Parijs noord - Fontaine la Riviere - Orléans

Inmiddels in Orléans. Dit berichtje dus deels een dag te laat.

Foto’s o.a. de balzaal in mijn onderkomen op het franse platteland en een miniatuur wolwinkeltje 20 bij 30 cm dat de 'kinderen' voor ‘mama’ hebben gemaakt. Mama’s hobby mag duidelijk zijn.

De windgoden hebben nog meer dan genoeg wind voor mij overgelaten. Blijkbaar hebben zij met de zonnekoning een een-tweetje voorbereid omdat de heerlijke frisse ochtendzon mij tot het einde van de dag in het gelaat schijnt.

Wat is er toch mooier om op een zondagmorgen rond 8.30 uur vanuit Parijs noord, dwars door Parijs zelve en dan via Parijs zuid de wereldstad te verlaten? Er zijn vast een heleboel bezigheden die nog fijner zijn. Maar deze ochtend scoort hoog in de ranglijst. Bijna alles kan ik over fietsstroken en fietspaden doen. Zelfs delen van de grote boulevards voorzien in die tweewieler behoefte. Rustig is het nog.
De zaterdagavond en -nacht laten duidelijke sporen na. Aan de belangrijke oproep van een Parijs overheidslichaam om vuilnis in de bakken te deponeren voldoet men slechts schoorvoetend en blijkbaar met tegenzin. De zaterdagnacht lijkt daar ook niet het geschikte moment voor. Vergiftigd liggen Parijse verworpenen hier en daar hun zelf gewenste drank- en wellicht drugsroes uit te slapen. Men is of het spoor naar een te ver verwijderd thuis bijster of bij het ontbreken van een habitat is er geen sprake van een spoor. Dat beeld hoort bij zo’n zondagmorgen op de fiets door een wereldstad. De reddeloos verlorenen zijn niet te helpen door een toevallig voorbij komende fietser. Die moet dat beeld louter beschouwen en opslaan opdat hij daar later nog eens per gelegenheid over kan verhalen. Een foto geeft dat beeld niet weer. Die kan slechts ter ondersteuning van het te berde gebrachte dienen. Een vreemde gewaarwording enerzijds die ochtendzon der gerechtigdheid (om de spreuk van de universiteit van Utrecht maar eens te misbruiken) en anderzijds de door de stad uitgebraakten. Vooral rond en onder viaducten waar van een uitgaanscentrum geen sprake is, bevindt zich meer dan eens kartonstad. Het zijn de plekken die toeristen nooit zien. Fietsers die Parijs in- en uitfietsen wel. Het archetype van de romantiek der clochards zal wel nooit bestaan hebben, behalve dan in de spinsels van touroperators en als aftreksel daarvan geworteld in het brein van de dagtoerist. Dit keer voor mij geen Eiffeltoren, Marterberg, Louvre of Boulevard Hausmann, maar gene zijde van het wereldstadse leven. Wel kom ik op mijn route nog langs de Kerk van Onze Dame waar ik zelfs op dit matineuze tijdstip, tussen veelal uniform geklede Japanners en Chinezen door, een fotoportret van fiets en de immer historische kathedraal neem.
Vervolgens ga ik over de beruchte Périférie snelweg heen en vervolg al snel een recreatie fiets, wandel, skate, en nordicwalking wegpad dat naast de TGV lijn is aangelegd. Het wegpad wordt langzaam aan in een breder recreatiegebied ingebed en ik moet oppassen dat ik het juiste pad blijf volgen. Dat houdt zo’n 20 km stand. De TGV lijn moet hier ergens langs liggen. Blijkbaar is die op kunstige wijze verdiept verstopt. Noch hoor ik die noch zie ik die. Een totaal ander beeld hier dan een uur geleden. Hier bevinden zich de winnaars van het urbane. Modieus gekleed en voorzien van outfits die de door hen gewenst activiteiten kunnen maximaliseren. Tussen al dit snelle sportgeweld door worden rare honden gedwongen te recreëren, al lijkt het eerder dat de voor mij in vreemde sportkleren gestoken eigenaars worden uitgelaten. De honden hebben hier een voortrekkersrol.

