Hérault uit, Canal du Midi, Katharenland

Fotootje van mijn kilometer stand waar ik inmiddels dus overheen ben. Verdraaid moeilijk niet te vergeten te stoppen bij precies die 30.000 km. Nog een paar ritjes en ik heb op mijn 6,5 jaar oude fietsje de omtrek van de aarde gedaan (circa 40.000 km). Er naast mijn helling oliepasje.

Zo’n mooi verhaaltje had ik klaar maar helaas ik raak de ‘delete’ knop en …voilà weg is het bericht naar het groot archief.
Wil: Ik heb het dat echte doortrappen en volhouden van jou in Nicaragua afgekeken. Leuk dat je mee leest/fietst.
Anne: ja ik ook van jou
Rietje: die foto van de poort had ik voor jouw verzameling gemaakt. Ik was vergeten dat te melden. Jij had ooit eens verteld dat je op oude poorten viel.
----------------------------------
Dan nog maar snel een samenvatting.
Ik heb een aantal dagen geen internet gehad. Inmiddels ben ik bij de voet van de Pyreneeën. Nog een 25 km en dan ga ik de Pyreneeën over. Ik denk dat ik die dag wel eens echt aan de voet een rustdag zou kunnen gaan inlassen. Maar niets is zeker.

Wat vooraf ging:
Vanuit de prachtige Hérault ben ik weer de bewoonde wereld in gefietst. Achter mij breekt het onweer los terwijl voor mij de lucht blauw is en uit westen een stevige wind mij verwelkomd. Een prachtige verdere afdaling voert mij naar Columbier waar ik in het ziekenhuis terecht kom. Het ziekenhuis heeft bezoekers kamers die ook gewoon als hotelkamer gebruikt worden. Onderweg kwam in Nederlanders tegen die mij een Chambre d’hote adviseerden met tuin, zwembad en een heerlijk ontbijt. Echter dat was vol. In Columbier zijn genoeg B&B maar ze zijn nog gesloten.

Columbier is een stadje aan het Canal du Midi. Een haventje vol rondvaartbootjes waarop grijze koppen een uurtje door het Canal varen. Toch ook al wat toeristen die privé zo’n bootje huren en dan een paar dagen of weken het Canal du Midi afvaren of liever gezegd opstomen want richting Atlantische kust met tientallen sluizen, misschien wel meer dan 100, er tussen moet je omhoog varen.

Het is de eerste keer dat ik zowaar wat lichte spierpijn heb. Ik heb van de 91 km zeker 70 km tegen de harde westenwind opgebeukt. Zoals eerder gezegd: dat is fnuikend en daarbij heb k vandaag ook verschillende keren verkeerd gereden. Dat is nog fnuikender want dan moet je terug terwijl je juist heen wilt.

Het Canal du Midi laat ik nu achter mij en ga met een westerse bocht naar het zuiden, Katharenland in. Mooi over en langs rotspartijen die hoog boven mij uittorenen waarbij de weg zich wonder boven wonder redelijk horizontaal vervolgt. Soms wat heldere riviertjes en stroompjes aan beide zijden laag naast mij en hier en daar een Katharen kasteel dat zeker andere functies heeft gehad dan nu als kijk- en ijkpunt voor een fietser te dienen.

Met veel, heel veel goede wil denk ik trouwens wat besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën in de heldere lucht te kunnen zien. Het zou zo maar kunnen. De lucht is helder maar heeft witte wolken aann de einder. Het is een ruig gebied. En het is Katharenkastelenland. De Katharen waren christenen die vervolgd werden omdat zij de waarheid meenden te weten. Zoals de lezer weet gebeurt dat vaker met mensen die de waarheid in het leven menen te hebben gevonden.

In de dalen en op de wat minder onvruchtbare gronden vliegen de wijnstreken mij om de oren zoals daar zijn de Roussillon, de Corbières, de Fitou. Allemaal wijnen die jaren geleden als bulk gemaakt werden maar nu kwaliteit leveren.

Ik overnacht in Durban-Corbières. Voor het bruggetje van dat plaatsje staat een bord van een chambre d’hôte dat zichzelf aanprijst als l’Apricot. Er staat ook een mes en vork bij. Ik bel het nummer en een vriendelijke meneer neemt op. ‘Ja hoor, ik heb nog plaats’. ‘ik zal u mijn naam dan even geven’ zeg ik. De naam Wildschut gebruik ik nooit in Frankrijk want daar raken ze van van de leg. Ik gebruik als achternaam door de telefoon altijd ‘Robert’ maar dan op z’n Frans. ‘Over een half uurtje ben ik thuis’ zegt de eigenaar.
Het blijkt een klein maar leuk en gezellig B&B onderkomen te zijn waar ik inderdaad voor redelijke prijs mag mee eten. De eigenaar woont er alleen en heeft duidelijk wel kleinkinderen gezien de foto’s van baby’s die opgeprikt hangen.

