Granada-Catarina-Aguas Claras-Juigalpa

Leuk Rens dat je ook mee leest en natuurlijk al die andere vrienden en kennissen ook . Wat hieronder staat is weer van een aantal dagen opgespaard omdat er geen internet was. Let op fot van watermeloenen met verkoper in diepe slaap in hangmat onder zijn vracht auto

Waarschijnlijk is het gehele Nicaraguaanse bruto nationaal product van een jaar in de restauratie van Granada gestopt. Granada is de oudste stad van het land en stamt uit de zestiende eeuw. Een archeologisch museum maakt duidelijk dat zich al ver voor onze jaartelling het begin van een beschaving aandiende. Die beschaving heeft echter geen enkele voeling met enige westerse waarden en telt dus niet echt mee natuurlijk, vinden velen, in elk geval worden dat soort beschavingen aan de onze gerelateerd waarmee in feite ook (onbewust) geïmpliceerd wordt dat wij het referentiepunt zijn en dus de dominante cultuur. Moeilijk ook om het anders te zien maar wel een goede vingeroefening in zelfreflectie. Ik ben zelf niet in het museum geweest maar een fietscollega wel, en die vond de gaafheid en de kwantiteit van de artefacten indrukwekkend, vandaar. Er ligt geen vuil op straat wat een hele verademing is en alles is geverfd. Bovendien zijn straatvegers continue bezig en de buitenschilders ook. De markt is een uitstalling van allerlei kraampjes die op toeristen gericht zijn . Toeristen die naar Nicaragua gaan, in groepsbusverband of als backpacker, komen hier gegarandeerd bij elkaar. Wij als fietser komen weer overal waar die andere buitenlanders niet komen maar nu dan even wel. Arme sloebers en kleine kinderen proberen van alles te verkopen zoals ter plekke kunstig van smalle palmbladen gevlochten sprinkhanen en torren. Groepjes jongens vertonen kundige streetdance kunsten. De echte markt is echter al direct om de niet gerestaureerde hoek buiten het centrum. Een enorme opeenhoping van mensen, goederen, kramen., uitgebouwde winkeltjes, stalletjes en zo maar van alles op plastic zeilen op de grond en op tafeltjes die de stoep, als ik dat zo kan noemen, in beslag nemen. Honden, ezels, ossen, straathandelaren, auto’s, nou ja, alles dringt en wringt zich door elkaar heen. Af en toe rijdt een grote tot stadbus omgebouwde Amerikaanse schoolbus langzaam door de mierenhoop Er wordt veel getoeterd,wat men trouwens overal doet, wat ook een groot verschil met Costa Rica is. Het is een gezellige niet vervelende ervaring. Ik kan rustig foto’s maken zonder dat ik handtastelijk wordt lastig gevallen zoals bijvoorbeeld op Marokkaanse markten. Eigenlijk is het op deze markt gezelliger dan op de namaak markt in het gerenoveerde centrum.
s’ Ochtends weer vroeg gaan we kruip en sluip door via achterbuurten de stad uit. De armoede slaat meedogenloos toe. Zoals overal hier weer troep, vuurtjes en houtsjouwers. Krotten met plastiek stukken en touwtjes aan elkaar geknoopt. Hier is niets pittoresks aan. Deze mensen met vele kinderen proberen gewoon te overleven. De fietsroute gaat over zandpaden en door bossen met af en toe een door opa, oma, kinderen en kleinkinderen bewoond krot. Grote stukken moeten we de fiets voortduwen. Soms hebben we prachtige uitzichten. Op de steile paden met gaten ligt een paar centimeter stof en daaronder verraderlijke rots. Eigenlijk denk ik dat dit geen paden zijn maar kleine uitgedroogde rivierbeddingetjes. De helt van de groep heeft inmiddels door valpartijen flinke schaaf- en sneewonden in kniën en op ellebogen. Ook zijn fietsen hier en daar bechadigd zoals een verbogen stuur waar gelukkig nog goed mee te fietsen valt. Het uiterste wordt uit mens en fiets geperst. Mijn elleboog is ook kapot maar ik kan mij niet herinneren hoe dat gekomen is. Wat de gezondheidstoestand betreft zijn een aantal fietsgenoten aan de dunne. Gelukkig geen koorts of andere enge dingen. Afkloppen, maar ik ben nog nergens door getroffen. Iedere dag is er ook wel een lekke band te melden. We hebben maar dik veertig kilometers gefietst, geduwd, getrokken en door zand gelopen en nota bene zijn we een pottersbakkersdorp doorgefietste maar het is meer dan voldoende vandaag. Het was een uitputtingsslag maar wel de moeite waard. Het zand zit in mijn schoenen, sokken en vindt zich door de krochten van mijn buitenkleding een weg naar binnen en dan op wonderbaarlijke wijze naar boven tot in mijn nog aanwezige haren. Maar misschien waren mijn nog wel aanwezige haren een eerder gemakkelijk doewit. De benen hebben rust nodig. Maar ook de mensen die hier wonen moeten over dit soort verbindenspaden hun minieme inkopen doen of hun hout halen of hun water bij de wateputten. Want ik zie mensen met jerrycans water sjouwen. In de regentijd is het hier nog ellendiger. Tot mijn stomme verbazing zie ik in die zooi vaak schoolkinderen in keurig en brandschoon blauw en wit rondlopen, de kleuren van de nationale vlag. Ook deze dag zijn er weer vele ORS waterliters met sinaasappel smaak doorgegaan want andere ORS verkocht de kleine farmacie niet. Door de sinaasappel ORS zijn mijn doorzichtige petflessen nu steeds gevuld met een licht geelachtige vloeistof welke kleur nog versterkt wordt door het gele zand dat zich op de buitenzijde heeft afgezet. De vloeistof is ook nog warm. Ik kijk maar niet wanneer ik drink en denk aan sinaasappelen. Het spreekt dat daar een krachtige verbeelding voor nodig is.
