Jura, Rhone, Drôme

Ik weet niet wat het is met die kaart van deze site aan de rechterzijde maar hij geeft niet eens bij benadering aan waar ik zit.

Hé Lammert: leuk dat je ook mee rijdt op de bagagedrager. Het kan er allemaal bij
Enne Anne…: ik weet niet. Maar in de Chambre d’hotes is het wel allemaal (meestal) gerepareerd. Zal wel “de Franse slag” zijn
(het kan wat verwarrend zijn dat ik gedurende het verslag spreek over “vandaag” en “nu” maar iedere dag schrijf ik wat op terwijl er soms dagen voorbij gaan waarop ik geen internet heb en dus niets kan sturen. De dagen rijgen zich aaneen, zal ik maar zeggen)
-----------------------
Het moet weer even van mijn hart dat de Fransen, trouwens net als de Spanjaarden en de Duitsers over het algemeen zeer voorzichtig met fietsers omgaan. In ieder verslag meld ik dit ieder jaar maar weer eens. Feit is dat men immer netjes achter je blijft en ruim inhaalt. Wanneer mij de broek van de kont gereden wordt is dat door een Nederlander meestal met sleurhut. Komt dat doordat wij in Nederland niet streng genoeg zijn? Heeft het met innerlijke beschaving te maken? Zou het wellicht komen doordat kindjes in Frankrijk al vroeg meer discipline bij gebracht worden? Feit is dat ook voetgangers altijd netjes voorrang verleend worden op zebra’s. Kom daar tegenwoordig in Nederland maar eens om. Vijftig procent rijdt over je tenen.
Het lijkt trouwens wel of men hier een complete vernieuwing nastreeft van de aanwijsbordjes en wegbenummeringbordjes. Althans waar ik nu de laatste dagen doorheen gekomen ben , heeft men alle wegbenummering vervangen door nieuwe bordjes. Teven heeft men de straatnaambordjes vervangen door mooie bruine belettering op licht beige achtergrond omlijst door een klassiek donkerbruin elipsvormig randje. Ook is men aan de klus gegaan met vele drempels in 30 km gebieden en vele nieuwe rotondes waar de fiets (bijna) altijd voorrang heeft. De rotondes zijn vaak mooi aangekleed met exemplarische zaken voor de streek zoals een kruiwagen of kookketels maar ook gewoon mooie kunst en zelfs fietsen staan er pontificaal op de rotondes. Ik noem dan maar weer eens onze verroestte peren rotonde in Geldermalsen waar geen kunst aan is , zou ik zeggen. Zelfs de plaatsnaam bordjes staan vaak geplant in een bordertje met bloemekes.
Hoewel er nog wat klein klimwerk aan te pas komt gaat het verder vlot de Jura uit. Ik ben daar niet rouwig over. Het is daar prachtig maar het weer bederft de zaak. Eerst die ene dag doelloos gelezen en en af en toe het weer met de kop naar buiten beschouwd. En dan nu weer in de Jura met ijskoude handen boven de 600 meter fietsen en trui en jack aan. Meer had ik niet dus ik moest het er mee doen. Nou ja, ik kon natuurlijk mijn slaapzak omwikkelen maar dat fietst wat verwarrend. Het was wel prachtig met al die kloven en ravijnen en zeker niet te vergeten de rit langs het riviertje de Ain en dus door de Gorge d ‘Ain, overigens vaak een kolkende massa.
Aan mijn linkerzijde zie ik in de verte de Alpen met sneeuw bedekte flanken oprijzen. Die zal ik een paar dagen te gast hebben. Westen winden worden tegen de Jurabergflanken aan gedreven en gaan dus omhoog. Die lucht condenseert en er vormt water dat zo we weten als regen naar beneden valt. Daarom staat de Jura ook dus bekend om het slechte weer.
Nu ik de Rhône over ben lijkt het of steeds meer blauwe puzzelstukjes zich in de lucht meester maken van het grijs. Uiteindelijk is de puzzel af en fiets ik in de heerlijke zon. Alles gaat uit totdat ik nog zonder schaamte kan fietsen, althans ik zou mij niet schamen maar ik wil de Fransen niet laten schrikken. De vorige dag moet ik 60 kilometer fietsen alvorens ik mijn eerste shot koffie kon krijgen en weer eens wat proviand voor slechte dagen kon inkopen. De eerste de beste uitspanning doe ik aan en neem daar nu koffie. Ik eet een paar kilometer verder wat stokbrood, een doos verse aardbeien en twee perziken en dan kan het klimmen beginnen. Van de 107 km zijn er vandaan maar weinig vlak. Het is een voortdurende klimpartij. Dan weer 1800 meter lang 7 %, dan wat dalen en weer 200 meter meer 10 % en weer 1300 meter lang gemiddeld 6 % en zo gaat dat door. Mijn traject schommelt tussen de 300 en 800 meter. Hoewel je ieder jaar aan spierkracht zou moeten inleveren heb ik het gevoel dat mijn fietsspieren zich juist ieder jaar meer stalen. Er komt een moment dat ik het op moet geven. Echter er zijn er genoeg die nog vele jaren boven mij mooie langeafstandsfietstochten maken.
Houd die percentages maar eens in gedachten wanneer de ‘Tour’ weer begint. Tot 8 % kan ik lange stukken met bagage volhouden. Rond de 12 % moet ik steeds iedere 100 meter op adem komen. Zonder bagage gaat die 12% en meer trouwens prima (hebben we meegemaakt in Nicaragua nietwaar Hans en Wil)
Ik kom in een streek waar nauwelijks voorzieningen zijn. Ik had maar daar al op voorbereid. Stokbrood, fruit, ½ kilo kaas, zoute pinda’s en voor echte noodgevallen de nu nog maar 15 müesli repen die in de krochten van mijn tas rondslingeren. Ik sjouw het allemaal mee.
