net in Hongarije

He Susan C, dat van 'In de naam van de roos' en dan in Melk wist ik niet, leuk en bedankt.

Mijn laatste berichten zijn blijven steken bij Wenen. Ik ben inmiddels in Esztergom, dat ligt ten oosten van Magyorosbanya en ten westen van Pilisszentkereszt en dat is in Hongarije. Dat weet je in ieder geval dat ik hier niet met de mij bekende talen aan kan komen. Voordat ik vanaf Wenen mijn belevenissen ga opschrijven (want ik zit in mijn tweede schriftje inmiddels op pagina 40) even wat over die taal.

Het Hongaars met het Fins zijn de enige twee europese talen die niet uiteindelijk van het Sanskriet (de heilige oude antieke indiase taal)afstammen (met uitzondering van de oude Keltische talen, Bretons, Wales, Schots enz. De Slavische, Germaanse en Romaanse talen wel. Het indo-Germaans is de bron geweest van de Skandinavische talen (Noord Germaanse taalgroep).Het west germaans van het NL, Fries, en Engels. Het Duits is dus een belanrijke leverancier voor noord wets europa geweest. De bron van het Hongaars ligt (lag) achter de Oeral en heeft zich duizenden jaren geleden van het Fins gesplitst.De Hunnen hebben daar een rol in gespeeld. Ik ben al twee straten hier tegen gekomen die Atilla (de Hun) Dat betekent niet dat de Finnen de Hongaren kunnen verstaan. Net zo min als de Friezen de Potugezen, ook al hebben zij gemeenschappelijke voorouders. Het indo-Germaans (waar de Skandinavische, nederlands, duits, fries en Engels van afstammen)is dus te spitsen in een noord en een west groep. Daarom gaan taalwetenschappers graag naar Ijsland want bestaat de indo noord germaanse variant nog in een min of meer pure vorm omdat het zo afgelegen ligt. Nou en nu vanaf Wenen een stukje want ik moet hier staan te typen.

Wenen in ging allemaal prima. Wenen uit gaat ook prima tot zelfs over de prachtige 10 kilomter lange Prater waar het Ernst Happel stadion aan ligt waar vanavond (ook al ben ik nu een paar dagen verder, maar ik schrijf graag in de o.t.t.)Spanje-Rusland speelt. Alles is hier in voorbereiding voor de semi-finale en het voelt als een stilte voor de storm zoals ik hier Wenen en daarmee de stad van Freud en Mozart uit fiets. Maar bij het oversteken van allerlei stukken Donau met aanhangende kanalen en spoorlijnen, lijken alle wegen, viaducten en sporen op elkaar. Zelfs na intensieve bestudering van mijn kleine kompasje gevolgd door reflectie op de kaart kom ik er niet uit, uit Wenen dan. Ik kom zelfs tussen de olieopslagtanks terrecht want daar zou mijn pad moeten lopen. Het doet me denken aan het bezoek dat we met het gezin brachten aan een piramide of Empire state building-achtig casino in Las Vegas. Je bemt er zo binnen maar niet zo maar uit. Zelfs met gerbuikmaking van noodsuggesties om de nood uitgangen te vinden werkten niet. Echter ik ben niet gemummificeerd want anders kon ik dit niet staande schrijven. In inmmidels ben ik al wel 1 1/2 uur aan het zoeken. Ik vertik het om weer helemaal terug te fietsen.

Als de nood het hoogst is de redding nabij. Een echt stel op de fiets helpt mij op weg naar Hainburg. Ik was blijkbaar vlabij de oplossing want het was rechts en links en de olieopslagtanks lagen achter me. Maar als je het trucje kent is niet smeer moeilijk. Er blijkt hier zoveel bijgebouwd te zijn dat de kaartenmakers het niet bij konden houden.

Op weg naar Hainburg nu, de Oostenrijkse grensplaats met Slovakije. Ik fiets tientallen kilometers, eigenlijk de rest van de dag over een kaarsrechte grote zomer-of winterdijk (ik kom er niet achter wat het is hier), met alleen bossen ter rechter en linker zijde. Ik zie de Donau pas aan het einde van de middag weer. Het uitzicht op al die natuur is mooi maar wordt behoorlijk eentonig, bovendien kan ik maar 100 mter links en rechts kijken. Ik kom ook helemaal niemand tegen en ook geen cafe voor de koffie die ik mijzelf beloofd heb. Ik had wel zo iets verwacht dus heb alles bij me wat eten en water betreft. Ik ga om de 20 kilometer maar een foto maken. De eerst van de schier uitzichtloze dijk, de tweede van mijzelf met hoed (met behulp van zelfontspanner), en de derde van mezelf maar nu zonder hoed, en dat is bijzonder want mijn strooien hoed heb ik de de laatse twee weken in de hitte voordrurend tijdens het fietsen op. Ik fiets dan heerlijk in mijn eigen schaduw, vandaar. Bovendien vormt zich in de loope van ieder dag weer een mooie vettige isolatielaag van zweet met haar en strooi, een soort duikpak op mijn hoofd.

