Venecia- Turriapalba- Santa Cruz

Weer een paar foto's erbij.De stammen foto biedt een kijkje op het zogenaamde Basiliek reptieltje, wel heel goed kijken.
Tja, dinsdagochtend weer thuis.
Jussie: alles is buiten Europa (zelfs buiten NL 26 inch wielen). Mijn achterwiel is 32 spaaks. Weet nog niet wat ik er mee doe als ik thuis koms. Maar je mag hem wel lenen hoor.
Maartje: was dat geen Gekko (leuke beestjes trouwens ) in de douche? Leguanen lopen toch niet zo makkelijk binnen?
Leuk Yvonne dat je mee leest. . Rietje en Fred: ja , ik zal nog even goed genieten.
Inmiddels zijn we weer binnen een paar dagen van wat drogere en hogere omstandigheden in de tropische bossenomgeving terecht gekomen waar het uitest vochtig en heet is. Tussen ochtend en middagfietsen in heeft Pol weer een leuk boottochtje georganiseerd waarbij de opgedane lesstof uit eerdere opgedane vogelaarscollege’s getoetst wordt. Al zie ik de schoonheid van die mooie vogeltjes natuurlijk ook wel, is het echter allemaal zo vluchtig en ook wel wat neurotisch. Ieder wijst de ander ergens vluchtig naar boomkruinen, of naar een V-vormige tak, of naar de derde grote tak van links naast die smalle oude boom met die vreemde blaadjes waar zich een gevederde zou ophouden met als gevolg dat het smalle bootje steeds bijna slagzij en water maakt. Ik ben blijkbaar vogelblind want hoe ik ook tuur en braaf de complexe opdrachten tracht uit te voeren, blijft mijn spotresultaat mager. Zo zie je een bijzonder exemplaar, zo is hij weer weg en blijft het diertje bijzonder. Weer ben ik nog meer onder de indruk van de prachtige gevormde oevers met de daarin uitgroeiende bosschages en weer afstervende bomen die langzaam aan weer in de natuur opgenomen worden. Ieder stadium daarvan is te zien. Van pas ontwortelde bomen met alle aanhang tot reuzen die waarschijnlijk al jaren liggen verder te rotten als voer- broed- en woonplaats voor allerhande dieren, onder, op en boven het water. Sommige rottende boomstammen hebben wanneer zij weer boven water uitsteken de prachtigste vormen. Wel kan ik zelfstandig leguanen en apen vinden. Zelfs zien we twee maal luiaards, een soort wollige beertjes hoog in de bomen (niet te verwarren met luipaarden). Nog een tweede maal doe ik mee met de euforie wanneer we een basiliek op een boomstam zien. Een klein groen reptielletje van een centimeter of 15 met een grappig nieuwsgierig omhooggericht koppie. De planten die bij ons in de huiskamer staan groeien als parasieten uit de bomen voort. Sommige parasiteren inderdaad maar andere leven weer een zelfstandig leven. Iedere grote tropische boom heeft zijn eigen biotoop, zo lijkt het. Wat een schade zou het aanrichten wanneer zo iets gesloopt wordt. In Costa Rica weten ze de prijs van die schade en richten zij zich in toenemende mate tot ecotoerisme. Dit in tegenstelling tot Nicaragua waarvan ik al eerder schreef dat men nog steeds bomen kapt om eten te koken. De pot verwijt de ketel dat die zwart ziet, want wij hebben honderden jaren geleden al onze oerbossen al omgekapt en daarvoor slechts parkachtige landschappen voor in de plaats gesteld die wij voor het gemak maar natuur noemen en met plant en dier rare fratsen uithalen.
De was die ik iedere dag doe is de volgende dag nog net zo nat als gevolg van het enorme hoge vochtigheidpercentage. Ik trek alles weer nat aan want door het zweten maakt dat ook eigenlijk niet uit. Droge was, een half uurtje aan tijdens klimmen, is dan meteen weer nat. De fietsbroek die ik nu drie dagen aangehad heb mag in de bus drogen. Bijna iedereen blijkt natuurlijk het zelfde probleem te hebben als ik als gevolg waarvan er op alle busstoelen een divers scala aan textiel te drogen hangt. Mijn sokken knoop ik aan mijn fietstas.
De omgeving doet wat aan de Provence denken,op de hitte na dan, hoewel het in de Provence toch ook wel eens heet kan zijn. Keurige kleurige huisjes, aangeharkte tuintjes en aardige winkeltjes. Hier en daar loopt wat eenvoudig vee in weitjes.
