san Carlos-grens-Venecia

Wat leuk jullie reacties.Paar nieuwe foto's,o.a mannetje dat kokusnoten verkoopt om met rietje leeg te drinken, heerlijk. Marianne: weer wat leesvoer. Justin: toch maar instromen voor taalkunde? Anne: Lief hoor dat je aan mij denkt, maar die hitte wen je zo snel aan. Rick en Maartje, meen je dat echt dat jullie gaan fietsen? dan ga je echt waar geen toerist en backpacker komt.
ja liesbeth: ik heb inspiratie en mooi schilderij in gedachten, nee, het is al klaar (in mijn hoofd), de boom.
Mijn fiets is waarschijnlijk te koop. Ik ga voor brede wereldbanden en 26 inch wielen, aluminium met voor-viering en wellicht Santos travel master, 38 spaaks, misschien mijn rohloff overzetten. Noord-Vietnam zal het wel worden , toch Diny??
Inmiddels zijn we het Lago Nicaragua ruim rondgefietst. Internet was er niet.
De volgende dag is weer een lange behoorlijk zware dag. Niet zo zeer de beklimmingen of de passaatwind die nu met volle vaart van de zijkant komt of de eerste 20 kilometer mooi asfalt maar de volgende 60 kilometer nieuwe weg die nog niet nieuw is. Soms zand, soms half asfalt, soms gruis, soms kuilen, soms modder want men houdt de weg netjes nat tegen het stof. Dat werkt maar ongeveer 10 minuten want dan stuift alles weer rond om je. Zwart wordt geel, wit wordt geel, blauw wordt geel en ik word geel. De verandering in het landschap is opvallend. Vanuit het wat hoger gelegen drogere landschap komen we langzaam in het wat groenere landschap . De bergruggen worden aan de zijden steeds wat lager. Wat is fietsen toch heerlijk. langzaam om dat waar te nemen, snel genoeg om wat op te schieten. Dat ik daal merk ik nauwelijks. Palmbomen en wat armetierige keuterboeren landbouw komen in het zicht. Ook de krotten vinden hun weg langs de weg weer en daarmee zijn de gigantische afval troep langs de weg ook weer terug. Wanneer een stukje weg verandert in zand of stof of ander beslag wordt dat aangegeven door een vrouw met een helm met grote doek over haar nek tegen de zonnehitte. Bij het naderen gaat zij met een grote rode vlag zwaaien ten teken dat we door kunnen fietsen al zou het ook kunnen betekenen dat we moeten stoppen. De conclusie dat er nergens enige verkeersactiviteit is waar te nemen doet ons besluiten dat de vlag gezwaaid wordt ten teken van ‘doorrijden’. In het armoedige maar zeer sfeervolle grensplaatsje Los Carlos is een eenvoudig pensionnetje gereserveerd. Mijn kamer is een vlooienkamer met vlooienbed maar heeft horren die de verkeerde mazen hebben waardoor er net zo geen horren in konden zitten. Verder ziet de kamer er niet lekker uit. Ik heb geen zin meer in mijn klamboe uithangen, het spul komt van vanuit onder vooral, uit het bed ofzo, had ik nu mijn matje maar, gedverderrie. Er is niets anders, de mensen hebben niets anders wat natuurlijk al meteen weer duidelijk wordt aan de andere kant van de stofstraat. Daar staat een rijtje krotten met daken bedekt met afval plastic. Wij zitten aan een koud biertje aan de ander kant. Ook dat kan weer niet symbolischer. Volgens de hoteluitbater willen ‘die mensen gewoon niet werken’. Het land is straatarm en we zitten nou eenmaal niet in een toeristen regio.
De truc is de lamp aan in de badcel en uit bij het bed en wanneer de onbetalende medebewoners naar de cel gelokt zijn, sluit ik stiekem de deur. Sommige anderen collega’s hebben grote reten in de vloer en de muur waar de vliegende en kruipende insecten bij schemer tussen door komen. Ik wikkel mij in een laken en slaap een dikke acht uur lang als een blok tot 05.00 uur want tegen zessen kunnen we ontbijten.De deet heeft gewerkt, ik ben nergens gestoken.Trouwens dat spul smeer ik bijna iedere avond op blootgesteld vel gebied. Steeds vragen we of er malaria ergens gedetecteerd is. Zou dat het geval zijn dan moeten we aan de pillen. Echter dat geeft maar 75% bescherming en bovendien worden die muggen steeds meer resistent tegen de pillen wat zeer nadelig is voor de plaatselijke bevolking want die kunnen zich geen (steeds zwaardere) pillen veroorloven. Ik heb horen verluiden dat Zwitserse toeristen al geen malaria pillen meer mogen hebben van de GGD’s aldaar.
Na de zoveelste koude douche waarbij ik allerlei gespuis uit de badcel moet jagen dat zich de gehele nacht opgesloten heeft gevoeld, moeten we weer langs de grenscontroles van Nicaragua naar Costa Rica. Vreemd overigens dat dat badcelgespuis zich altijd een weg naar binnen weet te werken maar de terugweg immer bijster is. Ook een mooie grote tropische pad heeft zich heerlijk in een vochtige hoek genesteld. Met zachte drang werk ik die diervriendelijk naar buiten. Ik weet niet of het amfibisch beest giftig kan spugen. ik vond het wel spannend. Maar ja, ik kan nu eenmaal niet samen met het schepsel douchen. s’ Avonds was dat beest er in ieder geval nog niet.
Het plan is op een bootje met alle fietsen, bagage en met z’n dertienen over de rivier de twee uur durende doorsteek via een prachtig moeras naar Costa Rica te maken. Eerst natuurlijk alle stempelterreur doorstaan en uiteindelijke hebben we een handvol papiertjes ingevuld, ingeleverd, weer teruggekregen en kunnen we in de boot.
