Costa R. Nic. Ometepe (vulkanen)

Weer vroeg uit de veren en op weg naar de grens van Nicaragua. Die grens wordt al kilometers van te voren aangegeven door lange rijen truckers. Google heeft niet lang geleden een foutje gemaakt in het vaststellen van de grens tussen Costa Rica en Nicaragua en het was een vergissing in uw voordeel zonder teruggang langs af. Wie nou de dupe was weet ik niet maar er is nu een grensconflict. Nu ja, de dupemensen zijn natuurlijk die truckers die uren, misschien wel dagen moeten wachten te zien aan het aantal hangmatten dat onder de trucks hangt. De grens gaat ook af en toe een dagje dicht maar vandaag niet. Uiteindelijke gebaart iemand dat we door moeten gaan. Bagage moet er af, het busje moet leeg, en we hebben afgesproken dat we allen alles en van elkaar in de gaten houden. Wat kleine snelle jochies graaien al snel in tassen en worden weggejaagd. De bagage wordt steeds besnuffeld door honden want fietsers zijn per definitie verdacht. Na bij wat marktkramen stempels te hebben gehaald en op wonderlijke wijze ons paspoort weer te hebben verkregen denk k dat we in Nicaragua zijn. Nee weer door ‘s’ bochten en weer langs andere marktkramen moeten we. Uiteindelijk moeten we een gebouw in waar we een echt stempel krijgen in deze stempel guerrilla. Een voor een gaan we naar binnen en steeds letten we op de fietsen en de bagage. Nadat we dat gedaan hebben zijn we denk ik in Nicaragua, Nee we moeten nog een keer een of ander papiertje halen en inmiddels zijn we omringd door geldhandelaren die met bossen van 10 bij 10 cm wapperen. ja je moet een behoorlijke stapel halen wil je aan ongeveer 100 euro of dollar komen. Regelmatig gaan ook even een tonnetje pinnen. Met calculator laten ze zien welke gunstige koers ze nu weer kunnen bieden. Uiteindelijk ga ik het geweldige bedrag van 50 dollar inwisselen voor Nicaraguaanse Cordóbas en krijg er vele duizenden voor in de plaats. Dan zie ik in de verte het bordje waarop we in het spaans welkom geheten worden in Nicaragua wat wel aardig is want in Geldermalsen verwelkomen ze vreemdelingen nog niet eens met een bordje. Onderwijl houden we nog steeds scherp alles in de gaten. Ook de verplichte kruier die zich een hernia duwt en trekt aan onze bagage. p zeker moment moet alles weer overgeladen worden in een andere kar en die moet ook weer gedruwd en getrokken worden tot we werkelijk in Nicaragua zijn. Nee nog net voor het brodje ‘welkom’ komt nog een douanier een ongeïnteresseerde blik werpen op onze fietsen. Uiteindelijk snap ik dat hij één of ander eerder aan ons gegeven papiertje wil hebben. Het blijkt het echte toegangsticket te zijn voor Nicaragua. Nu zijn er dan echt. Zeker anderhalf uur heeft deze poppenkast in de grote hitte geduurd wat snel is volgens mensen die het kunnen weten.
We fietsen verder over de bijna verlaten Pan-American highway, op de kilometers lange truckers file na dan die nu in omgekeerde richting staat te wachten.