Ook nog raar dat ik uiterst kleine paden en weggetjes volg die soms onder en boven langs snelwegen leiden waarvan de nummers mij bekend voorkomen wanneer met de auto Parijs zuid dan wel verlaten of binnengereden wordt. Het zijn die snelwegen waarop Nederlandse echtparen menig maal in de auto relationele kwebbelarij tot het uiterste hebben gedreven omtrent de voor vertrek al in details geplande route. Bij een verkeerde afslag, zo is de ongegronde angst, komt men wis en zeker in een gedacht Sodom en Gomorra waar het leven behouden nagenoeg onzeker zou zijn en een terugkeer naar de bekend veronderstelde route niet meer mogelijk is. Alsof men op het levenspad een onomkeerbaar carrièrebesluit heeft genomen. Wee degene die op die rondwegen in de Parijse spits, die zo’n beetje zeven maal twaalf uur duurt, pech of een lekke band krijgt. Zorgeloos bezie ik nu de wegnummers. Tussen al die helse verwachtingen blijken ook hele gewone mensen te wonen, heb ik nu ontdekt. Tot twee keer toe ben ik het fietsspoor bijster geraakt. Tot twee maal zijn behulpzame Parijzenaars de in nood verkerende fietser voorgegaan om al na 50 meter weer het juiste pad te bereiken in deze wirwar van paden en weggetjes.
Nu valt ook zo op hoe Parijs eigenlijk als samenstellende dorpjes is opgebouwd. De inmiddels verstedelijkte dorpjes zijn nog makkelijk als zodanig te herkennen. De eigen pleintjes, de eigen kerkjes, de eigen barretjes en winkeltjes. En niet in de minste plaats door het verrassend vele groen dat de conglomeraties met elkaar verbindt. Duur zal het wel zijn hier te wonen.

Plan: kathedraalsteden hoppen, op maandag in Orléans, dinsdag in Blois en woensdag alweer in Tours. Daar ben ik eerder op een andere route via de prachtige stad Chartres heen gekomen. Wellicht blijf ik een dagje in Blois of Tours. Maar misschien ook niet.

Ten zuiden van Chartres had ik toen, nu alweer vijf jaar geleden, de mooiste ontdekking van die reis. Een kerkje met aan de binnenzijde muren vol met 14e en 15e eeuwse zeer zeldzame dodendansende fresco’s. Een element in de schone kunsten dat ik tijdens mijn studie als keuzevak had genomen. Wanneer iemand daar prijs op stelt kan ik mijn emoties van toen even kopiëren en in een volgende ‘waarbenjij’ zetten. Het zijn een paar bladzijden vol, dat wel ja, voor de fijnproever, ook dat nog ja. Toen was ik mij niet bewust van het bestaan van een ‘waarbenjij’ logboek, ook moest ik mij behelpen met een toevallig aanwezig internet café. Thuis heb ik pas alles van die reis op schrift gesteld. Een enkeling heeft dat verslag in zijn of haar bezit.

En dit schrijf ik in een huis bij een boerderij waar ik helemaal afgelegen in mijn eentje zit. Zo waar met een eigen keuken. De negorij met de prachtige naam Fontaine-La-Rivière (met een 'eind e' en niet 'a') heeft 150 inwoners (lees ik in een foldertje) en ligt verscholen in de bossen. Dat wordt vast een leesavond. Hoewel…, ik kwam pas om 17.30 binnen, heb nog gewassen, eten gemaakt. Maar anderzijds weer geen internet, geen tv, wel een draaischijf telefoon. De tijd staat hier stil getuige de klok die het ergens in een ver verleden om tien voor elf heeft opgegeven. En dat alles voor een prikkie in een heldeer, frisse, schone en van binnen moderne kamers, dus heerlijk. Ik zal wel om half tien in slaap vallen op grootmoeders bank.
De volgende dag krijg ik een heerlijk door de ‘mama’ zelf gemaakt ontbijt met eiegn chocolade koekjes en broodjes met zelf gemaakte jam. Mevrouw blijft het hele ontbijt bij mij zitten en verwacht dat ik van alles vertel. Moeilijk in een taal waar je je net in kunt redden. Dus stel ik een soort open vragen waar zij wel uitgebreid op in moet gaan zonder dat ik er veel van behoef te snappen.

Het volgende uit Orléans:
Weer een uiterst zonnige en warme dag met veel tegenwind. Daar boven hebben de goden blijkbaar vergaderd om mij en een goede zon in het gezicht te geven en met tegenwind maar net geen storm zodat ik niet op zal geven. De route voert door grootschalig akkerland zonder veel voorzieningen. Onderweg kom ik nu zo waar enkele fietsers tegen en een stel dat in dezelfde richting fietst. Ik fiets een stukje mee en we drinken een koffie gezamenlijk. Meneer is knorrig en zegt weinig . Wellicht dat hij moeite met de wind heeft of ruzie met zijn vrouw gehad heeft. Ik onderhoud mij daarom maar heel gezellig met zijn vrouw. Tja en daar wordt hij nog knorriger van, zo lijkt het. Vanaf Orléans zal ik de Loire naar Blois en Tour volgen. Een lang gekoesterde wens.
Rob