s Avonds is het uitbundig genieten van folklore dansen onder het genot van een gegrilde kip met rijst, patat en sla. Een en ander blijkt volgens mij op poten gezet te zijn door de plaatselijke padvindersbond ten behoeve van wat goede maar onduidelijke doelen. Mijn goede doelenbetaling wordt niet geconsumeerd en verdwijnt weer in mijn eigen goede doelenbeurs.
We gaan in alle vroegte het stadje Massaya uit. Aanvankelijk gaat de rit voorspoedig maar dat komt alleen omdat wij berg af gaan maar wel tegen de harde wind is en dus moeten we meetrappen. Het kan niet anders dat wij nu een stuk over de nog steeds twee-baans Pan Amarican highway moeten. Er is gelukkig een brede schouder langs de weg waar we kunnen uitwijken wanneer er grote zwaar overladen bussen met bulten bagage en met vaak daar boven op weer mensen en enorme truckers langskomen. Er is geen alternatief. Wanneer je van de paar geasfalteerde wegen afwijkt kom je in zand dat zich in allerlei gedaantes voordoet. Op de kruispunten wordt van alles verkocht. Je kunt hier de uitgestalde bedden en matrassen meteen inladen. Er pal naast staan weer dwars doorgezaagde oliedrums die vermaakt zijn tot leuk uitziende barbecuestellen. Zonder probleem kun je ook allerhande ijzerware en natuurlijk banden kopen. Langs de weg weer een ongelooflijke bende. Trouwens vaak zie je in die bende mensen zoeken naar iets bruikbaars.
Eindelijk kunnen we na dertig kilometer schuin tegen de wind in zwoegen een afslag nemen en de PA highway verlaten. Veel verschil maakt het niet. Weliswaar is het wat rustiger maar nu gaan we verder pal tegen de harde wind in. De Noord-oost passaat doet zijn werk zeer krachtig en maakt fietsen mogelijk tot een snelheid van tegen de elf kilometer per uur, het weer vechten, nu dan niet op zandachtige steile paden. Berg af kan daar iets bij komen, berg op gaat daar weer wat van af. We moeten nog dertig kilometer om de verwachte vijf en tachtig kilometer vol te maken. De uitzichten zijn prachtig naar de bergruggen aan beide zijden van ons en voor ons waar we in gaan, maar voorovergebogen over het stuur denken we aan het eindpunt. De groep heef zich allang verspreid en we fietsen met zijn vieren halsstarrig door. Nog twintig kilometer zegt iemand en met wat fantasie worden dat er achttien wat toch heel wat vriendelijker klinkt. Het is bloedheet en we nemen soms in een stalletje een cola. Kinderen langs de weg lopen met gevangen leguanen. De pootjes zijn me stokjes doorstoken en de bekken ook om de beesten in bedwang te houden. Zo blijven ze immers vers. Navraag leert dat de beesten s’avonds in de stoofpot of de soep terecht zullen komen. Zo ook komen we kinderen, vrouwen en mannen tegen met kippen aan de hand bungelend en jongetjes die met veel moeite trosjes vissen proberen te verkopen. Van die vissen weet ik zeker dat ze inmiddels uit hun lijden verlost zijn.