“Ja hoor, u kunt hier een caravan voor één nacht huren” (maar dan wel in het Frans)zegt de boerin door de telefoon. Ik ga maar ‘kamperen bij de boer’ en heb dat telefonisch even te voren geboekt. Een verstandige zet achteraf omdat de twee chambre d’hotes er mee getopt zijn en hotels er al helemaal niet zijn, trouwens iets waar je wat kunt eten ook niet, behalve voor mijn caravannetje. De enige winkel die ik tegen kwam was vandaag dicht. Ook daar moet je je op voorbereiden. Gezien de symbooltjes op de kaart leek het allemaal al op een uitgestorven, maar daardoor des te mooiere streek. Per auto is het allemaal zo makkelijk dan rijd je gewoon over twee bergen heen of nog eentje en je bent waar je wezen moet. Als fietser kun je dan in uiterste nood één berg oversteken. Als wandelaar moet je nog beter plannen.
Enfin ik sta dus op een boerencamping en zit in een knus caravannetje en eet wat mijn pot schaft vanavond. Kippen, een pauw, een berggeit en nog wat ander gespuis en zorgt voor vertier doordat de hekken en het prikkeldraad op een echte boerderij nooit allemaal in orde zijn. Wat ik verder hoor is stilte. Met terzijde van mij (Ik schat op 40 km) die prachtige nog met veel wit ingesmeerde Alpenflanken. Het is een kraakheldere lucht. Mevrouw de boerin komt even afrekenen en geeft een foldertje in het Nederlands. De boerencamping staat, zo zegt zij, ook bij de ANWB. Dat verbaast mij tenzij de ANWB ook al in Franse boerencampings doet. Er staat in folder dat men een rondleiding op de boerderij kan maken en dat er van alles te doen is voor kinderen en verder staat er dat het warme water door de zon op gewekt wordt. Ik ben een en al verbazing. Die boerderij stelt niets voor . Op de binnenplaats een hond aan een lange ketting waar het verdere boerderijgrutdierenspul bij uit de buurt blijft en dat is het. Het plekje is er trouwens niet minder mooi door. Verder is het een vervallen bedoeling. Er staan een stuk of vier in elkaar gevallen caravans en ook wat autowrakken. Dat was misschien ook allemaal ooit te huur maar dat waren dan betere tijden. Voor kinderen is er behalve de kip, pauw, berggeit, een paar ganzen en de hond aan de ketting weinig vermaak. De oude boerin is er niet minder vriendelijk om en mijn hutje is schoon wat je ziet. Van zonnepanelen zie ik ook niets en toch is het water bloedheet. Schoolreisjes kunnen er ook naar toe. Het staat in de folder allemaal in het Nederlands. Die kinderen op zo’n schoolreisje zullen zich zeker aangenaam vermaken met een rondje op de pony en vanaf het zadel dat uitzicht op de Alpen. Ook is er ontvangst van gehandicapten, er staat letterlijk in de folder:
“bezichtigingen van de boerderij en regelmatig activiteiten met begeleiding, in kleine groepen voor een halve dag het hele jaar door (zonder speciale voorzieningen voor gehandicapten)”.
Ach, het mensje is vriendelijk en probeert er op haar manier wat van te maken. Misschien heeft ze geen pensioentje, een man heb er niet gezien. Er is vast meer aan de hand. En het foldertje? dat heeft ze mooi gemaakt met kleine tekeningetjes van bloempjes en diertjes. Werkelijk aandoenlijk.
Ik heb heerlijk geslapen heb op mijn matje en in mijn eigen slaapzak. De aldaar voorziene dekens hield ik letterlijk voor gezien. Ik eet gauw wat brood, fruit en weer muësli repen , maak even thee en ga douchen. De dag lacht mij tegemoet want ik zit net in een streepje zon op deze vroege ochtend. Mijn doel is Roman sur Isère en dat worden dik 90 kilometers met in begin weer dat al eerder vermeldde klimwerk, daarna de toegift wanneer ik afdaal naar die plaats. Enfin, ik ga lekker douchen en wanneer ik 5 minuten later buiten kom staat daar de douche daarboven ook aan. Binnen 5 minuten is het gaan plens(z??? en wacht ik maar in de caravan. Ik val in slaap en word om 10 uur wakker en zie: het is droog. Ik spring op mijn fiets en vertrek.
Heerlijk de nieuwe dag tegemoet. En ja hoor weer regen. Mijn poncho trek ik aan en na 15 km ga ik maar eens in een bushokje zielig zitten doen. Zowaar daar komen twee fietsers aan. Mijn gemoedscijfer springt op positief en we kletsen weer wat af. Wij eten wat bananen en yochurt en gaandeweg wordt het droger. Nu wordt mij duidelijk door in de lucht te kijken en de zaak te interpreteren. Naar het noorden is alles grijs en dat komt heel langzaam naar het zuiden en in het zuiden is het helder. Ik heb een lichte wind in de rug. De rest van de dag blijf ik het grijs voor. De streek waar ik doorheen ben gekomen de laatste dagen is niet voor niets zo groen, denk ik. Ik zit nu toch echt in zuid-Frankrijk en dus verwacht ik dat ik mij nu geen zorgen meer over het weer behoef te maken .
Over een dag of twee met ik langzaam de bocht in die naar het zuidwesten gaat om bij de Pyreneeën te komen. Dat is nog een hele rit vol met grote klimbulten en afdaalkuilen. Kijk maar eens naar de kaart.
R