na omweg via Magdeburg toch Berlijn

Aangezien het weerbericht voor Noord-Duitsland windsnelheden van 100 km per uur voorspelt besluit ik na een omwegbezoekje aan Magdeburg toch maar naar Berlijn te gaan. Zou ik tegen die storm in willen fietsen word ik toch achteruit geblazen denk ik, dus ga ik liever die richting uit voorruit. Eerst ga ik naar het zuiden een afstand van hemelsbreed circa 50 waar ik precies 100 km en 13 meter over doe tot aan de deur van het pensionnetje vanwege de enorme scherpe bochten die eerste de Saale en later de Elbe hier maakt. Vaak kan ik niet door of langs de enorme Elbewaarden.

Twee kaar ga ik met een pontje de Elbe over. De eerste keer om ergens aan de overkant verder te fietsen. Op de kaart staat een klein streepje en het lijkt mij leuk daar nu juist over te fietsen. De voormalige communistische weggenleggers hebben wel erg hun best gedaan te voorkomen dat fietsers van deze helleweg gebruik maken. Na een paar kilometer ga ik terug en ook weer terug op de pont. Echter vaak als je rustig wilt fietsen moet je wel verder op dit soort wegen (zie foto). De pontbaas begrijpt het niet en probeert uit te leggen dat er echt een weggetje gaat. Dan maar verder op de eerste oever over zandachtige steenslag paden door wouden heen tot ik in Aken aan de Elbe ben. Zoals ik al vaker gemerkt heb, worden de paden in rap tempo verbeterd maar wat er nog ligt is vaak zo slecht dat ik mij steeds weer afvraag hoe lang mijn banden dit uit houden. Er moeten nog denk ik 1000en kms van die agrarische betonplaten paden liggen in de voormalige DDR.

Ik ga de volgende dag verder langs de Elbe en wordt voorgejaagd door de harde westen wind. Vandaag een mooie route langs de Elbe en door uitgestrekte moerasgebieden. Ook kom ik door Dessau dat in oorlog nummer 2 volledig verwoest werd. Ik probeer iets van een centrum te ontdekken maar men is er niet in geslaagd dat te creëren. Wel is er het “Bauhaus” complex, moderne architectuur die toen uiterst revolutionair was.

De moeras- en bosgebieden behoren bij allerlei natuurparken maar eentje springt er werkelijk uit. Het betreft het “Biosphärenreservat Mittelbe” natuurreservaat dat op de werelderfgoedlijst van de Unesco blijkt te staan. Een geweldig mooie route leidt mij dwars door dit moerasgebied naast de Elbe dat gekenmerkt wordt door veel reusachtige alleenstaande eiken op wat stukjes drogere grond. Volgens de info borden wordt dit gebied bewoond door de Elbe bever. Het is zaak hier door te fietsen want de muggen vallen mij voortdurend aan en bovendien stinkt het enorm naar alles wat rotten kan. Zo hoort dat in een moeras. Tijden het maken van een snelle foto word ik toch nog in een paar seconden diverse keren flink gestoken. Ze kruipen in mijn nek en sokken. Een hand voor het bedienen van het cameraatje en een hand om de muggen het leven zuur te maken.

Via het stadje Oranienbaum kom ik uiteindelijk in Lutherstadt Wittenberg waar ik vorig jaar al eens doorgefietst was op een andere route. Toen heb ik door de regen nauwelijks iets van het stadje kunnen zien. De toeristen houden zich slechts op in de winkelstraatjes. Het moois is weer, zoals zo vaak, te vinden in de hofjes en steegjes. Zelfs op het kerkplein bij de kerk waar Luther zijn 95 stellingen vastspijkerde is bijna niemand. Ook rond het minikerkje op hetzelfde pleintje waar Luther vroeg in de 16e eeuw in een preek stelling nam tegen de paus is niemand te vinden. Op het marktplein stond een 19 e eeuws beeld van Luther dat nu restaureerd wordt. Een beroemd kunstenaar, zo beroemd dat ik zijn naam niet meer weet, heeft er voor in de plaats 600 één meter hoge Luther beelden voor in de plaats gezet, van plastic. Eigenlijk staat het wel leuk. De beelden zijn weer afgietsels van het origineel.