naar (maar al wel in) Boedapest

Marianne, leuk dat je met google earth mij probeert te spotten. Goe joh van Ab en jij weer naar je klassie nog even voor de vakantie

Slowakije is echt een cultuuromslag. Het is toch nog steeds in veel opzichten een herkenbaar oostblok land. Ik ga met de trein een stuk verder vanaf Bratislava want anders haal ik mijn al reserveerde pension (wat een soort prive vakantie appartement blijkt te zijn) in Boedapest niet op tijd. Ik blijf daar drie nachten en wil lekkr zitten en weten waar ik terrecht kom in deze stad met meer dan 2 miljoen inwoners. Dus volgens de timetable moet ik ongeveer 2 uur in de trein zitten en kan ik de middag nog een lekker stuk fietsen naar Komarno.

Dat treinen blijkt vies tegen te vallen. De trein is een geval uit de jaren 70, smerig en zit onder de graffiti. De eerste 10 kilometer gaat alles goed maar dan blijkt iedereen over te moeten stappen in een bus. De bus is een in de jaren 60 ontspoord geval en doet nu voor dit soort zaken trouw dienst. De twee conducteurs en zelfs later de buschauffeur zijn zeer behulpvaardig en schuiven de fiets onder in het compartiment nadat eerst de fiets uit de trein gehesen moet worden daar waar perrons niet bestaan. De passagiers moeten ook behoorlijke capriolen uithalen en lijken alles normaal te vinden. Na veel sight seeing zuid Slovakijke en 1,5 uur later komen we in een negorij waar een soort half verroest tram -treintje staat die in het communistisch tijdperk al oud moet zijn geweest. Enfin, mijn fiets en de bagage separaat wordt weer heel hulpvaardig met behulp van de drie beambten verplaatst. Het boemeltje zet zich in beweging en naarmate de 50 km gehaald wordt , komt er steeds meer zand tussen de schokbrekers, wielen en remmen, zo lijkt het. Bij elke boom moet het ding even stoppen. Van stations zoals wij die kennen is geen sprake. Geen perrons, geen oversteek (gewoon over de rails stappen), alleen een zandweg die de stations verbindt met de bewoonde wereld. De plaatsnaambordjes zijn letterlijk in gebroken wit net te lezen. Op mijn kaart komen de plaatsen ze voor de helft niet voor. De conducteur komt af en toe even een kijken of alles nog goed met me gaat en probeert duidelijk te maken dat ik vanaf nu, tot 7 moet tellen want dan moet ik er uit. Dat klopt niet , zo blijkt, want volgens mij stopt het karkas ook gewoon midden in het veld om een kennis ofzo uit te laden. Veel verschil maakt dat niet want je moet toch uit te trein springen door het ontbreken van perrons. Toch vermaak ik me prima. Ik neem alles goed in mij op. Veel half gesloopte pre-wende gebouwen. Stalen ingewanden die naar buiten steken en waar in het communistische tijdperk allemaal vast heel nuttige dingen geproduceerd werden voor onder de kostprijs.

In mijn plaatsje spring ik er uit en wordt weer allervriendelijkst geholpen met de fiets. Via een leempad weet ik na een aantal kilometers de weg naar de Donau weer te vinden. Zuiver en alleen op mijn kompasje want namen hebben de straten hier niet. Er moet nog heel veel gebeuren in dit land. Wat op de kaart staat is er soms niet en wat er wel is, staat niet op de kaart. Volgens mij maken de mensen hier in De boeren maken gewoon soms zelf maar een weg door 10 keer met een trekker ergens te rijden. Ik wil er niet aan denken hoe het er hier uit ziet als het regent of in de winter. Triest wordt je er dan van, denk ik.

Mijn fietsrit naar de dubbelstad en tevens grensplaats Komarno (in het Slovaaks) en Komaron aan de andere kant van de Donau (in het Hongaars) is een prachtige tocht langs de Donau. Mooie doorkijkjes op de Donau met aan de andere kant alweer Hongarije. Soms moet ik 100 meter omrijden omdat, denk ik, de Donau een stuk steenslag weg heeft verplaatst tijdens hoog water. De gemeente is er dan nog niet aan toe gekomen dat te herstellen. De mensen doen dat wel op hun manier en ik maak dan daar gebruik van. Vn fietsen is dan geen sprake en moet lopen en duwen. De stad is in 1918 gewoon door de toenmalige wereldleiders gespleten door de nieuwe grens in het water te leggen. Het was namelijk daarvoor 1 stad. Als je geluk hebt spreekt er iemand Duits, de oudere generatie. Soms spreekt er iemand Engels, de jongere generatie. Maar allemaal Slowaaks.

Wordt morgen vervolgd door rit naar Esztergom Rob