1. km van Spanje

Foto 2 halverwege de mond van de Minho rivier ligt den Spaans/Portugese grens.
Voor het eerst in twee weken eet ik weer eens een ijsje. Het is een zonde dat te doen, te laten liggen is ook zonde.
Ik bevind mij nu in de uiterste noordwest hoek van Portugal en op moment van versturen van dit epistel op 1 km van de Spaanse grens. Een gebied waar ik op kaarten altijd al enigszins gebiologeerd naar heb gekeken. Hoe zou het er daar uitzien? Wat doen al die grillige vormen daar die de scheiding tussen land en water aangeven? Zijn het allemaal fjordenachtige insparingen? Moet er dus veel geklommen en gedaald worden? Die vragen kan ik niet beantwoorden door louter boven de kaart te blijven hangen. Het is een uitdaging daar te gaan fietsen.

De bergen in de verte doemen op en de grijzigheid van de lucht wordt na enkele pogingen die een half dagdeel duren verdreven door heerlijk blauw met zon als toetje. De hoogten naast mij duren nog voort. Het is een kwestie van tijd voordat ik mijzelf toch op de pedalen omhoog zal moeten werken. Het landschap wordt mooi en ruw.
Ik fiets over een mooie slingerende weg naast de monding van de Minho grensrivier tussen Spanje en Portugal. Het klimmen en dalen blijft tot mijn verrassing uit omdat men de bergen zo ruim heeft neergelegd dat de weg met wat denkwerk redelijk vlak kon blijven. Met de wind in de rug is het heerlijk fietsen.

Weinig herinnert nog aan de bloedhete zon die werkelijk overal doorheen scheen te kunnen branden. Nog sterker dan in Thailand. Waarschijnlijk omdat daar de lucht veel vochtiger is waardoor de zonnepijl breekt.

Het landschap oogt groen. De kuststreek heet hier niet voor niets 'Costa Verde'. Een aangename zonnige 25 graden is het met uitzicht op een heerlijke 30 graden einde deze week. Vreemd eigenlijk dat de mens zich zo goed voelt bij een temperatuur die zo n 10 graden lager ligt dan de lichaamstemperatuur. Komt het daarom dat ik tijdens fietsen regelmatig wat wil eten om bij te stoken en dat ik immer reservenoten in de tassen heb zwerven en in een belendend tascompartiment blikvis heb zwemmen om de hongerklop te weerstaan?

Voordat ik mijn gewaardeerde Spanje weer binnenfiets zal ik met een lichte weemoed afscheid van Portugal nemen. Ik begin na een aantal weken vooral het platteland wel te waarderen. Wat een totaal ander land dan Spanje (althans buiten de toeristenparadijzen. De doorgaande wegen zijn druk en men rijdt onbesuisd. De laatste dagen zijn er voldoende alternatieven in de vorm van zandweggetjes of anderszins verkeerd verharde kronkels. Dat wordt gecompenseerd door de enorme hulpvaardigheid van de Portugees.

Portugal is van ver gekomen. In de jaren 60 was het land armer dan z n koloniën. Door de EU is het land uit een diep dal gekomen. Gelukkig maar. Hoewel het nog een van de armste landen van de EU is. Zou men hier nu ongelukkiger zijn dan in Nederland? Die Jesse Klaver van Groen Links zou in zijn "maiden speech" wel eens gelijk kunnen hebben dat niet alles volgens, wat hij noemt, "economisme" is vast te stellen. Maar ja, de mens heeft een aangeboren neiging tot groei. Het eeuwige dilemma waar ik bij hem niets over las. Wel is zeker m i dat we niet zo door kunnen gaan met roofbouw op moeder aarde.

Ik zal de kleine flesjes heerlijke lokale wijn in de gezellige restaurantpijpenlaatjes met TL verlichting missen, de diverse gegrilde vissoorten met gemixte salades en gekookte aardappelen en gegrilde tomaat en de gegrilde paprika en alles besprenkeld met knoflook, veel knoflook met z n allen vaak voor ruim onder een tientje en de galao (soort macchiato maar dan anders) koffie voor 80 cent.

Daar staat dan weer tegenover de heerlijke tapas en tussen 6 en 9 uur op straat levende dorpelingen waardoor het op dat tijdstip meestal een drukte van belang wordt op de kleine en grote Spaanse ' plazas mayores'. De maag wordt tot circa 9 uur op de proef gesteld, dat weer wel ja.