Rocamadour - voorbij Cahors

Nadat ik in Rocamadour ben aangekomen wordt de lucht steeds dreigender. Dit weer was voorspeld en was dus de reden dat ik weer vroeg op de fiets zat. Steeds loopt het onweer mij in de loop van de dag mis. Daar wordt Donar c.s. niet blij van. Dat komt omdat ik bijna in ieder hotelletje draadloos internet heb. Tja, dan kijk je, vooral wanneer het weer zo onstabiel is als nu, gedetailleerd naar de plaatselijke Franse meteo voorspellingen. Per dagdeel en plaats worden die steeds weer actueel gehouden. De weerberichten op de Franse journaals kunnen ze beter maar weglaten. Met dat internet gaat natuurlijk wel wat van het onverwachte en voor sommigen misschien het avontuurlijke van zo’n fietsreis af. Echter mij deert dat niet. Er blijft nog zo veel te avonturen over. Bovendien weet ik niet wat er avontuurlijk is aan onverwachte donderbuien over je heen krijgen.

Ik schat dat ik ongeveer een uurtje of twee heb om Rocamadour te bekijken voordat het los barst. Inderdaad heb ik alles gedaan wat een toerist in Rocamadour moet doen zoals de trappen beklimmen, een kaasje kopen en een biertje drinken met uitzicht op de kloof aan de overzijde waar ik mij morgen over de sterk stijgende en kronkelende wegen omhoog moet zien te werken. Ik kan nog net op tijd het overdekte terrasje bereiken en dan barst het los. Donder en bliksem razen door de kloof. Er valt in een half uur zoveel water naar beneden dat de twee straatjes van Rocamadour verworden tot riviertjes.

Ook de volgende dag is voor het middagdeel van de dag gereserveerd voor plaatselijk hevig onweer. En weer zit op acht uur op de fiets. Het ochtenddeel is half bewolkt. Ik fiets niet met mijn hoofd in de wolken maar in het goede deel, de andere helft dus. De kilometers lange flink stijgende weg, die ik gisteren zag en natuurlijk vandaag bij het vertrekken zie, aan de overkant van het stadje neem ik met koude benen, dus zonder warming up. Dat wil zeggen, ik heb wel een warming up gedaan want de eerste kilometer was bergafwaarts het stadje uit. Echter mijn kleine thermometer geeft elf graden aan. In feite is de warming up een cooling down. Mijn hellingmetertje geeft duidelijk een vaste zeven procent aan en dat is stevig klimmen met alle bagage. Drie flinke klimmen volgen en toen haalde ik Mieke van 62 in.

Mieke fietst voor mij uit en ik kom naast haar fietsen. Zij vindt het leuk ook een fietser uit Nederland te ontmoeten en is net vanuit een klein dorpje vertrokken. Mieke is gisteren aan het einde van de middag door het enorme onweer overvallen en kon net niet op tijd een hooischuur bereiken. Zij is in het hooi in slaap gevallen en werd om half acht wakker. Zij had heerlijk geslapen en dacht: “het is droog en licht dus fiets ik dan maar verder”. Echter het werd steeds donkerder. Mieke had zo vast geslapen dat zij dacht met de ochtend te maken hebben gehad. De avond toen zij nog dacht dat het ochtend was heeft zij Rocamadour door gefietst en die klimmen ook gedaan. Toen werd het wel donker en ging er bij Mieke een lampje branden. Het idee vatte post dat het niet ochtend was maar nog steeds de avond van dezelfde dag. In het donker heeft zij bij een elders brandend lichtje aangebeld en die mensen hebben zich over haar ontfermd.

Gezellig fietsen wij de hele ochtend verder en drinken koffie. Mieke heeft pas haar man verloren en fietst nu heel veel door Frankrijk. Zij heeft een whiplash gehad en de fietsenmaker heeft haar fiets zo aangepast dat zij lekker rechtop kan zitten op een mooie Koga Myata wereldfiets. Dan vertel ik dat ik een hernia heb gehad want ik denk dat zij wel wat van gezondheidszaken afweet. “Dat komt door stress” zegt zij. “Daar kan het ook door komen” meld ik, “maar dat is bij mij niet het geval, wan ik heb volgens mij nooit stress en wil ook geen stress krijgen”. “Ja maar daar ben je je niet van bewust dat je stress hebt” zegt ze. Daar heb ik niet van terug. Echter om een uur of een meld ik dat ik weer alleen verder ga. Mieke wil overal bij ieder marktje ieder kraampje bekijken en daar heb ik geen geduld voor . Daar ben ik te stressig voor, denk ik. Misschien zie ik haar nog wel. Zij gaat ook richting St-Jean-Pied-de-Port.

Het is weer een prachtige route met een klimmen maar dat went allemaal snel. Ik rijd door het gebied van de Garonne en de Lot en volg weldra door de bossen het snel stromende rivierje de Vers dat uitmondt in de Lot. Cahors, bekend van de heerlijke zware bijna zwart rode wijnen, ligt in een lus van de Lot opgesloten. Via de de oude Pont Valentré ga ik Cahors weer uit. De bouwer, lees ik, van die brug heeft zijn ziel en zaligheid aan de duivel verkocht. Maar heeft die weer gered door de laatste steen niet te plaatsen. Daar zit nu een duiveltje in (althans dat begrijp ik uit de tekst). Ik heb de duivel niet gezien. Die brug is een prachtige vestingsbrug waar ik natuurlijk een foto van heb genomen. Op die brug kom ik twee wandelaars tegen waarvan een niet een rugzak draagt maar een karretje achter zich aan trekt. Hij is trekezel. Alles is zo gemaakt dat aan de zijn zijkanten de poten van het karreteje hangen met riempjes. Het is geen gezicht maar waarschijnlijk een stuk lichter dan het dragen van een rugzak. Zijn partner heeft een klein rugzakje.