Ik zit eigenlijk een beetje raar in mekaar. Mijn hele fietsreis , maar de vorige trips ook, geeft ik (asl ik alleen ben) mijzelf allerlei beloningen. Als ik op die tweede heuvel ben dan mag ik even een stuk krentenbrood, maar als die heuvel meevalt moet ik van mijzelf nog 10 kilomer verder. Of in het volgende dorpje mag ik pas wat eten tenzij ik er heel snel ben dan moet ik van mijzelf het weer volgende dorpje of b.v. picnik tafel halen. Zo beloof ik mijzelf ook al een paar dagen een ijsje dat ik nu gisteren mocht hebben. Mijn avondstudie is ook zo gegaan. Eerst dat en dat hoofdstuk bestuderen, uit het hoofd een samenvatting maken en de zaak daarna aan mijzelf vertellen. Doe ik het fout dan mag ik nog de kachel niet aan doen (in de winter dan, want in de zomer zou dat de straf verhogen), Dat zulke rare dingen. Maar het werkt wel.....bij mij. Maar wat bazel ik toch. Dank zij al die kleine giften aan mezelf, ben ik nu wel in Hainburg.

Weer zo'n oude stad waar de Kelten, Romeinen, Hongaren, Turken en nu de Oostenrijkers hun invloed eeuwen hebben uitgeoefend.

De oude burgt die boven de stad uittroont is het bewijs van de strategische positie van de stad. Hainburg werd door de Turken in 1683 belegerd en ingenomen. Van de 8432 inwoners overleefden slechts een hondertal mensen de slachting, waaronder de overgroot opa van de beroemde componist Joseph Haydn, gelukkig maar (dit heb ik dus uit een foldetrtje).

Ik maak nog even een fotootje van de niet meer functionerende douane en rijdt de brug naar Bratislava over. Ik stuit op een bordje met 'botel' en volg dat. Langs de kade tegen het historische stadscentrum aan ligt een soort van omgebouwd Donau cruise schip. Ik zoek maar niet verder meer. Mijn teller loopt tegen de 90 en het is goed zo. Prima grote hut met uitzicht over de Donua en mijn fiets mag op de voorplecht achter een deur met slot. Ik mag in euros betalen want ik heb nog geen kans gehad om geld uit de muur te trekken. Ik reken even na en voel me bedonderd. Echter nadat ik me vergewist heb van de juiste koers (die ik dacht te weten) blijkt dat die aardige kapiteins jongen gelijk had. De wisselkoers ligt eigenlijk vast want Slovakije gaat per 1 januari op de euro over.

Bratislave is de hoofdstad van Slovakije maar was tot 1918 de Kroningsstad van het grote Hongaarse rijk. Echter bij het landje pik door de wereldleiders ten einde van de 1 e wereldoorlog werden er een aantal strepen over de landen getrokken. Te vergelijken met het landje pik ten tijde van de kolonisatie van Afrika. Dwars door volkeren en stammen heen. Homgarije heeft toen veel land moet inleveren. De streek waar ik de volgende dagen door heen rijdt in dan ook de grensstreek die constant in de winden van de geschiedenis is meegewaaid maar nu in het midden van de de Donau ligt want dat was toch wel heel makkelijk. Het gevolg is dat stadjes en dorpen gewoon door midden zijn gespleten en families waarschijnlijk ook. Het resultaat is dat er nu Hongaren in Slowakije, Slowaken in Oostenrijk, Roemenen in Bulgarije etc wonen. En dan praat ik nog maar niet over het voormailg Joegoslavie.

Maar goed. Bratislava bruist van het leven. De stad heeft een klein zeer oud centrum dat prachtig is gerestaureerd en kosmopolitisch is. Engelsen, Duisters, Amerikanen en ik ook lopen hier rond. Maar het centrum is te klein voor deze stad die zich razendsnel heeft uitgebreid. Ook hier weer veel wijken die niet nog niet op mijn kaart staan. In de winter zal het wel uitgestorven zijn want de winters zijn hier streng. Ik kom allerlij zigeunerorkestje stegen. Dit is met Hongarije natuurlijk ook de streek waar onze zigeunersaus vandaan komt. Veel terrasjes en een aaneenschakeling van eetgelegenheden. Allemaal modern geklede mensen. Dat het buiten de stad toch nog behoorlijk achtergebleven is, vertel ik de volgende keer. Er is hier nog veel te doen en er wordt al veel gedaan door de lokale overheden, heb ik de indruk.

Nog even een kleine observatie. De 'milchcafe' koffie verkeerd dus, zoals in Duitsland en Oostenrijk kennen ze hier niet. Althans ik ben het woord ervoor nog niet tegen gekomen. In Beieren kreeg ik vaak in de koffie een pepernoot en op het schoteltje nog een. In Oostenrijk krijg je vaak een glaasje water erbij. Wat het hier in Slovakijke wordt laat ik nog weten. Het hoge prijspeil van Wenen is nu weer achter me. Hier zijn de prijzen zoals te verwachten weer erg laag.

Ik stop nu met typen want ik sta hier op een onmogelijke plaats al geeft de uitbaatster mij hier in Hongarije zomaar een halve liter spa.
** rob