeel is weer dat dan eindelijk de wind mij een zet in de goede richting zal geven en als gevolg daarvan uit koudere streken waait, Waarschijnlijk uit de Nederlanden vandaan. Inmiddels ben ik gewend aan het tegen de wind in opstompen.

Onderweg fiets ik een uurtje of anderhalf met twee NL dames van een jaar of vijftig op. Het is hun eerste keer dat zij zo’n fietsreis maken. Zij gaan naar Santiago de Compostella en kamperen onderweg.
‘Dat was wel spannend’ volgt een der dames: ‘we stonden op een camping en daar liep een man steeds voorbij de tent’. Tja zeg ik: ‘misschien was die van een naburige tent en moest hij met zekere regelmaat naar het privaat’ ‘nee, nee wij waren de enigen op die camping en die man had het op ons voorzien, maar mijn overbuurvrouw (red: zij wonen in NL tegen over elkaar) had het mes al klaar liggen’ zegt mijn gesprekpartner. ‘Als jullie het vervelend vinden dat ik met jullie een stukje op fiets en wat klep, dan moet je dat maar even op tijd laten weten, dat wil zeggen voordat dat mes voor mij boekdelen spreekt ’ zeg ik. ‘maar nee, het is juist gezellig zo’n praatje met een andere fietser ‘ . ‘Ja , dat fietsen is voor ons een heerlijke ervaring, wij doen dat nu voor de eerste keer’ zegt de messentrekster. ‘Jullie hebben ook prachtige nieuwe fietsen en van die mooie nieuwe tassen, alles er op en er aan’ complimenteer ik hen. ‘De heuvels en bergen voor Parijs waren wel erg zwaar’ zegt mijn huidige buurfietster. Ik laat dat maar zo. Want om nou te gaan vertellen dat er voor Parijs geen bergen zijn en dat het allemaal helemaal , en helemaal niets voorstelt bij wat hen in de Pyreneeën en in Spanje te wachten staat, zou een drastische deconfiture betekenen’ ‘Nou dames, ik wens jullie een goede reis en zorg er wel voor dat de bandjes op minimaal 4,5 bar blijven staan’ meld ik nog even voordat ik denk weg te kunnen fietsen. ‘4,5 bar?? wat bedoel je? wordt er gevraagd. ‘je moet je banden steeds zo sterk opgepompt houden dat je ze met de vinger niet in kan drukken, dan is het goed’ geef ik nog even als advies. Verder ga ik maar niet vragen of ze reserve spaken en wat ander essentieel gereedschap bij zich hebben. Soms is het beter dat allemaal niet te willen weten. Vrouwen alleen of met z’n tweeén blijken zich met pech vaak uiterst efficiënt te kunnen redden (met hulp van een man, oei, oei,wat heb ik nu gezegd?). Nou ja, ik geef maar weer aan hoe zo zo’n praatje kan lopen. Voor wat de te zachte banden betreft, daar heb ik altijd een zwak voor dus bemoei ik mij er tegen aan.

Ik wil morgen (vrijdag) in Nouaillé-Maupertus zijn. Het is een stadje met stadsmuren, een poort , een abdij uit de 7e eeuw en nog zo wat. Het bejaardenhuis ter plekke verhuurt ook kamers. Ik heb er daar maar eentje geboekt omdat er verder niets was en ik daar toch even wil rondkijken.. Met dank aan internet.

Ik zit in een uiterst klein familie hotelletje. Er zijn twee gasten, een jongen die nu hier in de buurt werkt en ik. Het is wel zielig voor de jonge uitbaters met twee kleine kinderen. Ik moet steeds maar denken dat de vaste kosten doorlopen (en niet alleen gas, elektra en water. De kosten van de branchevereniging, de Bumakosten (die ze hier in Frankrijk ook hebben), internet, reclamekosten en de diverse gemeentelijke belastingen. Het is wel een wel opvallend goedkoop hotelletje. Op slechts 30 meter!! afstand raast de TGV voorbij (zonder geluidsscherm), tot nu iedere 10 minuten en dat had ik niet in de gaten. Stel je voor dat dat ding uit de rails vliegt, dan schuift hij zo maar onder mijn kamertje door.

Volgens de uiterst aardige jonge mensen wordt de frequentie ’s nachts stukken minder. Tijden het buiten eten van de heerlijke ‘salade composé’ die met liefde is klaargemaakt, zie ik dat vele andere potentiële gasten rechtsomkeer maken bij het zien van het traject. Wel zielig voor deze ondernemende mensen. Misschien dat zij van het Franse spoor een grote planschadevegoeding hebben gekregen. Ik hoop het voor hen.
Wordt vervolgd
R