begin

Na 72 uur leek het er op dat ik als ongewenste vreemdeling niet Amerika in mag om mijn overstap in Houston naar San José in Costa Rica succesvol te laten verlopen. Nederlanders en nog vele anderen mogen zonder visum de VS binnen omdat men men van mening is dat deze lui niet direct een bedreiging vormen, maar moeten daarvoor wel een ontheffing , een zogenaamd ‘visum waver’ aanvragen. Enkele weken geleden al heb ik een aanvang gemaakt met die aanvraag en dat deed ik via internet. Na 100 vragen over mijn mogelijke ontsporingen moest ik mijn paspoort nummer invullen. In mijn nummer staat een O die ik ook op de site van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken invulde. De toestemming ontving ik niet. De reden was mij geheel onduidelijk. De enige reden die ik kon bedenken is dat ik ooit in een anti-kernbommen demonstratie heb mee gelopen en recentelijk mij de toegang tot Cuba is verleend. Echter dat toegangsstempel was op een apart vel gedrukt om de Amerikanen om de tuin te leiden. Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat de site de Nederlandse O niet accepteert maar wel de Nederlandse 0, terwijl in het Nederlandse paspoort toch echt een O staat. Na opnieuw 14 euro betaald te hebben stond twee geleden ineens na de nieuwe aanvraag binnen twee seconden mijn toestemming vast.
Op de dag van vertrek breng ik Diny naar Schiphol om mij daarna in alle vroegte zelf passief te kunnen laten meevoeren. Na 20 uur bereisd aan gekomen te zijn is de eerste indruk dat Costa Rica een kleurig land is. Wat ik er inmiddels oer gelezen heb is dat het een vredelievend land is. Begin jaren vijftig heeft men het leger afgeschaft. Het is zo’n beetje het enige land in Centraal Amerika dat niet zo’n revolutionair verleden heeft als de aanpalende naties zoals bijvoorbeeld Nicaragua waar we ook een stuk door gaan fietsen. De regering van Costa Rica heeft als streven het ecotoerisme sterk te bevorderen, het milieu is het algemeen voorrang te geven en grote stukken tropisch regenwoud als eco gebied te bestempelen. Dat lijkt te lukken. Veel gescheiden vuil inzameling en ook is de jacht grotendeels verboden. Bovendien is inmiddels 25 % van het tropisch woud al beschermd. Enfin ik zal wel zien.
Het is weer heerlijk in zo’n warm land te zijn. Min of meer buiten ontbijten maar wel om 06.00 (nog een uur eerder dan in Cuba) de volgende ochtend graag ontbijten om tijdens het fietsen de hitte wat beter te kunnen verwerken. Ik maak mij daar geen zorgen over want ik heb mijn levensbrengende strooien hoed weer bij mij en ben mijn eigen ventilator. Alles speelt zich hier, net als in Cuba, buiten af. Vrolijke mensen, zo lijkt het. In ieder geval zien zij er kleurig uit. Echter ik laat mijn mening nog even voor wat het is want ik ben nog maar net in de (kleine) hoofdstad San José.
Tot later