Fortuna-Tilarán-Monteverde

La Fortuna – Tilarán-Monteverde

Ik heb nieuwe foto's geplaatste en oude verwijderd. Je vindt ze in het fotoboek links onderaan.

Marianne: De groep bestaat voornamelijk uit fietsers die weten wat fietsen is. Twee hebben gefietst in Tibet op 4300 meter hoogte. Anderen hebben in Vietnam,Zuid-Afrika, Kirgizië en Cuba gefietst.
Nee Liesbeth. Ik fietste altijd lekker rond in een Hema onderbroek zonder naden met gewone korte broek er over heen. T-shirtjes waren ook al van de Hema.
Om 06.00 uur is er ontbijt. Nu vullen we alle bidons en petflessen af met zout, suiker en andere minerale oplossingen ter voorkoming van een verkeerde huishouding in onze lijven. Met goede moed laten we om 06.30 de vulkaan achter ons. Er lijken zich geen problemen meer voor te doen. Gisteren middag bleek trouwens ook nog dat bij iemand het linkerachterremblokje uit zijn voegen was gelicht waardoor het eco Costa Rica systeem in de war raakt. En ja hoor, ik heb toevallig van die nieuwerwetse remblokjes met splitpen die ook nog blijken te passen. De kabel moest weer ingekort worden en is nu gaar, maar zit nu gelukkig muurvast. Ook blijkt in de loop van de nieuwe ochtend bij een medefietster de oliedruk achterschijfrem aan te lopen. Ik heb eenvoudige betrouwbare sidepull remmen en weet daar dus niets van. Zij heeft mij bezworen dat zij bij tuiskomst weer sidepull remmen er op gaat zetten. Maar ja, dan toch maar even het wiel een paar keer er uit en er in. Dat blijkt voor een groot deel te werken. Echter haar partner is buiten gehoor afstand en heeft natuurlijk de telefoon uit met als gevolg dat hij via via wordt bereikt en voor zijn ega een paar km terug moet (klimmen en dalen).
Wat ik (ook) leuk vindt is dat er nog iemand met een rohloff naaf mee rijdt. Hij heeft nummer 113.000 nog wat en ik 51.023. Zijn fiets is 2 jaar oud en die van mij 5 jaar wat betekent dat er inmiddels misschien wel 150.000 fietsen met een rohloff rondrijden.
Nadat de vulkaan langzaam verder achter ons verdwijnt in de wolken gaan we langs het enorme meer van zo’n 40 km lang en gemiddeld 5 km breed. Een welkome afkoeling betekent dit. Het is minder warm dat in het vorige verslag maar altijd boven de 30 midden op de dag maar we fietsen dan ook hoger en niet door valleien. Rond het middaguur heb ik al 5 liter water met zout en suiker en andere mineralen op. Ik voel me dan ook weer kiplekker. Bij een ‘German Bakery’ besluiten we te eten en nu dus niet bij de bus. We nemen in de hitte een heerlijke braadworst met brood en appelstrudel toe. Zuurkool konden we ook bestellen maar dan gaat het allemaal te veel op de winter lijken. Dat lijkt vreemd in deze hitte maar in die braadworsten zitten allerlei zouten en mineralen die in Nederland en Duitsland slecht zijn, maar voor fietsers die bijna 29 dagen een wereldinspanning in vochtge hitte verrichten juist weer goed zijn. Ik fiets er in ieder geval allerbest op. Dat hebben die Duitse ondernemers dan toch maar goed gezien, braadworsten aan rare langskomende fietsers verkopen.
Allerlei tropische geluiden hoor je uit de bossen komen. Al fietsend lijkt het soms of iemand je uit zit te lachen maar dan zit er ergens verder in het bos een aap of zo. Ook wordt ik regelmatig op allerlei wijzen nagefloten wat helemaal niet zo vervelend is als vrouwen beweren. Voor vogelaars moet men hier wijken. Costa Rica is namelijk het paradijs. In de groep zitten een paar vogelaars en Pol is dat ook. Continue zijn die mensen nieuwe gevederde vrienden aan het ontdekken wat zij laten blijken door ingehouden paniek. Laat je je enthousiamse te veel de vrije loop dan is de vogel gevlogen en dat is het laatste wat de ware kenner wil. De eerste keer vroeg ik te luid aan een kenner of er nu een nieuwe vogel was gespot, en ik bedoelde in mijn onwetendheid een nieuwe soort. Nee was de tweede reactie. De eerste was dat ik de vogel had verjaagd. Alle soorten zijn namelijk al gespot wat blijkt uit een soort meegefietste vogelflora waar alles in staat. Het probleem blijkt te zijn dat de echte ornitholoog in kwestie nog niet alles weet wat er in dat boekwerkje staat. Het is een voortdurende duivels dilemma te weten dat je bij ziekte of andere ongesteldheid straks nog lang niet alles zult weten en er nog van alles voor jou onbekends rondvliegt. Inmiddels ben ik bekend geraakt met de 'black faced solitaire'. Een vogeltje dat het geluid maakt van een verroest tuinhek dat voortdurende door de wind open en dicht gaat. Zou ik dat vogeltje zelfstandig zijn gaan determineren dan is de kans groot dat ik bij de zeldzame huismus uitgekomen zou zijn.
