start

Wanneer dit bericht door trouwe lezers wordt gelezen is de fiets vertrokken met beginstand 28.281 km op de teller. Mijn eigen gewicht van 69 kg, fiets 17,2 kg (inclusief fietstandaard) en bagage gewicht van 19.1 kg, exclusief een paar liter water in Spanje, totaal dus 105,3 kg is dit keer weer lager dan vorige jaren (inclusief allerhande gereedschap, buitenband, twee binnenbanden, binnenkabels en dit keer geen buitenkabels en dit keer ook geen 15 mm steeksleutel om mijn trappers los te krijgen indien noodzakelijk. Zes jaar geleden begon ik nota bene met 25 kg bagage, terwijl ik zelf toen 76 kg was en mijn fiets 18,8, totaal dus 119,8. Verschil van 14,5 kg en nu ook zonder zwaar slot (dat is alleen in NL nodig) en zonder verende zadelpen van bijna 1 kg, nu ook zonder afgeknipte laarzen die toch ook al weer gauw enkele 100en grammen wogen. Worden mijn voeten nat dan worden die maar nat. Het kan niet anders of alles gaat voor de wind. Wel heb ik ook weer mee een klein tentje, matje en lichte slaapzak in geval ik geen B&B kan vinden of niet in een smerig bed wil liggen. Enfin dit alles volgens het adagium: “wat ik thuis laat i meegenomen”.

Deze keer ben ik “onder”weg naar Malaga (raar woord eigenlijk: maar ja “boven”weg is ook vreemd, terwijl “onder”water weer wel logisch klinkt. Begrijpelijk dat voorzetsels een eeuwig probleem zijn voor mensen die het Nederlands niet als moedertaal hebben).

Ik heb op mijn aanvankelijk doel Cadiz en Gibraltar moeten inleveren vanwege de platte reden dat er vanuit Cadiz door Transavia alleen complete reisgezelschappen in vliegtuigen worden vervoerd. Individuen tellen niet mee. Ach de route is nagenoeg dezelfde. Ergens in het nu nog niet zo hete zuiden ga ik nu links waar ik anders een beetje rechts aan zou hebben gehouden.

Ik begin in Roermond en ga stroomopwaarts de Roer op (niet te verwarren met de Ruhr) via Duitsland de Eifel op en weer af en onder Luxemburg door en volg de Moezel tot in Frankrijk, Dan recht zo die gaat op Lyon aankoersen daar ten oosten van en dan naar zuid-Frankrijk. Dan naar rechts de Pyreneeën over . Ik volg dat stukje over de Pyreneeën pas tot Girona dezelfde route als drie jaren geleden. vervolgens het Spaanse binnenland verder in. Die toen “verbodenvooralleverkeerpas” over de Pyreneeën neem ik nu weer. Ik ben benieuwd of er nog steeds nauwelijks een pad ligt. Ik zal er verslag van doen en van de rest trouwens ook wanneer ik zin heb.


Degenen die niet kunnen wachten biedt ik mijn beschrijving van die pas nu maar weer aan. Dan hebben gulzige lezers al wat “readers’ digest”.
Drie jaar geleden beschreef ik die pas en de aanfiets daarop als volgt. Ik vond dat toen een van de spannendste momenten.
------------------------------
“ Tijdens het avondeten raak ik in gesprek met een Spanjaard, wij zijn de enige twee gasten. Hij loopt vanaf het Pyreneeën mini staatje Andorra langs de Frans-Spaanse grens met rugzak tot hij bij de Middellandse zee uitkomt. Hij is Catalaan en voelt zich geen Spanjaard. Het is interessant hem te horen vertellen over zijn voetreis. Wij bestuderen samen zijn route. Ik kan voor de lol altijd uren op kaarten kijken en ga mij dan voorstellen hoe het er daar op die kaart in werkelijkheid uit ziet. Blijkbaar voelt hij datzelfde. Zijn Spaanse wandelkaart heeft een schaal van 1 op 50.000, dus één centimeter is vijf honderd meter. Allemaal stippellijntjes geven de wandelpaden aan. Een stukje van die stippellijntjes heb ik vanmiddag bewandeld. Wij zijn verbaasd wanneer blijkt dat mijn weggetje dat morgen bergop gaat, niet op zijn kaart staat. Ik word nou wel erg onzeker van mijn te vervolgen route. Ik leg uit dat er echt een weggetje moet lopen van hier over de top naar Spanje. Bovendien heb ik die Nederlanders die vanmiddag verder trokken ook niet meer teruggezien. Of ze zijn in een zwart gat terecht gekomen wat nogal wat mensen overkomt tegenwoordig en zoals we weten klim je slechts met grote moeite uit zwarte gaten, of op de berg gewoon de grens over gegaan, of toch ontvoerd door separatisten. Ik voel me er een beetje raar bij maar ga morgen gewoon op pad en als het allemaal eng is, kom ik terug, ga weer helemaal naar beneden en dan via de Pertrus pas alsnog door naar Spanje. Blijkbaar hoef je voor avontuur niet naar andere werelddelen. Ik houd mijn pepperspray morgen in ieder geval bij de hand als ik door struikroversgewas ga.