Eigenlijk is het een beetje een rommelbak dat huisje met grintterrasje. Meneer heeft denk ik een carrière of in de kunst of de muziek achter zich gelaten. Ik schat hem op eind 60. Overal in het middeleeuwse huisje staan, hangen of liggen muziekboekjes, mooie kunstboeken, oude vergeelde fotootjes en veel heel veel gezellige tierelantijntjes die ik persoonlijk allang aan de rommelmarkt zou hebben gegeven. Hij heeft drie schilderijen hangen van Edward Hopper (Liesbeth T: die ken je vast wel.) Amerikaans realistisch depressief met wat lichtaccenten. Ik vind ze mooi maar zou ze niet boven de bank willen hebben thuis.

Ik kan niet zeggen dat het allemaal even schoon is, maar waar ik bij sta wordt het bed opgemaakt en de wc schoongemaakt. De prullenbak en de rest slaat hij voor het gemak maar over. Hij doet meteen mijn wasje in de machine.

In die oude huisjes hebben fransen vaak zo’n wc apparaat waar de spoeling fijngemalen toch door een 40 mm buis kan. (sanibroulleur of zo iets). Die dingen maken een ongelooflijke herrie als je geslaagd bent.
Er zijn nog twee gasten. Ook zij hebben zo’n apparaat. De eigenaar heeft ook zo’n apparaat. Dus is het soms een herrie van belang in het kleine maar geriefelijke huisje.

De andere twee blijkenVlamingen te zijn. Hij is apotheker geweest en zijn vrouw was toendertijd zijn assistente in de winkel en lijkt dat nu nog niet afgeleerd te hebben. Na 3 minuten weet ik van haar dat zij voor hun geld een betere bestemming denken te kunnen vinden dan een spaarrekening in België. Zij zijn op zoek naar een huisje in dit Katharen land maar hebben nog niets gevonden wat hen aanstaat. Tja, wat willen mensen toch altijd graag over zichzelf praten, realiseer ik mij. Zou ik dat ook doen, zo vraag ik mij af. In ieder geval zijn ze hier twee weken.

Voor de avondmaaltijd schuiven nog eens twee andere fransen aan. Het zijn twee nogal aristocratische Parijzenaars die hier al een huisje hebben gekocht maar nog geen elektra hebben. Zo lang zij aan het verbouwen zijn gebruiken ze een generator en eten ze hier. Ik schat dat ze tegen de 70 zijn. Hij is violist geweest. Ik moet er niet aan denken op die leeftijd nog te moeten verbouwen. De apotheker blijkt voordat hij de farmacie in ging ook 6 jaar muziekschool te hebben gedaan. Enfin, die twee houden zich met elkaar bezig, totdat er een voortreffelijke rode Corbières wijn uit 2002 open gemaakt wordt en de gesprekken zich rond de tafel zingen en het toch nog gezellig wordt met de apothekersvrouw aan het hoofd.

Uiteindelijk vertrek ik weer rond 7.45 en ga verder door Frans Catalonië. Prachtige uitzichten zijn er weer. De wind is gelukkig wat gaan liggen. Voor het eerst sinds vele dagen zet ik mijn strooien hoed maar weer eens op. Ik moet stukjes klimmen en dan wordt het al gauw weer te warm met de halve kale kop in de zon. Nu duidelijk voor mij verheft het Pyreneeën bergmassief zich. Het is weer een indrukwekkend gevoel te weten dat ik daar over moet.

Soms kom ik op trajectjes die ik drie jaar eerder gefietst heb op weg naar Girona. Omdat ik nu weer die richting uitga, kom ik daar niet onder uit. Soms rij ik op mijn Micheline kaart een wat ander traject. Zo veel keus heb ik echter niet omdat er niet zo veel weggetjes naar dat colletje leiden waar ik weer over heen wil. Uiteindelijk ga ik voor even deze ruige streek uit en ga door een soort laagvlakte waar het vruchtbaar is. Een soort Betuwe zullen we maar zeggen. Abrikozen, peren, kersen, pruimen alles staat er netjes in rijtjes rustig te staan en in stalletjes is al dat lekkers te koop
R