Spanje in

Om zeven uur word ik wakker en zie dat het stralend weer is. Ik doe de luiken open en schrik. “Wat is dat toch dat zo in mijn ogen schijnt?” Ik wrijf mijn ogen uit. “Dat is de zon. Oh, is dat nou de zon, werkelijk lang geleden.”, prevel ik tegen mijzelf. Ik besluit mijn plannen maar om te gooien en richting St. Jean-Pied-de-Port te gaan fietsen en daar de Pyreneeën over te gaan. Aangezien het ontbijt in Frankrijk niets voorstelt eet ik zelf even een sinaasappel, banaan, yoghurt, wat brood met kaas. Voor een armzalig on-fietsers ontbijt moet je al gauw acht euro betalen en daar doe ik niet aan mee. Soms is het ontbijt bij de prijs inbegrepen. Bij de “chambre d’hôtes is dat altijd het geval en zorgt de heer of vrouw des huizes dat een fietser of wandelaar daar tot de middag mee vooruit kan. Ik ga lekker douchen en verheug mij op een mooie rit over de knieën van de Pyreneeën naar de voeten van St. Jean-Pied-de-Port met prachtige vergezichten naar het middel en de halzen van het grensgebergte.

Wat (wie??)schertst mijn verbazing als na het douchen ineens de lucht snel betrekt met weinig goeds belovende wolken. Mijn plannen wijzigen nu ook zo snel als de lucht en ik besluit nu dus definitief die bus tot iets over de Spaanse grens te nemen tot Confranc, het oude eindstation in Spanje. Ik ben de kou en het slechte weer helemaal zat. Het fietsen over die weg was ik toch al niet van plan omdat het (op de kaart althans) een grote rode D weg betreft die ergens bovenin de berg in een tunnel verdwijnt met natuurlijk veel vrachtverkeer. Vandaar ook dat ik door wilde fietsen naar St. Jean-Pied-de-Port.

Voor een tientje ben ik 40 kilometer verder en de fiets voor niets. De fiets schuif ik onderin met de bagage er naast. Er gaat nog een rugzakker mee. Het spoorlijntje dat ooit de verbinding met gene zijde onderhield bestaat nog helemaal. Alle bruggetjes, viaductjes en natuurlijk de rails liggen er nog. In de jaren twintig is alles aangelegd met de bedoeling de omgeving op te stuwen in de vaart der volkeren. Enkele tientallen jaren gelden ging de vaart er uit en werd het spoorlijntje opgeheven. Af en aan zijn er nog protesten tegen de sluiting en hier en daar wil een politicus nog wel eens met zijn hoofd in de wolken uitroepen dat deze route uitermate geschikt is om de hoge snelheidstrein naar Spanje over door te trekken. Visoenen met veel toeristen, casino’s, grote hotels en bedrijventerreinen schuiven aan de politieke breinen voorbij. In die omgeving is geen plaats meer voor fietsers en wandelaars, skiërs en rust, al behoeven die laatste twee niet noodzakelijkerwijs samen te gaan. Overigens bedenk ik dit niet maar las ik dat in sommige foldertjes. Dat van die casino’s heb ik maar bedacht voor de beeldvorming.

Het is een verstandig besluit. Ondanks de grijze natte luchten volgt een prachtige rit. We passeren een fanatiek klimmende bepakte fietser; ja, in de regen. Of de duvel er mee speelt, maar de grens van Spanje is nog niet voorbij of de zon gaat uitbundig schijnen. Dat slechte weer houdt zich al dagen tegen de flanken van de Pyreneeën op. Het voormalige treinstation waar de bus stopt, is niet zomaar een station (hier kun je de trein weer nemen Spanje in). Het is een gigantisch station. Men had in de jaren twintig duidelijk de bedoeling er iets koninklijks van te maken. Het stations gebouw is een paar honderd meter lang met drie verdiepingen en lijkt nog het meest op een paleis. Uit de beschrijving ter plekke wordt duidelijk dat het een monument is. Vandaar ook dat het gerestaureerd wordt. Tot wat? Tja, dat weet ik ook niet. Ik heb een foto genomen.