De overnachtingsplek is een oude opgeknapte boerderij die een Belg een paar jaar geleden heeft gekocht. Hij heeft er prachtige onderkomens in gemaakt. het restaurant is aan alle kanten open en heeft slechts een groot rieten dak. Dat kan hier omda het het hele jaar rond de 30 graden is. De regen kan met bakken naar beneden komen en in de opvang daarvan is voorzien.Alles komt namelijk in het regenwoud terecht. In de kamers kan van alles aan kruiperij en vliegerij zitten op deze vochtige ,hete plek. Niets bijzonders bespeur ik in mijn kamer. Een fietscollega heeft echter een heuse schorpioen in de gordijnen gespot. Om de Finca heen ligt een tropisch woud waar van alles te zien is. We zien een klein fel rood gifkikkertjes, mooie planten en een huiskaaiman voor het terras die door domme toeristen gevoerd werd en daardoor nu niet meer gaat jagen met als gevolg dat het beest ten dode opgeschreven zou zijn, ware het niet dat hij nu onder de hoede van de Belg is want hij blijft nu de avond dat wij er zijn, aan de kant afgemeerd in afwachting van andere domme toeristen die hem dan stiekem gaan voeren. De volgende ochtend lag hij bij het schemerontbijt er nog. Zo brengt hij zijn leven verder door.
De Vlaamse eigenaar vertelt dat de contacten met de Costa Ricaanse autoriteiten prima gingen en gaan. Hier bestaan ook bouwvoorschriften en er bestaat planning. Alles moet netjes aangevraagd worden en van corruptie heeft hij weinig gemerkt. Het land is welvarend in vergelijking met de omliggende landen. Een van de redenen waarom Costa Rica wel eens het Zwitserland van Centraal Amerika wordt genoemd. De lokale overheden denken constructief mee, zo vertelt hij. Een heel verschil met Vlaanderen waar je voor de aanpassing van een ‘schijtkot’, zoals hij dat noemde, nog vergunning moet aanvragen. Een situatie niet veel anders dan in Nederland waar je belasting betaalt voor en vergunning moet aanvragen om te ademen. Dus niet vreemd dat dat zo verstikkend werkt.
Eerst gaan de fietsen in de bus om een transfer via een drukke en gevaarlijke weg te maken. We fietsen daarna omhoog met mooie groene uitzichten en langs koffieplantages. Kleurrijke en schone dorpjes fiets ik door. De stad Turrialba is wat groter. Er zijn veel sportzaken en een paar goede fietsenwinkels. Men heeft veel informatie over wandelingen in de buurt en allerlei andere buitensporten zoals gliding en white water rafting. Ja ja Costa Rica werkt aan toerisme. Het is oppassen met het verkeer maar de automobilisten rijden netjes. Ik ben alleen bevreesd voor de grote Amerikaanse truckers die af en toe passeren. Wanneer de weg te smal is ga ik aan de kant en stap af. Per saldo heb ik inmiddels 1100 meter geklommen. De laatste 10 kilometer ga ik met de bus verder. Het is genoeg zo. Ik heb geen zin in mogelijk pijnlijke knieën of ander onverwachte en zeker ongewenste blessures. Morgen is er weer een dag en wel een rustdag. De laatste dagen waren stevig genoeg. Op 1500 meter hoogte zitten we in een mooie lodge met uitzicht op de wolken waarbij iedereen de blauwe lucht de volgende dag te voorschijn wil toveren. Het is er koud, al zal het voor NL begrippen nog warm zijn. Ik trek in ieder geval voor de eerste keer mijn lange broek aan tegen de kou en niet tegen de muggen. Spaarzaam ging ik om met de ‘deet’ spuit. Nu ben ik ‘deetloos’. Ik slaap voor het eerst weer eens onder een deken. We hebben een welkome rustdag die we deels gaan besteden aan het bezoeken van de archeologische opgravingen van Guayabo, hier 13 kilometer van vandaan.
De ochtend is lekker koel en de atmosfeer is droog , vergeleken met Nederland natuurlijk nog warm, wat een verademing is met onze normale begin temperatuur van tegen de vochtige 30 graden s’ochtends vroeg . Het hotelletje en de uitzichten lijken allemaal wat op de lagere Zwitserse Alpen. Er zijn Alpen weiden met mooi groen. Hier en daar loopt een kleinschalige geit en zo waar staat bruin bont vee rustig te grazen. De uitzichten zijn formidabel op het vulkanische gebied wat natuurlijk een groot verschil met Zwitserland is.
Een heerlijke lodge in bezit van een echtpaar waarvan de man Uruguaan is en de vrouw Nederlandse met Italiaanse moeder. Met eco zeepjes, dito shampoo en gescheiden vuil inzameling zit dat wel goed hier. Dat gescheiden vuil in zamelen zie je overigens wel vaker in Costa Rica. Het is natuurlijk de vraag of het niet cosmetisch is. Het feit dat men er aan denkt is al een grote stap voorwaarts vergeleken met buurlanden. Iedere lamp in Costa Rica is nagenoeg een spaarlamp.
De opgravingen zijn interessant in zoverre als je geïnteresseerd bent in de pre-Columbiaanse culturen van rond 800 voor Chr. tot 1300 na. Op vallend is dat men stenen wegen had in de nederzetting en grote stenen funderingen voor de houten huizen. Die funderingen zijn soms wel 150 m2 groot, zo schat ik in. De stenen zijn kunstig op elkaar gestapeld. Het zijn platte stenen die men voor dat doel uit de rivier haalde.
X Rob