eindpunt

In de hiervoor genoemde homestay dat zich uitvergroot beach resort noemt blijven we twee nachten. We hadden wel wat anders willen hebben maar er is hier niets. Aan een stukje verder gelegen kust nog een paar mindere overnachtingsplaatsen. Verder fietsen is te ver.
Een of meer gekko's houden ons weer eens gezelschap in de stay. Om de airco te ontlopen schuif ik de bedden allerlei richtingen op en daarbij ruïneer ik bijna de airo om ook via het inmerlijk van het machien ook daae de windrichting te kunnen manipuleren. Hard of zacht koud of warm maakt niet uit. Altijd hard en koud staat ie. In de kleine ruimte wordt het zonder airo bloedheet maar ramen open betekent dat je een speldenkussen bent voordat het ochtend is. De meisjes van het onderkomen zeggen op alles ja maar bedoelen misschien nee of begrijpen het niet.
De kust is langs een klein strandje waar we wat heen en weer lopen en ons plezieren met de bevolking. Iedereen staart ons aan en wil wel een praatje maken. We fietsen nog wat heuveltjes over. Het is hier echt platteland. Alles behoofddoekt en vroom. De mensen zijn bijzonder aardig. Als je wat vraagt krijg je altijd 'ja' als antwoord. Kunnen we hier morgen ook roti's krijgen als ontbijt? ' ja'. Zijn jullie morgenochtend dicht ? ' ja '. Ook iets proberen met ingebouwde dubbelen vraagontkenningen lokt geen juist antwoord op. Het is hun cultuur om het een ander naar de zin te maken. Bovendien spreekt nagenoeg niemand engels. Lastig is dat wel voor ons. Een dagje verplicht in zo'n dorpje blijven is wel leerzaam.


Nasi lemak is een prima ontbijt maar ook met allerlei andere dingen bij de nasi. Gewoon enkele keren per dag nasi of bami en steeds iets anders er door, heerlijk. Het begint steeds minder geheimen voor ons te krijgen. Brood is in geen velden of wegen te bekennen, althans niet buiten de steden. Een populair ontbijt als pannenkoeken is 'roti'. We hebben het onderweg al een paar keer gegeten. Je kunt er goed op fietsen, dat wel. Met van alles tot sardientjes er op. Voor de frequente verre oosten ganger zullen het wel geen geheimen zijn wat ik schrijf maar hete thee met gecondenseerde melk en ijs op de bodem van het schoteltje zal dan toch wel onbekend zijn. Dit is het werkelijke plattelandswerk voor de noeste agrarische werker of een fietser die met hete thee wil beginnen en koud wil eindigen. Of heerlijke gekerriede vissekoppen die ik maar heerlijk laat liggen.
Naar Georgetown onderweg regen en vaak geschuild onder luifels waar we meteen waar steeds weer de lokale keuken uitproberen. Het is een mooie route die veel inkijkjes geeft in kleinschaligheid. Richting de stad wordt het drukker.
Wij steken met een veerboot een stukje zee over, naar de onderwereld zo lijkt het. We zijn op eiland Penang in de plaats Georgetown.
Een andere wereld. Geen hoofddoeken. Wel een biertje na 4 dagen cold turkey te staan en waar we weer vele onbeschaafde westerlingen tegen komen. We gaan gauw karton scoren voor de fietsen. Fiets inpakken. De fietsenzaakjongen wil alles zelf doen en ik mag alleen vasthouden. Hij is
er 1.5 uur mee bezig en wil niets betaald hebben wat we natuurlijk niet doen. Aanvankelijk dachten we toen we in maleisie kwamen dat het toeval was dat we een paar aardige behulpzame mensen tegen kwamen maar dat is niet zo. Ze zijn gewoon aardig en niet voor het geld want het is nog geen fooienland. Dat maken Amerikanen er vanzelf wel van.