Ik fiets in de blauwe lucht. Vanaf ongeveer 1600 meter hoogte daal ik naar 800 meter tot het stadje Jaca. Ik doe een trui en jas aan want het is op deze hoogte flink koud. Onderweg stop ik vaak om van de omgeving te genieten. Prachtige vergezichten, dalen en bergflanken betoveren het beeld. Het is een ook een skigebied waar ik door fiets. Links en soms rechts zijn skiliften aangelegd. Kleine boerendorpjes zijn een enkele keer uitgegroeid met appartementen complexen. Op de hoge bergflanken ligt nog sneeuw en langs de weg staan sneeuwpalen om in de winter de weg te kunnen vaststellen.

In Jaca zoek ik een hotelletje of hostales op. Ergens in het binnenstadje vraag ik om een kamer. Voor dertig euro inclusief een natuurlijk karig Spaans ontbijt en internet besluit ik te blijven. Mijn fiets gaat op zijn kop in de lift en mag ik beneden stallen. “Wat hebben jullie mooie plaatsen voor de fietsen met voor iedere fiets een eigen rek” kan ik duidelijk maken in mijn beroerde Spaans. “Dat is niet voor fietsen maar voor de ski’s”. Zegt de jongedame.

Jaca, op 800 meter hoogte, is een oude stad en ligt nog midden in de wat lagere Pyreneeën. Vanuit het stadje zijn er mooie vergezichten naar de met sneeuw bedekte hogere bergruggen. De mooie uit de elfde eeuw stammende kerk heeft een belangrijke functie gehad voor pelgrimages. Ook is Jaca een belangrijke militaire vestingstad geweest. Een groot kunstig vijf puntig verdedigingswerk uit de 16 e eeuw ligt halverwege de stad te wachten op bezoekers. Verder is de het stadje charmant door haar kleine knusse straatjes.

Op een terrasje vraagt ineens van een tafeltje verder een mevrouw of ik er bij wil komen zitten. Het lijkt wel of men in de gaten heeft dat ik op eigen kracht (op 40 km. na dan) onderweg ben. Het bonte gezelschap bestaat uit een Spaanse wielrenner die ook vaak op de fiets met bagage op pad gaat, een echte Duitse pelgrimloper, een Tsjechische mevrouw en ondergetekende. De Duitse pelgrimganger slaapt in de openlucht in een slaapzak met daarom heen aluminium folie. De mevrouw zoekt uit wat de voorzieningen voor pelgrims onderweg zijn. Met name waar zich ziekenhuisjes, artsen e.d. niet te ver van de route bevinden. Wij hebben het onder andere over de opofferingen die men zich getroost om die pelgrimages te voltooien. Zo kende de mevrouw iemand die God beloofd had wanneer zij beter zoui worden, zij een pelgrimage naar Santiago de Compestella zou ondernemen. Ik vertel, dat was ik vergeten te schrijven, dat ik onderweg een nogal strompelende wandelaar had gesproken. Hij was gevallen in de regen in Carcasonne en had een voetbotje gebroken maar meende door te moeten lopen met grote pijnen als gevolg. Ik vraag mij af wat dit toch voor masochisme is. Is dat nu de echte boetedoening?

Mevrouw had de bus naar Pamplona gemist en blijft dus nog een nacht hier. Wij zitten een uurtje heel gezellig te babbelen. De pelgrimloper gaat nog 20 kilometer lopen, al is het inmiddels vier uur en ik zet mijn wandelingetje door het stadje ook voort. Het is even wennen dat ’s middags bijna alles gesloten is in Spanje en ik pas wat kan gaan eten vanaf negen uur. Voor die tijd ga ik nog even lekker lopen. En wat wordt het dan toch altijd gezellig in die Spaanse stadjes. Iedereen is op straat en het is een drukte van belang. Jong en oud, alles is aanwezig. Ik koop nog even zonnebrand want in Zaragoza is het boven de dertig graden. Ik ben daar overmorgen. Daar wil ik dan wel eens twee dagen blijven. De pelgrimganger van het terrastafeltje vertelde dat de stad de moeite waard is minstens twee dagen te blijven. Ook schijnen er mooie musea te zijn.

Maar goed dat ik die 40 kilometer met de bus gedaan heb.