Pyreneeën uit, naar Zaragoza

Door al dat trieste weer van de afgelopen weken, met uitzondering van de Ardennen waar het nota bene dertig graden was, heb ik menigmaal gedacht de titel van het geschrevene te veranderen in “fietsen naar Alicante zonder eigen schaduw”. Maar ja, ik ben nu in Spanje en daar schijnt de zon volop. Meteen vanochtend zet ik mijn strooien hoed al op en die gaat alleen af door een flinke daling hetzij doordat de wind deze van mijn hoofd blaast en dus aan de veter onder mijn kin blijft hangen of doordat ik mijn hoed vervang door de fietshelm.

Hoewel ik tot aan Jaca, uitspraak “gakka” langzaam dalend ben geweest, moet ik uit het dal onder Jaca klimmen van ik schat 600 meter naar 1080 meter. De col heet Puerto del Oroel. Een klein wit weggetje met een groen streepje er langs volgt. Dit ten teken dat de weg mooi is, dat wil zeggen: de uitzichten. Die zijn ook adembenemend. Het is dan ook extra zwaar fietsen want ik heb alle adem al zelf nodig. Langs de weg staan borden dat ik op moet passen voor vallende stenen en vallende sneeuw. Blijkbaar kan het hier in de winter behoorlijk koud zijn.

Ik moet flink wennen aan die schaalverdeling van 1:400.000 op de Spaanse Michelin kaart. In Frankrijk was de schaal 1:200.000 dus één centimeter is gelijk twee kilometer. Zo kronkelt het mooie witte weggetje op de kaart langs een riviertje en stopt dan abrupt in een meer, terwijl als je oppervlakkig naar de kaart kijkt het net lijkt of de weg gewoon doorloopt. Aan de andere kant van het meer gaat de weg verder. Zou daar een brug zijn, of wellicht een pontje zo vraag ik mij af. Op de kaart staat ook geen “pontjes” symbool. Ik kijk nog eens heel goed en die weg stopt daar echt. In dat geval kan ik alleen maar helemaal terug fietsen naar Jaca, de col weer op en weer af, of een rondje maken zodat het een dagtochtje wordt. In Jaca moet ik dan opnieuw beginnen met een heel andere route. Ik besluit door te fietsen want ik kan mij niet voorstellen dat er daar verderop geen oplossing is voor de oversteek. Ik houd een langzaam rijdende automobilist aan en vraag hoe de weg verder gaat na 30 kilometer. Geen probleem zeggen de vier inzittenden tegelijk. Blijkbaar wordt mijn steenkolen Spaans goed begrepen. Er is daar een brug over het meer en dan volg je gewoon de weg naar Huesca. Dat is ook mijn doel voor vandaag. Inderdaad blijkt er 30 kilometer verder een brug over het half droge meer te zijn. Maar waarom dat dan niet op de kaart staat weet ik niet. Die brug is tenslotte al lang geleden gebouwd.

Ik kom in een nog wonderschonere omgeving. Langs de route staan bordjes die aangeven dat dit een archeologische route is. Dus dat is de reden dat ik zo veel foto’s maak van de bergruggen, uitstekende rotspunten, rotsgraten, ravijnen en hele verre vergezichten. Van de twintig foto’s die ik in vier uur maak laat ik er weer tien verdwijnen. Langzamerhand krijg ik het moderne foto’s maken door. Voorheen maakte ik nog foto’s alsof die in een keer goed moesten zijn, blijkbaar de erfenis van het fotograferen met een fotorolletje. De omgeving is een “Grand Canyon” niveau waardig. Dat blijkt ook wanneer ik langs een informatie paneel fiets met uitgebreide info over de “Los Mallos Riglos”, voor de liefhebber zal er op internet wel genoeg over te vinden zijn. In ieder geval is het een gigantische rotspartij die zich torenhoog opricht uit de aarde. Voer voor geologen dus. Ik maak om de vijf kilometer een foto om later te zien, en om te laten zien, hoe die rotsformaties in elkaar zitten.

Ik doe weer veel te lang over die 65 kilometer. Huesca haal ik vandaag niet, nou ja, ik kan gewoon 30 kilometer door fietsen en dan ben ik er, want mijn plan was om ongeveer 90 kilometer te fietsen. Het is echter nu twee uur. Een mooi tijdstip om de siësta mee te beginnen en ik wil de omgeving hier eens goed bekijken. Bovendien is het twee maal zo heet als ik de laatste twee weken gewend was. Dan ben ik morgen aan einde van de ochtend al in Huesca dat een prachtig stadje schijnt te zijn. Hoewel ik nog niet zeker weet of ik wel naar Huesca ga. Tenslotte ga ik ook al naar Zaragoza, een stad van ongeveer 650.000. In dat geval kan ik kleine binnenwegen blijven nemen. Enfin, ik beslis morgen wel. In het dorpje Ayerbe stop ik bij een hotel dat dicht is en kom na twee honderd meter bij een “casa rural”, een plattelandshuisje dat kamers verhuurt. Echter mevrouw vraagt ten eerste veel te veel en ten tweede verhuurt zij voor minimaal twee nachten. Ik denk dat twee mensen het niet vaak zo snel met elkaar eens waren. Zij wil mij niet voor een nacht hebben en ik wil de vraagprijs niet betalen. Zij geeft mij het telefoonnummer van het hotel en de eigenaar komt over vijf Spaanse minuten de deur voor mij open doen.