Maar ook hebben wij mensen in de groep die erg veel van planten weten, en dan bedoel ik erg veel. Op hun knieën zie ik ze soms naar iets zoeken tussen geruis in het struikgewas. “ Ben je een rembokje, essentieel moertje of boutje kwijt?” vroeg ik de eerste keer weer te luid maar zeer behulpzaam. Het blijkt dan dat ze met een levensgrote camera een minuscuul bloemke gaan vereeuwigen. Daar durf ik dan wel aanvullende vragen bij te stellen want bloemetjes zitten immers vast en kunnen niet wegkomen voor gevaar. Een eldorado is het hier voor hen. Niet gedreven door vogelaarszaken en biobijzonderheden, fiets ik ontspannen door en geniet rustig van al het moois dat ik zie zonder dat ik het een naam kan geven. Op aanraden van een plantenzoeker heb ik een foto van een heuse orchidee gemaakt. Eerlijk is heerlijk. Ik zag de bloemetjes wel en vond ze mooi maar nu het echte wilde orchideeën zijn, zijn ze nog mooier natuurlijk. De foto staat ergens in het fotoboek onderaan.
Dat men hier om natuur geeft is wel duidelijk. Men probeert afval te scheiden en in sommige uitspanningen wordt gescheiden water voor wc en wastafel gebruikt. Douchen gebeurt vaak via zonne-energie wat trouwens mijn eerste half koude douchebeurt opleverde omdat het firmament vaak bezwangerd is met dondersluierwolken. Vandaag fietsen we door diverse microklimaatjes. Eerst de hitte, ’s ochtends vroeg al, vervolgens wat stijgen in zulke vochtige lucht dat mijn stuur het rubber, mijn bril en eigenlijk alles viesvochtig wordt zonder dat het dus regent, dan komen we door de laaghangende wolken waar het fris wordt, een graad of 22, en op zo’n 1000 meter hoogte en we zowaar een warme doucheregen krijgen, dan komen we door een gebied waar het het meeste waait van ‘de hele wereld’, zo vertelde Pol. Te zien aan het aantal windmolens hier , klopt dat wel. De wind giert om ons heen maar is gelukkig in de rug. Na een 20 kilometers zijn we alweer uit dat waai gebied. De vegetatie gaat daar gelijk mee op. In het zeer vochtige deel zijn de bomen overgroeit en met elkaar verbonden met grote lange dikke mosstrengen. Dikke vette dauwdruppels hangen eeuwig aan ieder takje en zitten dik op de bladeren. Enorme meters en meters hoge en brede varens trachten in de onderste regionen van dit regenwoud, maar eigenlijk heet dat een wolkenwoud, de andere meer houtige vegetatie de loef af te steken in hun gevecht om het levenslicht dat van boven komt. Het is dan ook een complexe zaak een goed beeld te krijgen van de gemiddelde temperaturen. Het verloop is van 40 tot 20 graden. En dat het hele jaar door omdat er eigenlijk geen seizoenen bestaan hier, behalve dat het nu de wat meer droge periode is.
Toch hebben we vandaag per saldo 1354 meter geklommen. Dat is de resultante van twee onafhankelijk bediende gps’en. Zo’n GPS op het stuur waarmee je afgezien van waar je je bevindt ook verder allerlei aardige dingen kunt doen: snelheid, allerlei gemiddelden uitrekenen, temperaturen, luchtvochtigheid. Jammer dat je niet ook de was er mee kunt doen.
Ik begin ook wat meer kijk te krijgen op de groep die bijzonder divers van samenstelling is en erg sociaal is. Ieder gaat gezellig met elkaar om en er wordt na beklimmingen steeds gevraagd ‘hoe het gaat’ . Over persoonlijke geschiedenissen en levensverhalen van anderen schrijf ik op dit openbare forum om hopelijk begrijpelijke redenen niets.
Voorafgaande aan deze reis had ik begrepen dat Costa Ricanen als wilden in auto’s rondtoeren waarbij fietsers en wandelaars als een voortdurend bewegend bulls eye achtervolgd zouden worden respectievelijk als éna laagste en laagste in de hiërarchie van het verkeer. Niets is minder waar. Men wacht keurig bij inhalen en haalt dan ruim breed in. Ook worden de verkeersregels nageleefd. Nee, nog steeds, vergeleken met wat ik tot nu toe in de andere befietste landen meegemaakt hebt, vind ik Nederlanders de meest onbeschofte bestuurders, tegenover wandelaars (met name op zebra’s) en fietsers die de broek van de kont gereden worden.
Dat er door mij een rustdag werd aangekondigd betekent slechts dat er niet gefietst werd. Wij hebben een paar uur gewandeld door de bovengenoemde ‘cloud forests’ , wolken wouden dus. Hierbij ook een paar foto’s. Voor verdere info moet de gewaardeerde lezer maar even het wijde web op met als zoekwoord: ‘monteverde costa rica’, nou daar hebben we uren gelopen. Een gebied op ongeveer 1700 meter hoogte waar voortdurend vochtige wolken hun water afzetten. De neerslag is 2400 mm per jaar (2 maal zo veel als in Nederland). Wij hadden het geluk dat het net twee uurtjes zonnig was. Bijzonder indrukwekkend.
----------------------