blaaskaak

Ja Wil, dat was toch wat toen ik terug moest. Verder geen last van kuitenbijters hoor, alleen wat klimwerk.
Fred. Het heeft mij wat moeite gekost jouw hiërogliefen te ontwarren maar ze laten aan duidelijkheid niets te wensen over.

En daar had ik mij dan gisteravond weer zorgen over gemaakt. Of ik die klim wel zou halen. Weliswaar ben ik deze fietstocht al een paar keer naar 1600 meter gegaan maar deze hoogteprofielen naar 1200 zijn stevig. En ja, dan valt het toch weer mee. Zo gaat dat nu elke keer. Ik twijfel reusachtig aan mijn eigen kunnen en zie als een berg tegen die beklimmingen op. En dan ben ik zomaar ergens midden op de dag ineens boven. Het zijn 'as the bird flies'niet veel kilometers. Rustig mijn juiste cadans zoeken en op naar de top.

Tijdens het klimmen betrap ik mij er op dat ik soms Spaanse vervoegingen en bepaalde onregelmatige werkwoordsvormen die ik steeds dreig te vergeten fluisterend zit te oefenen terwijl ik voortdurend onder de indruk ben van al het moois om mij heen. Ja, ja het moet niet gekker worden.

De voorspelde harde wind is weggewaaid. Er zijn prachtige imponerende uitzichten en heel ver in de diepe verte ligt Ronda zie ik (zie foto). Blijkbaar fiets ik in de luwte van de berg want pas bij de top krijg ik de stormwind midden in mijn gezicht. Het is alsof die blaaskaak mij dan tijdens de klim met rust gelaten heeft en nu van plan is dat dubbel in te halen. Hij raast over de top en neemt mij bijna mee. En dat allemaal bij een diepblauwe hemel, een heerlijke zon en volkomen droge lucht.

Op de top schakel ik over van hoed naar helm. De afdaling gaat makkelijk op die storm na, want dat is toch wel het juiste woord. Juist die storm voorkomt dat ik tot duizelingwekkende snelheden kom. Ik hoef amper te remmen terwijl de aftocht toch steeds boven de 5% ligt. Het enige gevaar dat levensgroot aanwezig is, is dat ik door een heftige stormvlaag over die muurtjes en vangrailsjes geparachuteerd wordt.

Inmiddels ben ik bekwaam tussen uitersten het redelijke midden aan te houden. Ik zoek dus de as van de weg op. Hoewel de weg smal is en er geen sprake is van een as, dien ik steeds op mijn voor- en achterhoede te letten. Op een smalle weg nemen vierwielers, zoals doorgezomerde fietsers weten, per definitie niet alleen de zijden maar ook het redelijke midden in beslag.

En ja, dan land ik maandag om 14.00 uur alweer in Eindhoven waar Justin mij op zijn fiets opwacht bij de luchthaven. Hoewel dat uiterst gezellig is, denk ik voorlopig nog aan al het moois van het gebied rond El Chorro dat morgen en overmorgen aan de beurt komt en niet aan het nederlandse grijs.

Rond El Chorro ga ik zonder bagage nog wat fietsen door kloof en dal want ik blijf er twee dagen. De kloof van El Chorro schijnt beroemd en zelfs berucht te zijn bij bergbeklimmers. Ik ben maar een fietser dus daar behoef ik geen angst voor te hebben.

Ik heb weer de gebruikelijke blessuretijd ingecalculeerd waardoor ik wat tijd overhoud en die besteed ik dan in El Chorro in plaats van aan het Málaga strand.