Monteverde - Buenavista

In het fotboek zijn wat oude foto's weg en nieuwe er voor in de plaats.Zoek de aap op de foto. De boom op de foto is bijna opgevroten door een wurgvijgenboom.

Een hele lange afdaling van zeker 20 kilometer lengte volgt. De uitzichten zijn daverend in de vroege ochtend om ongeveer 06,45. Een heerlijke koelte ventileert mijn gezicht. Bij de 65 km per uur ga ik weer remmen want sneller lijkt mij echt gevaarlijk worden. Wanneer we beneden zijn was het plan de Pan American highway te volgen tot voorbij de plaat Liberia. Echter het is daar weer zo druk met van de gigantische Amerikaanse truckers dat besloten wordt de fietsen bovenop het kleine busje te zetten en die 50 km in de bus te transferen. De Pan American highway is hier trouwens een gewone twee baansweg , zo ongeveer een 80 weg bij ons zal ik maar zeggen. Na Liberia zetten we de fietsen weer in elkaar en gaan we op pad. Pol wijst nog even aan waar we moeten zijn. Daar ergens in de bergen is het hotel. Gewoon recht uit omhoog rijden, na de hellingen wordt het even vlak en daarna wordt het heel steil, dan weer even vlak en dan echt heel steil, maar de laatste 3 km pikt het bus je ons weer op als je dat wilt. De totale afstand is slechts rond de 20 km en moet dus te doen zijn. Niets is minder waar. Ik ben uren met de beestachtige klim bezig. We vechten ons naar boven vanuit het dal. Het is hier in de vallei bloedheet en ergens (zoals ik het in Spanje al noemde) 40 min wat heet wat anders is dan 30 graden plus. In een stroompje stoppen we de koppen even onder water en gaan weer een paar kilometer verder. in de dorpjes zitten de bewoners heel verstandig in de schaduw te niksen en snappen natuurlijk niets van die Gringo’s , want in principe zijn alle buitenlanders hier Amerikanen, die er voor willen betalen om het uiterste onder uit hun benen te halen. De hellingmeter wijst weer een langzamerhand vertrouwde 15 graden stijging aan en bij 20 procent staat mijn oliemetertje vast en duwen we de fiets omhoog, fietsen gaat niet meer. Bovendien zijn de wegen hier weer net zo slecht als in Cuba en is het op de fiets worstelen om en naar boven te komen en zijwaarts de kuilen en bulten te ontwijken. Liters zout/zoet water gaan en door en milliliters zonnebrand. Nog een dag of twee en dan hoef ik niet meer te smeren en ben in bruin genoeg. Ook let ik er op dat ik genoeg eet. Het debacle van de eerste fietsdag zal mij niet meer overkomen. Dus ik eet ook tussendoor een paar handen pinda’s. Eenvoudig wat brood wegwerken volstaat bij deze inspanning en deze hitte niet meer.
Langzaam wordt het wat koeler. In ieder geval is de warmte niet meer zo vochtig en klam. We naderen zo’n beetje de 1000 meter . Op een hoek staat het busje dat steeds de laatste 3 km heen en weer rijdt om ons de te taxiën, want als groep zijn we natuurlijk uit elkaar gevallen. Sommige andere groepsleden zijn al eerder in het busje geklommen. Een grappige observatie is, en dat stemt tot reflectie, dat dat ook nu weer juist niet de oudsten zijn maar de wat jongeren. Die 3 km is inderdaad niet te fietsen, Er zitten zeker stijgingen van 25 procent is. Het is een wonder dat dit busje daar wel tegen op kan. Wanneer we allemaal boven zijn, meldt Pol dat deze klim er bij de volgende sessie uitgehaald wordt omdat die te zwaar is (en dus ook deze eenvoudige maar prachtige gelegen lodge waar we in verblijven). We blijven hier een extra dag. Vanavond gaan we met Pol weer vogelen en vanaf deze hoogte kunnen we heel in de verte zelfs de Pacific zien. Groepsleden die in Afrika gefietst hebben stellen dat dit op Zuid-Afrika lijkt. Vanaf de Grote Oceaan rolt Costa Rica zich trapsgewijs naar onze bergtop toe. De diepe vallei waaruit wij gefietst zijn ligt ver beneden te braden. Het is later bij de ondergaande zon een waar spektakel om de zon in de zee te zien verdwijnen maar ook een spektakel van allerlei vogels die zich aandienen .
De volgende ochtend gaan we om en voor om 05.30 met Pol vogelen en 08.00 uur , na het ontbijt gaan we mooie wandelingen maken door de jungle. Onderweg doen we natuurlijke termen aan. We smeren ons daar in met modder en zo waar is er ook een sauna. Daarna gaan we in natuurlijke minerale baden van respectievelijk 24, 41 en 45 graden water temperatuur. Hier gebeurd dat allemaal in de openlucht, op de sauna na dan, want hoe heet het ook is, de sauna temperatuur is buiten nog lang niet bereikt. Het heeft niets met fietsen te maken maar het is wel een verademing na de inspanningen van de vorige dag. Onderweg steken we riviertjes en beekjes over via stepping stones en ook ravijnen via voet hangbruggen. We zien brulapen en slingerapen. Sommigen bekogelen ons. Inmiddels heb ik de ‘mot mot’ vogel gezien maar ook de halsband parkiet (die altijd als paartje vliegen) , de wielewaai , en nog dozijnen anderen waarvan ik de namen nu even kwijt ben. Morgen gaan we in het busje een uurtje via de Pan American highway tot de grens van Nicaragua en dan weer fietsen Nicaragua in en uiteindelijk met een veerbootje naar een eiland in een groot meer . Daar gaan we weer verder fietsen.