Onverwacht naar 1602 meter en toen Teruel

-Foto’s: alweer het mij steeds opnieuw imponerende landschap. Voorbij dat semi-woestijn landschap in de diepte ligt Teruel. Daar moet ik nog even door. De trouwe volgers hebben nu waarschijnlijk wel genoeg landschapsfoto’s gezien. Echter op de fiets ben je zo’n onderdeel van het geheel dat het mij blijft boeien. Niet te vergelijken wanneer je hier met de auto rondtuft. Laat staan als je hier het land van achter een busruit moeten leren kennen.
-Foto’s . 13e eeuwse toren in Teruel met duidelijk Moorse invloed
-Foto’s: zomaar mooi huis in Teruel (anno nu bankgebouw) uit 1912, beetje Gaudi-achtig.
-Foto; weer eens een waterbron. Nu van San Salvador. Veel mensen dronken op moment van foto van dit heiige water. Grote kans dat het ook uit de kranen komt hier.
--------------
Ik vertrek uit (twee dagen geleden dus) Cedrillas met in mijn achterhoofd dat ik langzaam aan relaxed ga dalen naar Teruel.
Ik vertrek vroeg want ik wil voordat die sterke transmontana wind mij weer tegen de borst stuit het grootste deel gefietst hebben.
Het is heerlijk koel, zelfs een beetje koud rond 7 uur. Weer fiets ik door het van alles verlaten landschap dat mij maar blijf bekoren. Zo eenzaam, zo afwisselend en zo intens beleef ik dit allemaal. Wanneer je een dorp verlaat ben je ook weer alleen.

Het blijkt dat ik nog een keertje naar 1602 meter moet fietsen en wel naar de Puerto de Cabigo
voordat ik pas naar Teruel kan afdalen en daar had ik niet op gerekend. Echter het is nog vroeg, de benen zijn vers, de wind valt nog mee en het is niet heet. Ik fiets natuurlijk niet vanaf 0 meter hoogte naar al die collen maar dat geldt ook voor die beroemde Tour de France collen zoals Alpe d’Huez, hoewel die 1850 meter is, dacht ik.
Het lijkt mij heerlijk weer een beetje in de bewoonde wereld te geraken. Dat betekent dat ik weer wat te kiezen heb voor het eten en dat ik niet onderweg op van alles voorbereid moet zijn waardoor mijn tassen uitpuilen van de proviand.
In Teruel blijf ik een dagje over.
Ik bekijk wat kerkjes, bezoek het museum en geniet gewoon. Teruel is een prachtig stadje en heeft zijn huidige wortels in de 12e eeuw, hoewel er daarvoor ook bewoning was.
Het stadje heeft zo te zien erg te lijden van de financiële crisis. In sommige straten staat de helft van de winkels leeg of is in liquidatie.
Deze week is een feestweek. Echter ik merk er maar weinig van. Af en toe loopt er een bandje door de straat of er lopen wat trommelaars. Getuige de affiches die verspreid door de stad hangen staan er grote stierenvechtwedstrijden op het programma. Indrukwekkende vechters die onverschrokken de stier recht in de ogen kijken maar ook foto's van vechters die op de hoorn genomen worden. Ach ja, geef het volk brood en spelen (dan heb je er geen last van) zeiden de Romeinen al.
Achter mijn pension is de arena. Ik ben daar een paar keer omheen gelopen maar alles is uitgestorven. De terrasjes blijven voor het grootste deel leeg.De hotels, hostales en fonda’s vragen prijzen die behoorlijk onder de officiële prijs liggen waar ik natuurlijk mijn voordeel mee doe. Het is eigenlijk maar een wat triest schouwspel. Er zijn hier zelfs op zondag maar weinig mensen. Volgens mij hebben de mensen hier wel wat anders aan het hoofd dan voetbal.
Het stad en tevens provinciaal museum, dat vrij toegankelijk is, is mooi en is gevestigd in een voormalig paleis uit de 13 e eeuw.
Er is veel te zien vanaf prehistorie tot heden en alles daartussen voor wat betreft leven en dood en alles wat zich daar weer tussen bevindt. Zo waar is er ook een tentoonstelling van modern ceramiek aan de gang. Zoals bij mij zo vaak het geval is, is er niet veel moderne kunst die mijn bekoring kan wegdragen. Een enkel object vind ik mooi. Bij veel moderne kunst heb ik altijd het gevoel dat ik bedonderd wordt (om met de woorden van Gerrit Komrij te spreken). Die angst veroorzaakt bij mij een kritische blik want ik wil niet iets mooi vinden omdat het mooi gevonden moet worden.

Het is nog geen 50 jaar geleden dat men hier nog vele ezels gebruikte en er in de dorpjes eigenlijk gewoon armoede geleden werd en nog geen 40 jaar gelden dat Spanje een militaire dictatuur was. Nee, er is in Spanje erg veel veranderd. Het mag een wonder heten dat de democratie hier goed geworteld heeft met alle voor- en nadelen daarvan. Spanje is van ver gekomen mede met behulp van de EU.
Het is de bedoeling dat ik morgen op de Via Verde start (200 km over het voormalige spoor) en richting de kust ga fietsen. Het kan zijn dat ik halverwege of aan het einde van die route afwijk en richting Castellon de la Plana ga. Vandaar ga ik dan langs de kust naar Valencia. Maar ja niets is zeker.
Wel is het tot op zekere hoogte zeker dat ik in het vroege voorjaar van 2013 vanaf Teruel naar Malaga, Sevilla of Cadiz verder ga fietsen. Vanaf hier is Malaga nog zo’n 950 heerlijke fietskilometers. Cadiz is veel verder. Vanaf de grens Spanje was het trouwens ook zo'n 900 km. In vogelvlucht zal het wel de helft zijn.
Rob