en verder naar de kust

Mij rest nog een dagje fietsen tot ik het Middellandse zeewater zo’n 40 fietskilometers ten noorden van Valencia kan voelen met de tenen. Ik neem aan dat dat niet nodig en dat het water lauw is zodat er meteen in gesprongen kan worden. Echter ik ben niet zo’n waterman. De voorwaarden om mij in de branding te begeven zijn dat het ten eerste heet moet zijn en dat er ten tweede ook wat andere bekende mensen met mij in het water gaan. De laatste voorwaarde ontbreekt. Misschien dat de eerste voorwaarde wel heel zwaar weegt.

Ik kom langzaam in de bewoonde wereld terecht. Kleine veldjes met groenteteelt, wat wijngaarden hier en daar en langzaam aan veel meer olijf- en dadelbomen en ook veel citrusteelt. Maar nog steeds veel wild en ongecultiveerd groen om mij heen. Ook kom ik zelfs wat huizen met zwembaden tegen. De zwembaden liggen er ongebruikt bij en de huizen zijn helemaal dichtgeluikt. Ik veronderstel dat het vakantiehuizen zijn. Volgend weekeinde beginnen de vakanties in Spanje echt. Dan zal alles wel verhuurd zijn en de drukte losbarsten.

Plotseling eindigt mijn voormalige treinbedding-fietspad, dat trouwens voor het merendeel bestaat uit split, gravel of andere steenslag. Ik moet weer even wennen dat ik hier ergens op de weg moet fietsen. De rotonde verderop biedt uitkomst maar de weggetjes die op de rotonde uitkomen staan niet op mijn kaart van 1 cm is 4 kilometer. Het juiste weggetje blijkt na twee kilometer niet voor mij het juiste weggetje te zijn. Gelukkig biedt een rasechte Spanjaard uitkomst. Ik verwacht dat ik nu dan toch eindelijk mijn trofee, namelijk het ontdekken van de zee in de verte in ontvangst kan nemen. Dat is hopen tegen niet beter weten in. Want die zal ik pas zien ik op het allerlaatse moment wanneer ik er bijna in fiets. Ik fiets uiteindelijk door een oerwoud van wegen, paden en onder en boven spoortrajecten en snelwegen door totdat de lelijke stad Sagunto zich tussen mij en de Middellandse zee in begeeft. De zee zie ik niet. Ook was het niet mogelijk op de fiets eerder naar Valencia af te slaan omdat dat alleen aan auto’s op de snelweg gegund is. Ik moet naar de kust en dan pas kan ik naar Valencia. Kilometers rijd ik door, over en langs industrieterreinen voordat ik bij Sagunto aan Zee terecht kom. Dit is werkelijk een echte “deconfiture” voor mij. Van de ledigheid tot de volslagen gekte van een ongecontroleerd volgebouwde kustlijn. Ik had geen keus. Het plaatsje aan zee ligt tussen havens, kranen en olieopslagplaatsen in. Het lijkt een soort Wijk aan Zee bij de Hoogovens maar dan erger. Maar toch interessant ook daar eens kennis van te nemen.

Er zijn grote brede stranden en slechts langs de boulevard is het aangenaam verpozen. Daar achter liggen de blokken flats en oude appartementen waar de Spanjaarden wonen. Tussen die flatblokken en de boulevard staan oude vakantiehuisjes. Het lijkt er op dat wat tientallen jaren geleden voor de Britten met de erg smalle beurs Blackpool (in Engeland) was, Sagunto dat is voor Spanjaarden, maar dan wel zonder al die gokhallen. Toch besluit ik niet verder te fietsen. Het is midden op de middag en ook al is het minder heet dan in het binnenland, is het toch heet. Eerst moet ik ergens de hand op een gedetailleerdere kaart zien te leggen of een uitermate duidelijke uitleg van iemand krijgen. Nee, eerst ga ik onderdak zoeken. Uiteindelijk kom ik na veel vragen uit bij iets dat zich een hotel noemt. De eigenaar is duidelijk blij dat hij een klant heeft. Zelfs het ontbijt zit bij de prijs is en de fiets mag in een kamer achter de bar.

Nadat ik met de juiste informatie op zoek het vervallen toeristen bureautje met heel vriendelijk personeel uitloop, besluit ik heerlijk door de branding te gaan kuieren. Dus een beetje in en uit het water terwijl ik de hele fietstocht door mijn brein laat malen. Echter ik moet nog zo’n dikke 260 kilometer naar Alicante. Maar morgen ga ik eerst naar Valencia. (tijdens dit schrijven ben ik daar natuurlijk allang). Daar blijf ik twee dagen. Het verdere tochtje langs de kust zal wel een relaxed tochtje worden, schat ik in. Maar misschien komen er nog venijnige hellinkjes langs de kust voor. En natuurlijk even met de fiets door Benidorm op weg naar Alicante waar ik 12 juli op het vliegtuig naar Nederland zal stappen. De vlucht van 3 augustus kon ik zonder probleem omboeken. Het lijkt mij een vreemde ervaring langs de kust van Benidorm te fietsen. Enfin, ik laat graag de resterende etappe langs de costa’s aan de fantasie van de gewaardeerde lezer over.

Ik vond het fijn van velen lieve berichtjes te mogen ontvangen. Het klinkt raar maar als je zoveel weken min of meer in je eentje bent, is dat fijn. Laat staan als je als fietser maandenlang onderweg bent want die zijn er ook.

In het vliegtuig zal ik zonder twijfel op het screen weer kunnen lezen dat vliegen de veiligste manier van reizen is. Ik denk, maar weet dat bijna zeker, dat men bij de berekening van de veiligheid het aantal slachtoffers bij ongelukken afzet tegen de afstand die men aflegt. Interessanter zou echter zijn dit eens uit te zetten tegen de tijd die men in of op een vervoermiddel doorbrengt. Misschien is de fiets dan wel het veiligst. Ben toch altijd weer blij wanneer ik om 18.30 uur op de juiste wijze geland ben.