Onderweg krijgen we vogelcolleges van Pol. Voor mij gaat er een wereld van vliegerij open. De trouwe lezer moet namelijk niet vergeten dat ik als beginner slechts met enige moeite een merel van een mus kan onderscheiden. Nu komen daar eventjes in anderhalf uur diverse soorten zoals de kiskade, orupendula, kingfisher en wel in diverse uitvoeringen, de Anhingo, Woodstork (soort ooieaar), roze lepelaar, Tiger horn, Blauw witte zwaluw en nog tientallen ander soorten hebben we gespot. Een fietsvaarbuurvrouw is kenner en heeft in korte tijd tientallen soorten gespot. Steeds wijst zij mij aan en ik ben daar blijkbaar blind voor. Ik zie ze niet, ja, pas als je wegvlieg zie ik ze vliegen. Wel spot ik prachtige vormen in de oever en prachtige half boven water uitstekende boomstronken in deze tropische moerasomgeving waar ik van alles in zie en mijn ogen eigenlijk niet van af kan houden. Ik wijs anderen op mijn beurt daar weer op maar men heeft dan niet in de gaten waar ik het over.
Aan de modderige oevers houden zich vele kaaimannen op. In de toppen van de bomen vinden groene leguanen zich een weg, wat mij verbaast omdat ik van mening was dat die nauwelijks in bomen klimmen. Ook die heb je in alle soorten en maten. Eindelijk zie ik brulapen. Het zijn kleine leuke aapjes. Slingerapen had ik al eerder gezien. Brulapen had ik bij eerdere wandelingen wel gehoord. Het enorme gebrul doet het ergste vermoeden voornamelijk omdat wij ze niet zagen. Het zijn net mensen. Degenen met de grootste bek zijn het kleinst. Onderweg (hoe noem je dat op het water? ‘onderwater’ klinkt zo raar, maar ‘weg’ is ook niet, nou ja, ‘onder waterweg’ of nog liever ‘overwaterweg’ dan. Taal zit raar in elkaar en als je teveel over dit soort dingen nadenkt word je neurotisch, en dan moet je ook nog nadenken dat je 'word' zonder ‘t’ schrijft. In ieder geval zien we halverwege de grenspaal (tja, van wie) in ieder geval tussen Nicaragua en Costa Rica. Wij zijn in Costa Rica denken we. Neen. We nemen later een steigertje waar, waar een gemitrailleerde miltair de wacht staat te houden om rare bootslieden met fietsen op de schuit aan te houden. Echter de stuurman geeft een vlgeschreveb lijst af en we kunnen zomaar doorvaren. Nu zijn we in Costa Rica. Weer verder genieten van het tropische moeras. Na een uurtje meren we af. We laden de fietsen uit. Meteen wordt er een spuit op de fietsen gezet. Aanvankelijk denk ik in mijn naïviteit nog even dat ze schoon gemaakt worden, want zoals ik al zei: ‘ze zien er niet uit meer’. Met een onkruidspuit wordt de zaak grondig ontsmet want wat er uit dat Nicaragua binnenkomt weet je maar nooit. Nog zijn we niet in Costa Rica. Weer paspoort controleren,, papieren invullen en allemaal vragen waar die fietsen van daan komen en wanneer we nou eens naar dat de oceaan overvliegen, weg van hier, en allemaal in het spaans. Oja en nog eens 2 dollar betalen.
Het verschil met Nicaragua valt mij nu pas echt op. Nette huisjes, geen vuilisbelten langs de erbarmelijke zand wegen, en weer wat normalere cafeetjes. Dat was de laatste paar dagen. En je kunt weer uit de krn drinken, nou ja niet in de steden natuurlijk. in de dorpen doet iedereen het. Water komt uit de bergen, zegt men en ik word er niet zek van. Beter dan dat gesleep met flessen en tonnen. Gelukkig kan ik na een aantal dagen weer eens warm douchen.
Volgende keer meer. Ik heb geen tijd meer. We hebben deze dag in een uitermate drukkende vochtige, hitte met daarbij uren in tropische regen gefietst op losse keien wegen tusen de modder door. Ik zag er niet uit. Bij sommige fietsen is van alles losgetrild, boutjes, moertjes, spatborden, bellen, voor-en achterlichten, te ingewikkelde kettingkasten, etc. Ik verbaas mij dat ik nog steeds geen problemen heb gehad behalve wat spaken opnieuw spannen. Die fietsen zijn al weer te veel industrieel gemaakt , de fabrikant wil ze er te mooi uit laten zien. Alle ‘toeters en bellen’ moeten er af. Ze hebben hier veel meer dan in Cuba te leiden. Juist de lagers enz. daar gaat het om. Gemaakt door mensen die niet de halve wereld op keiwegen gefietst hebben, Santos, Idworks, Avaghon (die van mij) en Snel enz.zijn wel goed.
Koud is het dus niet, maar leuk is anders. Ik (iedereen dus) ben doorweekt. Shit nog 5 dagen. Ik kan dat wel een jaar vol houden. We hebben een echt leuk en sociaal groepje.
Trouwens, op de valreep. De pension eigenaar hoorde dat het een groepje nederlanders was en had heerlijke echte erwtensoep gemaakt. Hij had op internet gekeken wat nederlanders eiegelijk aten en dat had hij gemaakt. Het is trouwens normaal dat wij als ontbijt rijst met bruine bonen krijgen en pannenkoeken met stroop voorafgegaan door heerijke stukken annanas.

X Rob