Volgens mij maak ik mij zorgen om niets. Die weg naar boven staat nergens op een kaartje omdat het mijn inziens een illegaal weggetje is dat de bewoners zelf gemaakt hebben om gemakkelijk familie aan de andere kant te bezoeken of met hen verder mogelijke ruzies uit te vechten. Ik ben het met de schrijver eens en ik besluit dat ik dan straks rustig ga slapen, maar eerst nog even buiten zitten. Op het krakkemikkige balkonnetje dat bij mijn kamertje hoort ervaar ik met veel interesse het begin van de nacht die zich aankondigt door immense familievetes die zich recht boven mij in de lucht afspelen. De kachelzwarte lucht wordt steeds vurig verlicht door het venijn van de weergoden die als clanhoofden razend tegen elkaar te keer gaan in een taal die ik niet versta maar wel begrijp.
Om acht uur de volgende morgen vertrek ik om het onweer, waar de lucht nog steeds mee bezwangerd is, voor te zijn. Met koude spieren gaat het meteen stevig omhoog. Daarom ga ik het zelfde stukje direct weer omlaag, weer omhoog, weer omlaag gevolgd door definitief omhoog maar nu met warme spieren. Allerlei weggetjes komen uit op en vertrekken weer van mijn weggetje. Het is een komen en gaan van paadjes die allemaal leiden naar eenzame hooggeplaatste huisjes. Uiteindelijk heb ik na een klein uurtje klimmen het ergste achter de rug, tenminste dat veronderstel ik. Echter nu blijkt dat ik met al mijn vermogen steil omhoog gegaan ben om te eindigen op een doodlopend pad. Ik leg een boosaardig gebedje naast mijn fiets en ga terug tot ik bij een bochtje kom waar een grote steen ligt. Zo’ n steen is er door mensenhanden neergelegd en daar dient altijd zorgvuldig op gekeken te worden, iets wat ik verzuimd heb te doen. Op de steen staat een klein pijltje gekrijt dat naar links boven wijst. Dat moet mijn spoor zijn. Ik besluit het pijltje te volgen en bij een volgend bochtje waar een nog steiler stuk ingezet wordt, staat weer een pijltje. Na een paar haarspeldbochtjes op een pad waar meer daar dan hier asfalt ligt, stijg ik ongeveer vijftien procent. Ik stap vaak af en rust uit, om vervolgens weer honderd meter te fietsen en dus vijftien meter te klimmen. Ik kom uiteindelijk op een kruispunt van weggetjes en stijg niet meer. Volgens mijn beknopte beschrijving moet ik verder gaan op het onverharde pad. Alle paden zijn hier onverhard, maar er staat ook bij dat ik het minst betreden pad moet nemen, en dan dat waar ook nog een verbodsbalk dwars voor hangt en waar een bord aangeeft dat het voor alle verkeer verboden is verder te gaan. Dat blijkt inderdaad het meest onverharde pad te zijn.
Het is elf uur geweest en ik ben dus dik drie uur in de rimboe bezig. Fietsen kan hier allang niet meer vanwege de kuilen met water. Zoals iedere fietser weet is een kuil met water linke soep aangezien je door linke soep niet heen kunt kijken en het dus niet bekend is waar zich de bodem van de kuil bevindt. Met fiets en al dus om de gevulde kuilen heen lopen. Toch voel ik mij plezierig alsof ik via de Poolzee de doorgang naar de oost gevonden heb. Het klimmen is voorbij, Spanje is dichtbij en het blijft droog. Het is hier eigenlijke prachtig en er zijn geen booswichten en separatisten te onderscheiden in het struikgewas. Ik had mij door alle inspanningen nog geen tijd gegund eens om mij heen te kijken en te genieten van al het moois. Bergkammen die hoog boven mij weer verdwijnen in de dichte lage bewolking. Beneden mij worden de bostoppen omhuld door mistflarden. Soms een stukje blauw boven mij en soms prikt een verreikende bergtop zonder zichtbaar fundament de lucht in. Straks, daar helemaal beneden in Spanje is het natuurlijk weer heet. Ik ben nieuwsgierig hoe ik vanmiddag vanuit het dal tegen dit relatief lage stuk van de Pyreneeën aankijk. Graag zou ik iedereen van mijn gevoelens op de hoogte brengen en is het daarom maar goed dat ik al een paar uur geen gsm bereik heb.
