halverwege Cordoba

Maar Wil. Wat doe je nou zielig op die zolderkamer. Je hebt een prachtig huis en nog mooiere tuin en die tuin is ook de Veluwe. Ga uit je dak!

Naar Cordoba zouden het vandaag nog een dikke 80 fietskilometers zijn. Halverwege vlucht ik een hostal in. Ik ben gisteravond als gevolg van een gezellig en te lang samen zijn met twee Fransen te laat vertrokken. Daarbij heb ik vanochtend te lang koffie gedronken in het ozo gezellige en fleurige dorpje Dona Mencia. Dat heeft dan zo zijn prijs. Mijn thermometer geeft rond enen een bij benadering inmiddels weggesleten eind dertig stand aan. Een toevallig digitaal apparaat aan de muur van een apotheek geeft 41 en weer een andere 38. Enfin dat is heet en daar heb ik geen thermometer voor nodig.
Ik heb tijd over zo lijkt het dus doe ik Cordoba in twee etappes. Dit temeer daar de twee fietsers van eergisteren mij lieten weten dat er voor Cordoba nog wat flinke klimmetjes zijn. Ik zou die dan op een waarschijnlijk nog heter kloktijdstip moeten nemen.
Ik besluit de volgende 20 overwegend dalende kilometers naar Castro der Rio door te fietsen. Ik ben tenslotte mijn eigen ventilator en fiets in mijn eigen schaduw.

Er zijn nogal wat onderkomens hier in het plaatsje Castro der Rio. Dit terwijl het dorpje niets meer te bieden heeft dan hitte, brandschone spierwitte huizen met mooie rode monnikspannen, verlaten straatjes en barretjes, barretjes en nog eens barretjes. In die barretjes kun je eten, tapaz nemen, koffie drinken en een gezellig koud biertje drinken. Maar het dorpje heeft ook twee hele mooie oude ook weer spierwitte kerkjes.
Het dorpje wordt doorsneden door een riviertje (dat geeft de naam ook aan) waarbij de boorden zijn voorzien van wandelpaadjes met publieke fitness apparatuur. En alles is schoon, niet bekliederd, kleurig en heel.
Om welke reden weet ik niet maar ik kies Casa Antonio. Het ziet er brandschoon uit. Ik meld mij in een barretje en word meteen doorgesluisd naar een achteraf balie waar de zeer vriendelijke vrouw van Antonio mij ontvangt. Zij helpt met de fiets en is een goedlachse Spaanse. Na de bekende plichtplegingen doet zij voor hoe de sleutel in de deur moet, geeft aan hoe de airco werkt, hoe het raam open moet, hoe de tv aan en eventueel gewenst weer uit moet. 'En of ik dan helemaal dat allemaal dan op de fiets doe en in die hitte? ' 'Ben je dan een pelgrim soms' vraagt ze. 'Nee hoor' beantwoord ik de drie vragen gelijk. 'Ik doe dat gewoon voor mijn plezier'.
Vervolgens komt de persoonlijke misère aan bod. Tja, dat gebeurt mij nou vaak. Dat de uitbaatster mij mede eigenaar maakt van de persoonlijke lotgevallen. Een tumor in het hoofd. En Antonio was pas 54. En dan loopt het vaak slecht af. Zij krijgt zowaar natte ogen. Ik vind het allemaal wel erg zielig. Zij moet alleen het barretje en het hostalletje doen. Maar ik luister geduldig en gesticuleer groot begrip voor de ongewenste ontwikkelingen. Meer kun je niet doen dunkt mij. Soms is het makkelijker als je zegt dat je geen enkel woord Spaans spreekt. Maar ja, dat is te hard. Ik zou een trouwe hand op de vreemde schouder kunnen leggen. Maar daar begin ik echt niet aan. Men is hier weliswaar behoorlijk handtastelijk in de positieve betekenis van het woord. Ik zie hier op het platteland mannen elkaar geregeld een kus geven en altijd worden schouders, armen of hoofden aangeraakt. En een hand geven doen ze al als men elkaar langer dan een half uur niet heeft gezien. Die handvaardigheid is richting mannen mannen, vrouwen mannen, maar niet zo maar mannen vrouwen; vandaar dus.

Een pelgrim betaalt hier 16euro. (Blijkbaar loopt hier een pelgrimsroute). Ik ben een eenvoudige fietser en betaal op haar aandringende verzoek ook dat bedrag.

Ik word gesterkt in mijn mening dat een zuid-europees dieet beter is dan wat wij normaal gesproken eten. Niet zozeer gesterkt door lieden die het zowaar met mij eens zijn, want dat gebeurt nog te weinig helaas, maar met name door wat ik om mij heen zie en algemeen gezien wordt als gezond door mensen die het kunnen weten, zullen we maar zeggen.
Het verschil tussen de boter- en olijfolielanden. Een voorbeeldje doet misschien volgen. Een brood besprenkeld met olijfolie in plaats van besmeerd met echte boter of wellicht nog slechter, een chemisch halvarine alternatief waar wel erg veel supplementen aan toegevoegd zijn. Dan op de olijfolie lekker kaas of wat anders en alles afgedekt met geprakte tomaten doordesemd met knoflook. Daarbij vooraf, tussendoor en achteraf olijven met sardines of ansjovis al dan niet gerold in paprika. Mijn inziens heb je de vitamines voor de dag dan al binnen. Ik geniet er in ieder geval van en wat nog beter is: ben daarmee goed afgetankt voor de fiets. In het algemeen gezegd, ik zie hier nergens vetshops en mayonaise cultuur. Dit m u v de Mac varianten in grotere steden.

Ik raak steeds meer verslingerd aan dit land