Bij een riviertje blijkt het kleine busje te staan en daar gaan we gezellig met zijn allen picnicken. In het riviertje wordt door vrouwen met kinderen de was gedaan. Het is allemaal een idylisch maar natuurlijk wel armoedig geheel. Toch durf ik het aan om een foto van het tafereeltje te maken onder dat ik mij geneer. De mensen willen de foto graag zien. In algemene zin zijn de mensen hier weer erg vriendelijk. Hoe armer hoe vriendelijker. Wij moeste ons eigenlijk schamen. Maar ja wat kun je er aan doen? Zo veel grootschalige ontwikkelingshulp beland in verkeerde zakken dat ik daar al lang niet meer in geloof. Hier een schooltje beginnen? Een begin maken met de zooi op te ruimen en dan later uit leggen dat de vlucht naar Centraal Amerika vele malen vervuilender is? Ik weet het ook niet. Ik steun in ieder geval trouw de kleinschalige organisatie “cycling out of poverty” waarmee mijn schuldgevoel wat weggedrukt wordt en andere mensen met lokaal gemaakte en weer gerepareerde zaken op basis van microkrediet wat minder armoede kunnen genereren.
In de streek waar wij doortrekken zijn geen toeristen. De plaatselijke bevolking kijkt zijn ogen uit. Dat blijkt even laten wanneer ik bij een krakkemikkig, want dat is alles hier, winkeltje wat brood, toast, crackers of zo iets ga kopen. Zij hebben een soort scheepsbeschuit dat er wel aardig uitziet en dat na inname goede ondersteuning blijkt te bieden. Het hele gezinnetje komt voor het stalletje staan om eens goed te bekijken hoe ik er uitzie, hoe ik mijn tas dicht maak, mijn ORS water drink en weer mijn levensbrengende strooien hoed opzet. Voor hen kom ik van een andere planeet. Ik geneer mij om een foto te nemen.
Na weer een tijdje staan we even onder een boom bij te komen. De temperatuur ligt natuurlijk weer ergens tegen einde 30 graden. Ik zie steeds hier helemaal boven een temperatuur van 29 graden aangegeven maar dat klopt niet, wellciht dat men de gemiddelde temperatuur van de dag bedoelt. Plots komt er uit het niets een manneke lopend achter een klein ijswagentje aan. Het manneke verkoopt ijsjes van het merk ‘eskimo’. De belltjes waar hij dritig aan trekt bellen maar dat weerhoudt hem niet van zijn enthousiasme waarmee hij zijn handel aan ons probeert te verkopen. In geen velden of wegen kunnen wij bedenken waar hij binnen beperkte loopafstand zijn ijsjes laadt. Wij denken dat het manneke niet hemelaa goed is en dat hij met dit duwkarretjes de dag doorkomt langs de weg. Enfin wij fietsen verder naar ons onderkomen, nog zo’n acht hete kilometers pal tegen de storm in, want dat is het.
Op de plek waar wij overnachten zijn mooie hutjes gebouwd waar thermale bronnen zijn. En zo waar na een tijdje zie ik het eskimo manneke van acht kilometer terug ook zijn entree maken en hier proberen wat ijsjes te verkopen. Zouden er ijsjes in zijn wagentje zijn, dan moeten ze allang als smeltwater voor de zon tussen de kieren verdwenen zijn. In mooie blauw geverfde bakken van verschillende grootte en diepte komt en waarschijnlijke miljoenen jaren oude water. Sommige bakken zijn bloedheet, sommige wat minder. In de bloedhete waterbakken is het net als bij te koud water even doorkomen. Het water prikt aan je kuiten. Juist e afwisseling van koud naar warm en dan heet is werkelijk heerlijk. Alle inspanning valt van ons af en de spieren komen weer in oorspronkelijke vorm. Jammer dat ergens de stroom uitgevallen is , hoewel dat de sfeer ook wel weer verhoogd. Wij eten bij kaarsjes en af en toe doen we de hoofdlampjes aan om wat te lezen. Om 20.45 gaan we slapen. Ik slaap als een blok en wordt om precies 05.00 uur wakker wat de bedoeling is. We gaan snel ontbijten en stappen vroeg op de fiets. Het is weer een prachtige rit met gelukkig de harde wind van de zijkant. Op weg naar Juigalpa waar we in een tot hotel omgebouwd klooster slapen. Eindelijk weer wat meer luxe. Hier in Nicaragua is het blijkbaar normaal om overal een kraan te hebben, namelijk de koude. De warme zit er soms wel maar is volgens mij voor de vorm. De koude kraan geeft in dit hete land al genoeg warm water en is in ieder geval nooit koud.
XRob