westkust

Helemaal langs de uiterste Gallisische westkust ga ik over kronkelige weggetjes met mooie doorkijkjes in en op inhammen die als je verder zou kunnen kijken uitzicht bieden op New York dat op dezelfde hoogte ligt. Als ik af en toe een stukje de pelgrimsroute volg kan ik weer pelgrimsmaaltijden krijgen en voor een dubbeltje op de eerste rang slapen (maar pelgrims' slaapzalen zijn niet mijn eerste tot tiende keus). De namen van allerlei gelegenheden strijden in originaliteit om een relevantie met Santiago de Compostella of pelgrims af te dwingen. Ook in hostalletjes en pensions kom ik nu vaker mensen tegen die naar bovengenoemd oord op weg zijn. Een deel van een avond heb ik met een Belgische dame die vanuit Porto aan de wandel was, genoegelijk gekeuveld. Het valt me nu weer op wat Nederlanders toch vaak een luidruchtig volkje zijn.

Het geeft een vertrouwd gevoel weer in Spanje te zijn. Natuurlijk de taal maar ook kleinigheden zoals bij een pilsje een schaaltje olijven, of paar stukken gerookte ham, een schep pinda's of een stuk brood met een of andere gefrituurde vis, enfin net wat men in voorraad heeft. Maar vooral de weidsheid van het landschap (door een grens ineens gestopt??), de rustiger wegen en het soms heerlijk alleen op de weg zijn. En natuurlijk de gezellige drukte tussen 6 en 9 uur s avonds. Ook dat stopt op raadselachtige wijze bij de grens.
Dat Gallicie is trots op zichzelf. Meerdere keren trof het mij op historische wandelingetjes in stadjes te lezen dat de Galiciërs eigenhandig Napoleon er hier schijnen te hebben uitgegooid. Ze zijn m i net als de Basken zo flexibel als een blok beton. Het is een kunst om dit land met zoveel verschillende eigenwijze voormalige koninklijke landstreken bevolkt door emotioneel geladen heethoofden bijeen te houden in de nationale staat die Spanje heet. Het zal niet lang meer duren.