Plots sta ik oog in oog met twee fietsers die van de andere kant komen lopen. Ik ben volslagen verbaasd. Of om de woorden van mijn goede vriendin Heleen aan te halen: “droom ik of waak ik?”, voor de duidelijkheid, het laatste is het geval. Hier had ik niemand verwacht, zeker geen fietsers en al helemaal geen andere eigenwijze Nederlanders. Terwijl ik ondanks de inspanningen fris voor hen sta, lijken zij helemaal kapot te zijn van de klimpartij vanaf de Spaanse zijde. Bezweet staan ze mij aan te staren. Voor hen ben ik natuurlijk ook een onverwachte verschijning. Wie er nou verbaasder is, is moeilijk te zeggen. Het blijkt dat zij een paar dagen geleden in Girona geland zijn en ongeveer dezelfde route fietsen als ik maar dan in omgekeerde richting. Zij zijn nog lang niet gewend aan de warmte en hun spieren hebben nog niet de langzaam opgebouwde kracht van het fietsen vanuit Nederland. Het is hen aan te zien. In het dal is het met het dreigende onweerspektakel hierboven, natuurlijk drukkend, on-Spaans vochtig heet.
De twee zijn natuurlijk bijzonder nieuwsgierig of er op de route naar Nederland nog rare dingen te verwachten zijn. “Nee” zeg ik “alleen na het plaatsje St. Bauzille-de-Puttois in de Cevennes is de weg over een afstand van acht kilometer opgebroken, daar kun je langs lopen en soms over dik gravel fietsen nadat je de verbodsborden hebt genegeerd en je even een praatje gemaakt hebt met de wegwerkers, anders moet je veertig kilometer omrijden over een drukke weg”. Verder vertel ik ze dat ik vanaf honderd kilometer onder Verdun geen winkels en campings en andere overnachtinggelegenheden ben tegengekomen.
Voor mij is het duidelijk dat ik niet hoef te vragen of dit weggetje naar Spanje gaat want daar komen zij immers net vandaan. Ik moet nog één kilometer lopen langs de kuilen met water en dan kom ik op splinternieuw Spaans asfalt, “enne… beneden is het warm en prachtig weer” melden ze nog even gauw voordat we allebei weer voortgaan. Ik ga weer de dichte bossen in. Volslagen stil is het hier en eigenlijk vind ik het zonde om weer door te gaan. Ik besluit om even wat te eten en te drinken en nog wat na te genieten. Ik adem een paar keer diep in en weer uit. Wat doet dat een mens toch goed. Misschien ga ik thuis nog wel eens op yoga en dan leren op de juiste manier naar adem te happen. Het lijkt of ik alleen op de wereld ben. Niet dat ik dat zou willen nastreven maar voor eventjes is het wel prettig je eens alleen op de wereld te wanen.
Diep in mijn hart vind ik het nu jammer dat ik alleen maar naar Girona fiets en niet gelijk door ga naar Andalusië, in zuid oost Spanje. Ik kan die transavia boeking voor onder de honderd euro gewoon laten vliegen en door fietsen. Maar ja dan moeten er nog minstens zestien honderd kilometers bijkomen want mijn voorkeur gaat uit naar allemaal kleine draaierige weggetjes. Nu ik toch even pauze heb, pak ik de kaarten van de rest van Spanje er ook maar even bij. De route gaat over angstaanjagende hoogteprofielen en dwars door het hete binnenland, zie ik snel op de kaart van Spanje. Dat wist ik natuurlijk wel maar nu nog beter. Echter na intensieve bestudering blijkt dat de kaart niet mijn verwachte schaal van 1 op 200.000 heeft maar een van 1 op 400.000 en dat ik de kilometers op de kaart dus één maal kan uitrekken. Dat betekent dat de route de helft zo zwaar wordt als ik had gedacht want op mijn Frankrijk kaarten fiets ik 1 op 200.000. Het angstaanjagende hoogteprofiel wordt een gewoon hoogteprofiel dat ik in de Ardèche en andere massieven ook al achter de rug heb. Zelfs bij nog betere bestudering zie ik bijna nergens twee, en al helemaal geen drie “sluisjes” op de routes getekend wat betekent dat de stijgingen niet vaak boven de acht procent uitkomen. Wat is alles toch weer relatief. Ondanks al die relativiteit besluit ik dat ritje voor een volgende keer te houden. Ik stel mij voor dat ik een keer in het vroege voorjaar vanuit Andalusië naar huis kom fietsen. Spanje is een verkreukeld tafellaken dat aan de randen wat vlakker afloopt en ik niet moet onderschatten, zo houd ik mij voor. Ook zal ik daar veel meer op mijzelf teruggeworpen worden en minder mensen tegenkomen. Dat alleen zijn bevalt me overigens wel. Ik ben aan mijn eigen gezelschap gewend geraakt en het ook vaak met mijzelf eens. Een plotse bijrijder zal wel even wennen zijn maar anderzijds ook weer gezellig. Ik ben nu verantwoordelijk voor mijn eigen daden en fiets. Toch als zich iemand aandient zal ik daar gezellig mee oprijden net zoals onder Verdun. Terwijl ik zo sta te dralen en te mijmeren realiseer ik mij weer die officiële gekleurde paal dwars over de weg en het verbodsbord en dat ik hier helemaal niet mag zijn maar ook dat het nog steeds volslagen onduidelijk is waarom het verboden is hier te zijn. Zomaar zou uit het struik- en bosgewas een douanier zich kunnen melden om mij in de kraag te vatten. Wat ik hier dan wel niet te zoeken heb. “U bent bewust die verbodspaal en dat -bord gepasseerd. Oh, komt u uit Nederland”. Nederlanders doen aan drugs, zal hij denken. “Heeft u drugs wellicht, nou komt u toch maar mee.” Op het bureau ergens beneden in Frankrijk of Spanje kan ik dan alles tweetalig ontkennen, behalve dat ik Nederlander ben. Laat ik maar snel verder lopen over mijn fietsroute.
