inmiddels rust

Vanaf Passau is het door Oostenrijk een paradijselijke etappe. Een lokale fietser waar ik een sdtuk mee op fiets meldt dat dit het mooiste deel langs de donau is. Ongetwijfeld meldt een lokale fietser 200 km verderop dit ook en weer 500 km dit hoor weer. Je eigen heim is tenslotte het mooist, niet waar?. Op mijn kaart zie ik vanaf ongeveer 10 km veel pont symbooltjes. De lokale fietser heeft een goede raad inzake de pontjes. Goeder raad is duur. Ik wil wel goede raad en wel voor niets. Na een uitgebreid verhaal waar ik door dat Oostenrijks accen alleen wat relevante sleutelwoorden kan uithalen blijkt dat ik het derde pontje moet hebben. Vanaf waar de derde, si niet duidelijk. Hij fiets gewoon gezellig mee op. De derde pont brengt je om een bocht 4 km verder. dat lijkt me wel wat. Hoef ik 4 km minder te fietsen en dat spreekt me wel aan. De volgende 100 km wordt duidelijk dat waar de symbooltjes staan geen pontjes soms zijn en waar deze niet staan wel pontjes zijn. De pontjes zijn uit de krachten gegroeide roeiboten met buitneboordmotor , een hokje met gas, rem en stuur. Misschien is die lokale fietser er wel op uit gestuurd klanten te werven. Want er staan behoorlijk veel van die bootjes klaar. Toch is het hier zo breed als de lek.
Prachtig hier. Ik rol aan het langschap voorbij . De oeverheuvels gans bedekt met een tapijt aan woud. Daarachter tronen de hogere lagen er boven uit. Het pallet biedt alle kleuren groen. Het tapijt lijkt ieder moment de Donau in te kunnen rollen. Alles is gebed in een onovertroffen, nee volmaakt perspectief. Alles is breed opgezet, ruim waar nodig en indrukwekkend waar mogelijk, lieflijk waar onontbeerlijk. De diogonalen trekken het zicht naar de Donau en die, ja die stroomt gewoon breed uit naar de zwarte zee. Een lijstje er om heen volmaakt het. Nu weer langs mangroveachtige oeverranden. het is hhier een en ander fietsvriendelijkehied. Overal wordt de fietser verwlkomd met borden. voor de terasjes, zimmer frei, kleine mobiel reparatieservice etc. Veel senioren of jongeren zonder kinderen die wellicht ergens de camper of caravan hebben geplaast en rondjes om de kerk maken. Maar ok volgepakte feitser onderweg naar morgen. Ook kom ik de Parijs Instanbul lui weer tegen en klets weer wat tijdens het op fietsen.

Morgen weer verder, zoals je leest is de fietser wel in Wenen maar de schrijver niet. ** Rob