Ik besluit op het laatste moment dat ik, als eeuwige twijfelaar, vertrek binnendoor naar Zaragoza te fietsen. Huesca komt wel een andere keer of niet, en ten slotte heb ik al diverse steden gezien. Zou ik naar Huesca zijn gegaan dan moet ik daarna 90 kilometer een secundaire weg, zo op de kaart gezien, naast de autosnelweg befietsen. Nou zal dat ook wel meevallen. Want een paar millimeter op deze kaart is al gauw een paar kilometer. Echter het zijn de enige wegen.

Langzaam daal ik door een mooie landschap af in de enorme stomende laagvlakte waar Zaragoza in ligt. Soms grote open droge stukken en dan weer kilometers mini canyons en soms heel in de verte soms een stukje van de begrenzende bergketens rondom de laagvlakte. Daar moet ik dan over een paar dagen weer uit klimmen maar daar denk ik nu nog even niet aan. De laagvlakte is een paar honderd bij een paar honderd kilometer (neem de moeite eens op de kaart te kijken). Er komen in Zaragoza vier snelwegen en drie rivieren bij elkaar. De rivieren zijn natuurlijk de beroemde Ebro die door de stad heen stroomt, en de Rio Gallego en de Huerva die in Zaragoza samen in de Ebro uitmonden. De namen van de autowegen zoek ik niet op. Af en toe heb ik een prachtig uitzicht op en in die laagvlakte waar ik dan nog door heen moet. Het lijkt een soort woestijnlandschap. Echter wanneer je er door heen fietst blijken er toch nog van die kleine dorpjes te zijn waar ik een koffie neem. Maar stel je daar niet te veel van voor. Ze liggen echter op minimaal dertig kilometer van elkaar en dan nog niet eens hebben ze allemaal koffie. Dus als er koffie is dan neem ik die ook. Zo heb ik vandaag zelfs drie keer koffie gedronken. Terrasjes zoal in Frankrijk en in toeristische gebieden kom ik in die gehuchtjes niet tegen. Soms staan op de kaart weliswaar dorpjes getekend maar zij het in werkelijkheid buurtschapjes. De cafés lijken altijd gesloten maar waar de deur toch niet van op slot is. Ook zit er altijd we iemand aan een biertje, wijntje of aan niets. Op een terrasje zitten is gewoon te heet. Binnen, ja binnen is het lekker koel. Op de fiets, wanneer je maar door fietst onder de strooien hoed is het redelijk koel. Tijdens klimmetjes, ja dan wordt het heet en is het afzien. Op de top ben je dat echter gauw vergeten. Die strooien hoed hoop ik altijd in goede conditie te kunnen houden. Ik heb hem thuis al een paar keer gerepareerd maar durf hem niet onderweg te wassen omdat de kans groot is dat deze in stukken uiteen rafelt. Hij past precies op mijn hoofd. De openingetjes tussen het stro (of zo iets) zijn groot genoeg om de wind binnen en de zon buiten te laten. Mijn zadel is echter wel aan vervanging toe. Het leer heeft mijn zitvlak nu bijna 20.000 kilometer gedragen en begint te slijten. Ik wil precies hetzelfde zadel. Onderweg heb ik dat zadel nog nergens gezien. Die warmte heeft als bijkomend voordeel dat mijn dagelijkse wasje binnen een uurtje of twee droog is.


Rond twee uur en na 86 kilometer ben ik in Zaragoza al was de verleiding om ergens halverwege te blijven hangen wel erg groot, De temperatuur was onderweg zo rond de 35 graden. De warmte is echter kurkdroog en ik heb er geen last van. Wel heb ik nu voor het eerst alle twee de 1,5 liter petflessen gevuld en de bidon van 800 cc. Dus 3,8 liter water heb ik bij mij, ook in extra gewicht, want plassen doe je met die hitte niet veel. Ik zit in een hotelletje precies in het oude centrum en mijn fiets mag in het kantoortje. Hoe beter ik mijn fiets kan plaatsen hoe beter ik het hotelletje vind. Ik blijf hier twee nachten. De eerste keer in vier weken even niet fietsen. Het lijkt mij een prachtige stad.