Na circa twee kilometer lopen en incidenteel wat fietsen op het stenen met waterkuilen bospad, maar waterkuilen met stenen bospad is ook een goede omschrijving zoals we nu weten, kom ik bij een groot rotsblok. Zojuist heb ik geleerd dat men een groot rotsblok dat strategisch is geplaatst altijd goed dient te onderzoeken op de aanwezigheid van tekenen. Dat teken staat er duidelijk op: de Spaanse vlag is er op geschilderd. Ik ben nu blijkbaar in Spanje. Maar ik heb buiten de waard gerekend. Dit is niet de Spaanse vlag, realiseer ik mij meteen weer. Welke land zich hier dan probeert te representeren is een raadsel vooralsnog. Toch ben ik echt in Spanje, dat kan niet missen. Later zal ik er met behulp van Willy achterkomen dat het de vlag van Andorra is maar dan negentig graden gedraaid. Twee meter na het rotsblok gaat de steenkuilenweg over in een prachtig pas geasfalteerd weggetje dat vrijwel direct de hellingen van de Pyreneeën afduikt. Ongeveer honderd meter links van het rotsblok staat een monument met daarbij drie geüniformeerde mannen. Zouden die mij nu gaan arresteren? De drie mannen hebben echter niets kwaads in de zin, hebben mij niet eens in de gaten en zijn zeer plichtgetrouw het monument aan het schoonmaken. De uniformen blijkt van dichtbij schoonmaakpakken te zijn geworden gefoerageerd door de plaatselijke reinigingsdienst. Ik maak gewoon een praatje met de ijverige arbeidscontractanten. Zo zie je maar weer, dat bij nadere bestudering zaken niet zo onheilspellend zijn als ze lijken op afstand. Het curieuze is dat aan deze zijde van de weg richting Frankrijk geen enkel reglementair pictogram op een verboden doorgang wijst, noch is er enige fysieke belemmering waar te nemen. Vanwege het Schengen-verdrag ben ik ook zonder stempel in ieder geval bevoegd om in Spanje te zijn want die eerdere verboden gelden slechts voor Frans grondgebied.
Weer honderd meter verder aan de linker zijde van het nieuwe asfalt weggetje voordat de afdaling echt inzet staat een houten stellage van een paar meter hoog. Via een klein trappetje beklim ik het bouwwerk tot op een plateautje dat met een hekje is beveiligd om te voorkomen dat ik ongewild in het Spaanse laagland terecht kom. De uitzichttoren is strategisch juist opgesteld en biedt vanaf de balustrade over de hoge dichte struiken een prachtig uitzicht op het Spaanse binnenland. Een uitzicht dat vanaf het weggetje niet te voorspellen was. Ik kijk in de mistige en vochtige diepte. Tussen de sluieringen door kan ik Spanje ontwaren. Ik heb er daarom ook maar een fotootje van gemaakt. Het is hier een stuk kouder dan een uur terug tussen de dichte bossen. Hier komt de vochtige lucht langs de bergwand omhoog wat ook te zien is aan de mist- en wolkenflarden op de foto. Ik doe mijn jas en trui aan en das om want zo meteen gaat het hard naar beneden tijdens de lange afdaling en dan is de gevoelstemperatuur weer een stuk lager dan de werkelijke temperatuur. Bijna aan het einde van de lange indrukwekkende afdaling kom ik in het eerste Spaanse stadje. “