Zoals fietsers weten is het rondom vliegvelden niet pluis voor hen. Niet alleen maken auto's het tweewielen tot een gevaarlijke onderneming maar ook de oren suizen geregeld na door dalende en opstijgende vliegtuigen.
Mijn plan was het gebied ten noordoosten van Lissabon cq de luchthaven dus, de verkennen. Dat is gelukt en ook nog zonder bagage.
Via een afslag op een grote weg kom ik via verkeerd verharde steile daal- en stijgpaden door kleine armoedige dorpjes.
Zo dicht bij Lissabon en zo ver weg van de vaart der volkeren. Zowaar weer de oude prijs van 0,85 voor een 'galao', de 'ao' met de neus dicht uitspreken, een expresso met heel veel melk. Rond enen besluit ik bij nadere bestudering van kaart en navi dat het wel leuk is langs een klein stroompje teug te fietsen.
Het kleine bruine slingerpaadje wordt na 20 km nog maar 40 cm breed maar de uitzichten zijn stil en waardig voor een laatste dag. Uiteindelijk moet ik zelfs lopen. Een toevallige bergfietser die wel durft te fietsen, helpt mij met mijn fiets een stuk ingevallen pad over en ik hem daarna. Hij is jong en doet wat stoerig waardoor hij met mijn fiets en al omvalt in het lover. Mijn uitgestoken hand wordt in dank aanvaard. Maar zeker is dat ik na rond 4 km lopen weer een dorpje tegenkom waarna ik bijna bots op grote wegen. Daar moet ik mij de laatste 3 km op mijn fiets maar op wagen.
Toch nog iets van avontuur op de laatste dag.